Ήταν ίσως ο πιο περίεργος και δύσκολος μήνας που βίωσε ο Άρης τα τελευταία χρόνια, μέσα στο κάδρο της αβεβαιότητας λόγω της καραντίνας που προηγήθηκε, της παράτασης της αγωνιστικής περιόδου και των συμβολαίων που έληξαν μαζικά λόγω του άστοχου περσινού προγραμματισμού και του ban-ασφυξία για την ΠΑΕ.
Μέσα σε αυτό το “κάδρο” η διοίκηση (Καρυπίδης) κατέβαλλε οφειλές περίπου 600.000 ευρώ στους παίκτες, όπως ήταν υποχρεωμένος μεν, αλλά μέσα σε μια οικονομικά ασφυκτική κατάσταση με απώλειες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Μόνο από τις εισπράξεις των πέντε ματς των πλέι οφ και της ρεβάνς του ημιτελικού είχε υπολογιστεί ένα ποσό που θα ξεπερνούσε το 1.500.000 ευρώ!
Οι συζητήσεις που έγιναν για την επέκταση, τις ανανεώσεις και την “επόμενη μέρα” είχαν πολλές διακυμάνσεις.
Κάποιοι από τους ποδοσφαιριστές έδειξαν κατανόηση στις περιστάσεις, ήταν καλοπροαίρετοι, έδειξαν να εκτιμούν τι “πήραν” και αγωνιστικά και όχι μόνο από τον Άρη κι αποφάσισαν να μείνουν.
Κάποιοι έβαζαν το οικονομικό πάνω από όλα, ενώ υπήρχαν και περιπτώσεις που η συζήτηση έφτασε στα όρια του… εκβιασμού, από την στιγμή που το πρόβλημα το είχε η ΠΑΕ.
Κάνοντας “ταμείο” στην Αλκμήνης μετά το πέρας αυτών των συζητήσεων, το μήνυμα είναι ένα και ξεκάθαρο: “Ο Άρης πάνω απ’ όλα, κανένας εκβιασμός, εφόσον όλοι συμφωνούν ότι χρειαζόμαστε μια ομάδα πνοής σε βάθος χρόνων και όχι ένα πυροτέχνημα που θα λάμψει για μερικά λεπτά και μετά θα βυθιστεί στα χρέη”.
Μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, το οποίο πρέπει να ερμηνευτεί ανάλογα και από όλους. Πάνω σε αυτό το μοτίβο εφόσον συνεχίζει να λειτουργεί ο Άρης υπάρχει… ορίζοντα. Αρκεί να γίνουν γρήγορα οι ενέργειες που θα άρουν το ban και να θα δρομολογήσουν στην πράξη τον αγωνιστικό σχεδιασμό της “επόμενης μέρας”. Ή αν προτιμάτε, των επόμενων χρόνων.
