Ο διασυρμός μας χτύπησε την πόρτα στο Ισραήλ. Ο «θυρωρός» Κουέστα κράτησε , όσο μπόρεσε, όρθιο τον ΑΡΗ και θα παίξει την ζαριά του την άλλη Πέμπτη στο Χαριλάου. Γιατί αν δεν ήταν αυτός, τώρα θα κλαίγαμε με μαύρο δάκρυ.
Ότι πήγαινε μέσα το έβγαζε. Ότι τετ-α-τετ προέκυψε ήταν εκεί για να αποκρούσει. Ότι και να έκαναν οι της Μακάμπι τον έβρισκαν μπροστά τους. Ναι ο Χουλιάν ήταν παίκτης του ΑΡΗ που ένιωθε το παιχνίδι. Την σημαντικότητα του. Ήταν συγκεντρωμένος και ψύχραιμος για ένα τέτοιο ματς. Ο ΑΡΗΣ θέλει Ευρώπη και πρέπει να βρει άλλους δέκα Κουέστα στην νοοτροπία, για τον επαναληπτικό.
– Οι Ισραηλινοί έκαναν ένα καταπληκτικό παιχνίδι. Είχαν φοβερή απόδοση και έδειξαν τα καλά τους στοιχεία απέναντι σε μια ομάδα που εγκλωβίστηκε στο γήπεδο. Είχαν διαβάσει καλά τον ΑΡΗ και πρόσεξαν τις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Ήταν τρομερά πιεστικοί, επιθετικοί, δυνατοί και φυσικά είχαν σχέδιο. Τοποθέτησαν δύο παίκτες πάνω σε Μπράμπετς και Φαμπιάνο και έκοψαν την μακρινή πάσα από πίσω. Κατέβασαν τις γραμμές τους κάτω από το κέντρο και δεν άφησαν τον ΑΡΗ να βγάλει μία πάσα στην επίθεση. Έκλειναν παίκτες για να μην τους δώσουν επιλογές, έβγαζαν πάντα δεύτερο και τρίτο στις καλύψεις τους και πέτυχαν ουσιαστικά να «μικρύνουν» το γήπεδο για την ομάδα μας. Η μεγάλη διαφορά των δύο όμως, ήταν η διάθεση μέσα στο χόρτο. Δεν θυμάμαι παίκτη του ΑΡΗ να έκανε ένα τάκλιν. Σε παιχνίδι που θέλεις αποτέλεσμα να μην αμύνεσαι με νύχια και με δόντια; Αδιανόητο και ταυτόχρονα απαράδεκτο. Το πνεύμα του νικητή ξεκινάει από το πώς θα κάνεις τα πάντα για να μην χάσεις. Ο ΑΡΗΣ το άφησε στο παιχνίδι με την Γκόμελ.
– Οι ατομικές εξάρσεις κάποιων παικτών ήταν η μοναδική λύση για να σπάσει αυτός ο ασφυκτικός κλοιός. Βέβαια δεν είναι φυσιολογικό να περιμένουμε ότι έτσι θα μπορούσε η ομάδα να γίνει απειλητική. Ακόμα κι αυτές οι ευκαιρίες που έκανε , με βάση την εμφάνισή της, είναι πολλές. Ξεχωρίζω μόνο του Καμάτσο, που δημιουργήθηκε από γρήγορο passing game σε μικρό χώρο. Ήταν και η μόνη φάση που ο ΑΡΗΣ άλλαξε τη μπάλα χωρίς να τη χάσει, τρεις φορές. Στην υπόλοιπη διάρκεια του αγώνα η ομάδα ήταν ανύπαρκτη. Δεν έβγαλε ποιότητα, τσαμπουκά, εγωισμό. Χάθηκαν όλες οι μονομαχίες σε όλο το μήκος και πλάτος του γηπέδου, με χαρακτηριστική ευκολία. Σαν να ήταν ανέτοιμοι όλοι τους για μία τέτοια μονομαχία.
– Η επιλογή του Μπούργος να παίξει με ένα φορ και κρυφό επιθετικό τον Ματέο ήταν μια λογική σκέψη. Με τέτοια διαφορά δύναμης όμως , ο Ματέο δεν μπορούσε να προσφέρει πέρα από το ότι γέμιζε το χώρο, χωρίς ουσία τελικά. Η Μακάμπι έπαιξε σαν να ήταν στην παιδική χαρά, ανάμεσα στις γραμμές του ΑΡΗ και προωθούσε συνεχώς παίκτες από το κέντρο στην επίθεση, με αποτέλεσμα οι δικοί μας να βλέπουν τους αντιπάλους συνέχεια στην πλάτη τους. Προσθέστε και το αδιάκοπο τρέξιμο των ισραηλινών και έχουμε την εικόνα του αγώνα. Πάτησαν όλο το γήπεδο και ο ΑΡΗΣ περίμενε. Τι περίμενε δεν ξέρω. Αλλά κενούς χώρους δεν δημιούργησε ούτε εκμεταλλεύτηκε. Ήταν ασύνδετος , χωρίς οργανωτικές δυνατότητες.
– Τα λάθη ήταν πολλά σε όλο το γήπεδο. Κάθε χαμένη μπάλα στο κέντρο ήταν ευκαιρία για τους αντιπάλους. Τόσο τραγική ήταν η ομάδα. Στο πρώτο γκολ ο Εμπακατά τρέχει να κλείσει στον άξονα , χωρίς να είναι απαραίτητο, αφήνει όλη την δική του πλευρά αφύλακτη και ο σκόρερ σπρώχνει τη μπάλα μέσα. Στο δεύτερο ο Μπράμπετς κοιτάει να δει τι θα κάνει ο αντίπαλος του χωρίς να διεκδικεί τη φάση. Μέσα σ’ όλα δεν υπήρχε στο μυαλό των παικτών μας να παίξουν δυνατά και να κάνουν φάουλ για να κόβουν επιθέσεις. Άφηναν τις φάσεις να εξελιχθούν σαν να ήταν φιλικό. Άλλα περιμέναμε , άλλα είδαμε. Να πεις ότι παίζαμε και σε κανένα «καμίνι» να ψάξω τέτοιου είδους δικαιολογίες. Αλλά ούτε αυτό συνέβη. Μια χαρά ατμόσφαιρα είχε το γήπεδο. Από τι να επηρεαστούν οι παίκτες. Κάνανε ήρωες παίκτες μιας ομάδας που αν την «έτρεχαν» θα ήταν άλλο αποτέλεσμα. Μείνανε πίσω , κάτω από το κέντρο και δεν ήξεραν προς τα πού να τρέξουν.
– Ο ΑΡΗΣ έχασε γιατί άξιζε να χάσει. Τα δύο γκολ είναι λίγα και ευτυχώς. Και λέω ευτυχώς γιατί οι ελπίδες για τον επαναληπτικό υπάρχουν. Δεν μηδενίστηκαν. Το Χαριλάου έχει καθήκον να «πλακώσει» τα όνειρα της Μακάμπι. Όλοι ξέρουμε τι μπορεί να κάνει το γήπεδο. Ας θεωρήσω ότι βρέθηκαν όλοι σε μια κακή στιγμή. Έχουν υποχρέωση να δείξουν ότι μπορούν να ανταπεξέλθουν στα δύσκολα.
Σ’ αυτά που εμείς τους πιστεύουμε ότι μπορούν να τα φέρουν στα μέτρα τους. Έπεσαν θύματα χωρίς να αγωνιστούν, ας εξιλεωθούν με την απόδοση τους στον επαναληπτικό. Είμαστε μαζί τους, λέγοντας τις αλήθειες. Άλλωστε ούτε οι ίδιοι μπορούν να κρυφτούν.
