Βράδυ Σαββάτου, 26 Οκτωβρίου, 112 χρόνια ελεύθερη Θεσσαλονίκη, έτος 2024. Τελεία. Μπορεί και ερωτηματικό. Δεν ξέρω. Εξαρτάται απ’ τον ορισμό που δίνει ο καθένας και η καθεμιά στην λέξη “ελεύθερος”. Ο πρώτος Σύλλογος που “γεννήθηκε” χωρίς την σκλαβιά να πλανάται στον αέρα ήταν ο Άρης. Στην περιοχή Βότση. Ένεκα των ημερών μνήμης του Οκτωβρίου, Αϊ Δημήτρης και 28η, μοιραία έρχονται μνήμες και ονόματα. Με κάποιες από αυτές, μπερδεμένες σε αράδες που αφορούν στην ομάδα μας, στα δύο μεγάλα της τμήματα, καταπιανόμαστε παρακάτω.
Κοντραμπατζήδες
Μετά από 400 και πλέον χρόνια οθωμανικής αυτοκρατορίας, μοιραία ένα λιμάνι σαν της Σαλονίκης μάζεψε πολλές φυλές και αυτές αναμείχθηκαν, όπως και οι πολιτισμοί τους. Λέξεις που χρησιμοποιούμε σήμερα, τουλάχιστον όσοι δεν μιλάμε ακόμα με “κωδικούς μορς” της νέας εποχής, έχουν ρίζες αλλού. Τραγούδια, επίσης. Όπως αυτό του Ρούκουνα που έλεγε ωραία ο Παπάζογλου:
“Κοντραμπατζήδες 6-7, μέσα σ’ ένα καΐκι, λαθραία εφορτώσανε, απ’ την Θεσσαλονίκη…” και κάπου παρακάτω:
“… Σαν νυχτερίδες της αυγής, όλοι μαζί τραβούσαν, κάτω στα δώδεκα νησιά κι ό,τι είχαν το πουλούσαν”
Δώδεκα νησιά, τα Δωδεκάνησα. Πρωτεύουσα η Ρόδος και ο μπασκετικός Άρης, ο Αυτοκράτορας, συναντούσε χτες το απόγευμα ανήμερα της γιορτής της πόλης του, τον Κολοσσό στην έδρα του. Με την λέξη κολοσσός δηλώνουμε, συνήθως, το μεγάλο μέγεθος, παράστημα, ανάστημα κάποιου. Η ομάδα της Ρόδου, λες και ήθελε να μιμηθεί το παλιό άγαλμα που δέσποζε στο λιμάνι του νησιού, κατάφερε 8 σερί νίκες επί του Άρη τα τελευταία χρόνια, μέχρι να έρθει η περσινή μας ομάδα να σπάσει μια παράδοση απίστευτη για όσους από εμάς γνωρίσαμε τον Άρη. Για όσους τον ξέραμε. Η λεπτομέρεια είναι πως ο τελευταίος “Άρης που ξέραμε” βρίσκεται 20 χρόνια πίσω. Οι συνεχόμενες ήττες, μέσα έξω, ήταν συνεχή τραύματα στην πορτοκάλι αξιοπρέπεια και τον εγωισμό μας, όμως ήταν το τελευταίο που μας ένοιαζε , μπροστά σε προβλήματα επιβίωσης.
Πέρασαν οι καιροί της λάμψης, η οποία έβγαινε απ’ το μπρούτζινο “θαύμα του κόσμου”. Ένα απ’ τα εφτά ήταν. Κι ας πήγε ένα βήμα παρακάτω και έφτασε τα οχτώ. Δημήτριος πολιορκητής, απόγονοι Μεγαλέξανδρου, μάχες, νίκες, ήττες. Αρκετά με την ιστορία. Όποιος επιθυμεί, την μελετάει Πάμε στα παρκέ, ξανά…
Στα δύο πρώτα δεκάλεπτα η εικόνα της ομάδας δεν θύμιζε ομάδα. Σκόρπια πρόσωπα, λάθος αποφάσεις, διαφορά που έφτασε τους 19 πόντους. Ίχνη πονοκέφαλου. Ο φετινός Άρης, με τις πολλές αλλαγές, πράγμα δύσκολα κατανοητό για μένα αλλά γεγονός που οφείλω να αποδεχτώ, μου δείχνει να προσπαθεί μέσω των συνεχόμενων αγώνων σε Ευρώπη και Ελλάδα να στρώσει. Έτσι, κάπως, δικαιολογώ και ως ορθή την επιλογή να αγωνιστεί σε όμιλο. Δημιουργούνται ρόλοι και “μαθαίνονται” οι παίχτες με τα “Τρίτη/Τετάρτη – Σάββατο/Κυριακή” ματς. Αν το δεις έτσι, εύκολα εξηγούνται οι μεταπτώσεις.
Στο δεύτερο ημίχρονο εμφανίστηκε το σύνολο. Μέχρι τότε, κοντραμπατζήδες, λαθρέμποροι της κιτρινόμαυρης μπασκετικής πραμάτειας ήταν ο Ντε Τζούλιους*, όνομα που παραπέμπει σε αυτοκράτορα είναι η αλήθεια και ο εκ των ηγετών της, Μποχωρίδης. Ο Τολιόπουλος, “εύκολα”, πολύ εύκολα βγήκε εκτός αγώνα με φάουλ/τεχνική ποινή στην ίδια φάση. Παρόλα αυτά, πρόλαβε να δείξει το “πώς”. Από αυτό, έδειχνε να μαθαίνει ο Νόλει. Χατζηδάκης και Λαζέφκσι έδωσαν αθόρυβες λύσεις. Έλειπε ένας, από τους πλέον συμπαθείς φέτος. Ο Γούντμπερι ντύθηκε “Μίρο Ραΐσεβιτς” με σπάσιμο στον αέρα και καλάθι στο 1,5 δευτερόλεπτο. Έπρεπε να συμβεί; Φυσικά και έπρεπε όταν ο “με 2/2 τρίποντα” Σλαφτσάκης μπήκε στα παπούτσια του Τόνι Κούκοτς και πέταξε αυτό το τούβλο. Έμεινα να κοιτάζω το κινητό και να μονολογώ: “Ε όχι έτσι, Θεέ μου”. Ο πολιούχος με λυπήθηκε. Έστειλε τον Αμερικανό να φέρει παλμούς στα ίσα και το χρώμα ξανά στο πρόσωπο.
Μια λαθρεμπόρικη απόδραση, με λίγα λόγια, σε εποχή που ακόμα δομείται η ομάδα. Μια απ’ τις πολλές, τέτοιες, από πέρσι. Οι υπερβάσεις, σε απόδοση, σε τρόπο νίκης, είναι κομμάτι της εξέλιξης μέχρι να έρθει πάλι η εποχή της καθιέρωσης. Έπεται η διεκδίκηση. Αυτή είναι η σειρά και το επαναλαμβάνω, αρέσει δεν αρέσει στις “ψηφιακές μειοψηφίες” που ουρλιάζουν ανάλογα με την “η μπάλα καλάθι ή στεφάνη” κατάληξη. Οι πλειοψηφίες της πραγματικότητας, μπορεί να διαμαρτυρηθούν σε ένα ή παραπάνω αποτέλεσμα αλλά, βλέπουν και στηρίζουν. Αρκεί να μην υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, καθώς κάποια πρόσωπα ξεπέρασαν τη έννοια οικονομική θυσία και ο νοών νοειτω!
* Ο Άρης έγινε η τρίτη, μόλις, ομάδα που φτάνει τις 1000 νίκες, παρά τα χρόνια ανομβρίας και μη ρεαλιστικών στόχων που έχει περάσει δύο δεκαετίες τώρα.
** Ο δε Ντε Τζούλιους έγινε ο παίχτης μας με τους περισσότερους πόντους σε έναν αγώνα στην Ρόδο, σε όλα τα έως τώρα παιχνίδια μας εκεί.
Τορπιλοβόλο “11”
Όταν έκανε την παράτολμη ενέργεια και έμπαινε, αθέατος, στο λιμάνι της, υπό οθωμανικής κατοχής ακόμα, Θεσσαλονίκης ο Νικόλαος Βότσης, ήταν βράδυ και το ημερολόγιο έδειχνε 18 Οκτωβρίου 1912. Οχτώ μέρες πριν την παράδοση και απελευθέρωση. Οι φύλακες στο Καραμπουρνού και το πλήρωμα του “Φετχί Μπουλέντ”, δεν περίμεναν να τορπιλιστεί και να βουλιάξει, αφού δεν πήραν χαμπάρι την κίνηση και κάπως έτσι η τακτική της εισόδου με βύθιση του “τιρπιλοβόλου 11”, που κυβερνούσε ο ναύαρχος που το άγαλμά του βρίσκεται δίπλα στον Λευκό Πύργο, αποτέλεσε τον πλέον αποτελεσματικό ελιγμό.
Το “11” μοιραία παραπέμπει σε ποδοσφαιρικό αγώνα, όσο κι αν είναι αδόκιμη η σύγκριση και κάπως έτσι μεταφερόμαστε, νοητά, στο Ο.Α.Κ.Α την Κυριακή το βράδυ. Εκεί, λογικά, θα βρίσκεται πλήθος κόσμου που προμηθεύτηκε το 1+1 εισιτήριο από τον ιδιοκτήτη της πράσινης Π.Α.Ε. και γνωστό για την φιλία και μάλιστα την στήριξη από αυτόν, με γνωστό Τούρκο μιντιοκράτορα. Στη παρούσα φάση, ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός φαίνεται να κρέμεται από μια κλωστή. Ένα ή δύο γκολ του Άρη εκεί μέσα, και ειδικά αν αυτά προηγηθούν, θα τορπιλίσουν το κλίμα και θα βουλιάξουν το θωρηκτό. Δεν γράφω κάτι τόσο παράξενο, αλλά ένα κοινό μυστικό.
Το ποδόσφαιρο, κατ’ εμέ, δεν είναι πεδίο εκδίκησης αλλά προσφέρει ευκαιρίες για να πάρεις πίσω λίγα απ’ όσα σου πήρε κάποιον καιρό πριν. Τον περασμένο Μάιο, η Γαλλίδα ρέφερι “ανατίναξε” τα μυαλά και την ψυχολογία μας, δίνοντας φιλί της ζωής στην ομάδα που πρόλαβε να αλλάξει τον “επικίνδυνο προπονητικά” Τούρκο τεχνικό της, με υπηρεσιακό. Θα είναι, πραγματικά, απίστευτο παιχνίδι της μοίρας αν ο Άρης τον επαναφέρει, έστω για 1-2 παιχνίδια!
Κατά τα λοιπά, η ομάδα μας έχει την δεύτερη καλύτερη επίθεση και έχει πετύχει 12 γκολ, με ένα αυτογκόλ, ένα του Σιφουέντες, ένα του Μπράμπετς και όλα τα υπόλοιπα από Μορόν, Μανού. Είναι προφανές πως αν βοηθήσουν στο σκοράρισμα και άλλοι παίχτες της πίσω ζώνης, εξτρέμ βασικά αλλά και χαφ, το επίπεδο και η αποτελεσματικότητα θα ανέβουν κατακόρυφα. Πιο προφανές είναι πως αν διατηρηθεί η συνέπεια στην άμυνα και δεν δεχτούμε γκολ, όπως άρχισε να συμβαίνει συχνά, δείγμα συγκέντρωσης και τακτικής πειθαρχίας, τότε θα μπορούμε να δούμε καθαρά την προοπτική της νίκης.
Ο Άρης που ξέραμε , εκείνος ο παλιός, δεν γνώριζε αυτή την λέξη στο Ο.Α.Κ.Α και στην Λεωφόρο, πλην εξαιρέσεων σαν φωτοβολίδες. Δυστυχώς. Ο Άρης που θέλουμε, η συμπεριφορά και τα αποτελέσματα, οι νίκες δηλαδή, του οποίου καταγράφονται εδώ και κάποια χρόνια, έπαψε να φοβάται όταν κατεβαίνει κάτω. Τα υπόλοιπα στο χορτάρι. Στην πράξη.
ΥΓ Επειδή ο Τίτορμος είναι απ’ τους πρώτους που τίμησαν και τιμούν την μνήμη του Άλκη και όχι μόνο, όταν τα παιδιά έρχονται στο Χαριλάου, χειροκροτώ την κερκιδάρα και το κορεό των Παναιτωλικών στο Αγρίνιο
👏🙏
ΥΓ 2 Η ποδοσφαιρική Α.Ε.Κ. , που εκ παραδρομής και λάθους έγραψα πως αντιμετωπίζαμε την βδομάδα που πέρασε, αλλά είναι στα “προσεχώς” της επόμενης είναι το αντιπαράδειγμα για όσους ουρλιάζουν, απλά, για “λεφτάδες”. Χωρίς να αναιρείται η χρησιμότητα του ισχυρού οικονομικά ιδιοκτήτη, αυτήν δεν αποτελεί εγγύηση. Ίσως να “εγγυάται” πως δεν θα μείνει με 10 παίχτες νωρίς, μόνο. Αν ο διαιτητής και ο VAR δεν έκλειναν τα μάτια στην σκαριά του Χατζησαφί σε αστράγαλο στο 6′, περίπου, της ήττας τους στις Σέρρες, θα είχαν -1 λύση. Παρόλα αυτά, κόντρα στον Άρη που… ξέραμε, ο Άρης που θέλουμε έμαθε να νικάει και να μην φοβάται ούτε εκεί!
ΥΓ 3 Χρόνια πολλά σε όλους και όλες όσοι/ες γιορτάζουν και στους καλούς ανθρώπους, πλην καθαρμάτων!
Κυριακή, 27 Οκτωβρίου 2024
“ο Χιούι”
