Έχουμε αποδεχθεί όλοι ότι τα play off είναι αγώνες προετοιμασίας για τον τελικό. Βέβαια δεν είμαι σίγουρος αν η ομάδα ήθελε βαθμούς , θα μπορούσε να τους πάρει χωρίς να σκοράρει. Σαν αγώνες προετοιμασίας λοιπόν , υπάρχει ένα πολύτιμο μάθημα που πήρε ο ΑΡΗΣ στον αγώνα με τον ΠΑΟ. Όσα καλά κι αν παίξει , το οποιοδήποτε λάθος θα το πληρώσει ακριβά.
Τακτικά ίσως ήταν το καλύτερο παιχνίδι που έπαιξε την φετινή περίοδο. Όλα λειτουργούσαν ρολόι, ο κάθε παίκτης έκανε αυτά που έπρεπε, «έσβησαν» κάθε προσπάθεια των αντιπάλων, πήραν τους χώρους ώστε να μπορούν να δημιουργούν καταστάσεις στην αντίπαλη εστία, κινήθηκαν στα κενά των ζωνών και είχαν πάντα πάσα στην πίεση. Πειστική εμφάνιση για έναν αγώνα ντέρμπι.
Η αλλαγή συστήματος, αυτή τη φορά με ολοκληρωμένες κινήσεις, σε 4-4-2 , ήταν αυτά που θα βλέπαμε στον τελικό αν χάναμε με 1-0. Όπως ακριβώς δηλαδή εξελισσόταν το ματς. Ο ΑΡΗΣ έγινε ακόμα πιο επιθετικός, έβαζε τη μπάλα στην περιοχή, δεν ισοφάρισε από σωτήρια επέμβαση αμυντικού πάνω στη γραμμή, ρισκάροντας ουσιαστικά με όλα του τα επιθετικά όπλα. Ακόμα κι έτσι δέχτηκε δεύτερο γκολ , παρά του βγήκε σε καλό.
Σίγουρα η ομάδα ήταν πολύ καλύτερη από το προηγούμενο παιχνίδι. Ήταν πιο αποφασιστική, πιο συγκεντρωμένη, με περισσότερη οργάνωση στην ανάπτυξη της. Οι φάσεις που δημιούργησε δεν είχαν καλά τελειώματα κι έτσι δεν πήγε στα αποδυτήρια προηγούμενη στο σκορ. Ο Μορόν ήταν μέσα στις φάσεις , απασχόλησε έντονα τους αμυντικούς , δεν είχε την αποτελεσματικότητα που περιμέναμε.
Η εικόνα της ομάδας ήταν αλλαγμένη κυρίως από την εμφάνιση του Γκαρσία. Κατάφερε να κουβαλήσει μπάλα, να «σπάσει» την άμυνα του ΠΑΟ, να βρει συμπαίκτες για να μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα. Έτρεξε μπρος – πίσω, έκοψε, σούταρε, ήταν άτυχος σε κάποιες πάσες. Αυτό τον παίκτη τον θέλουμε καλύτερο από παιχνίδι σε παιχνίδι στο δρόμο για τον τελικό. Ο Νταρίντα έκανε μεστό παιχνίδι και πιθανόν να είναι προτιμότερο να παίζει σ’ αυτή τη θέση πλέον. Είναι σωστός στις τοποθετήσεις τους, κατευθύνει στην άμυνα και κλείνει πολλούς διαδρόμους. Ο Σαβέριο δείχνει να μπορεί να παίξει αξιοπρεπέστατα την πλευρά του και με την βοήθεια του αμυντικού που ανεβαίνει, έχει τη δυνατότητα είτε να εισχωρεί είτε να πασάρει χωρίς να χαθεί η κατοχή.
Από κει και πέρα έχουμε παίκτες που δεν πιάνουν τα standards που έχουμε συνηθίσει. Ο Μπράμπετς χάνει μάχες, κάνει λάθη, μπλοκάρει σε καταστάσεις πίεσης. Ο Οντουμπάτζιο έχει χάσει την σπιρτάδα του στο επιθετικό κομμάτι. Τα ανεβάσματά του είναι προβλεπόμενα από την άμυνα, δεν πηγαίνει στο ένας με έναν, και χάνει εύκολα τη μπάλα. Αμυντικά τα πάει καλά. Ο Φεράρι στο δεύτερο ημίχρονο έπαιζε χωρίς αντίπαλο αλλά δεν κατάφερε να βγάλει έστω μία σέντρα της προκοπής. Αυτός όμως που συνεχίζει να παίζει χωρίς να βγάζει αποτέλεσμα είναι ο Σουλεϊμάνοφ. Δεν έχω καταλάβει που ακριβώς θέλει τη μπάλα ώστε να απειλήσει με σχετική ευκολία. Είναι δύσκολο να θέλεις να σκοράρεις και ο παίκτης που παίρνει τις περισσότερες μπάλες να μην μπορεί να κάνει τη «μπούκα» μέσα στην περιοχή.
Τα παιχνίδια με τέτοιες ομάδες δείχνουν τις αδυναμίες ποιότητας που έχει ο ΑΡΗΣ σαν ομάδα. Κάποιοι μπορούν να ανταπεξέλθουν άλλοι πάλι προσπαθούν χωρίς να τους νιώθει ο αντίπαλος. Δεν είναι καθόλου τιμητικό να χάνεις 0-2 σε ένα ματς που είσαι καλύτερος. Όταν δεν έχεις τον τρόπο να κάνεις την υπεροχή σου γκολ τότε θα μείνεις ως ένας αντίπαλος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα σε κερδίσουν. Δυστυχώς φαίνεται ότι σε όλα τα εναπομείναντα παιχνίδια ο ΑΡΗΣ θα κατεβαίνει με το μεγαλύτερο ποσοστό να γέρνει προς την ήττα. Ο αγώνας με τον ΠΑΟ ήταν υπό άλλες συνθήκες, μία νίκη που θα την χειροκροτούσαν άπαντες.
Η προετοιμασία συνεχίζεται και ήρθε η ώρα να μην δούμε Μπράμπετς και Σουλεϊμάνοφ στο επόμενο παιχνίδι. Η ουσία είναι όλοι να παίζουν ώστε να έτοιμοι οπότε δεν υπάρχει λόγος να μην πάρουν θέση ενδεκάδας κι άλλοι παίκτες ή ακόμα να εφαρμοστεί ένα νέο σύστημα που θα δώσει καινούριες εικόνες στον προπονητή.
Μένω στο ότι χωρίς γκολ δεν παίρνεις νίκες ούτε κύπελλο.
