Η φετινή πορεία του Άρη έχει ρίξει σε… κατάθλιψη τους υποκριτές του ελληνικού ποδοσφαίρου, που κάνουν το παν μέσα στην απελπισία τους, για να του ρίξουν λάσπη και να τον “εκτροχιάσουν”.
Μόλις λίγα χρόνια πέρασαν από τότε που η “συμμαχία” των ΑΕΚ-ΠΑΟΚ και σε δεύτερο ρόλο του Παναθηναϊκού έκανε την εμφάνισή της για να αποκαθηλώσει τον προηγούμενο χαλίφη και να πάρει την δική του θέση. Τι ήταν αυτό που ευαγγελιζόταν τότε η “συμμαχία”; Το καλό (γελάμε τώρα όλοι μαζί…) του ελληνικού ποδοσφαίρου. Επί της ουσίας, έγινε η μετάβαση από τον έναν δυνάστη, στον άλλον.
Επειδή μοιράστηκαν μερικά πρωταθλήματα, δεν σημαίνει αυτομάτως πως το “προϊόν” έγινε καλύτερο. Πως ο κόσμος αγάπησε περισσότερο το ελληνικό πρωτάθλημα, επέστρεψε (όταν μπορούσε) μαζικά στα γήπεδα. Η εισαγωγή του VAR στο ποδόσφαιρο, έγινε σε παγκόσμιο επίπεδο. Αναρωτιέμαι γιατί οι “εξυγιαντές” το “καρπώνονται” ως επιτυχία, μέχρι και σήμερα. Αναρωτιέμαι επίσης, γιατί εδώ και μία τριετία δεν ανακάλεσαν ποτέ την εμπιστοσύνη τους στον Μέλο Περέιρα, με τον οποίο ως αρχιδιαιτητή ζήσαμε στιγμές… παράγκας και το έκαναν απευθείας με τον Κλάτενμπεργκ, τον οποίο οι ίδιοι επέλεξαν και στήριξαν από την πρώτη στιγμή. Για όλα ο Άρης φταίει, είναι ξεκάθαρο…
Πως μπορείς να ξεχωρίσεις τους υποκριτές; Είναι αυτοί που για να καλύψουν την ανασφάλειά τους και τις αδυναμίες τους, προσπαθούν σε κάθε ευκαιρία, να υποβιβάσουν τους γύρω τους. Αντί να αναγνωρίσουν τον καλύτερό τους, τον κρίνουν αρνητικά, χρησιμοποιώντας επικοινωνιακές πρακτικές προπαγάνδας. Σας φέρνει στο μυαλό κάποιους; Είναι δεδομένο…
Ο φετινός Άρης τους χαλάει την… μαγιά. Μία ομάδα με πολύ μικρότερο από αυτούς μπάτζετ αλλά τεράστια ιστορία και δυναμική, έχει καταφέρει μέσα από τα προβλήματά της στην αρχή της χρονιάς, να ορθοποδήσει και να κάνει την διαφορά. Λειτουργεί σαν “οικογένεια”, αγωνίζεται με πάθος, μοχθεί καθημερινά για να βελτιώνεται. Σε όλους τους τομείς. Αγωνιστικούς και μη. Τα βήματα προόδου, που έχει κάνει, είναι σημαντικά και τα περιθώρια βελτίωσης ακόμα περισσότερα. Μία ομάδα που δεν ευνοήθηκε καθόλου από την διαιτησία, αντιθέτως αδικήθηκε, όμως άντεξε και βρίσκεται εδώ που βρίσκεται. Το “φωτεινό παράδειγμα” της ελληνικής Super League. Ξεκάθαρα και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης! Τουλάχιστον το αναγνωρίζουν οι υγιώς σκεπτόμενοι.
Είναι υποκριτές όσοι επικαλούνται το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κάνουν ζημιά σε αυτή την ομάδα. Παίξτε καλύτερα και κερδίστε την! Τι πιο υγιές, για τον ευρύτερο χώρο του αθλητισμού; Αλλά όχι, κάποιοι δεν έμαθαν έτσι, ξέρουν άλλες πρακτικές, ευκολότερες και πιο αποτελεσματικές. Προτιμούν αυτές για τις οποίες κατηγορούσαν τους προηγούμενους.
Πόσο περισσότερο υποκριτές μπορούν να γίνουν;
Εχοντας παρακολουθήσει τον Άρη από την 1η μέρα της καλοκαιρινής του προετοιμασίας, αναγνωρίζω πόσα άλλαξαν ως προς το καλύτερο από την μέρα που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο Άκης Μάντζιος. Ήρθε -εν μέσω αμφισβήτησης για τις δυνατότητές του- και σε σύντομο χρονικό διάστημα μετέτρεψε ένα πολύ ποιοτικό ρόστερ, με αξιόλογες μονάδες σε… ΟΜΑΔΑ! Το πρώτο “στοίχημα” το έχει κερδίσει ο 52χρονος προπονητής και δικαιώνει απόλυτα μέχρι στιγμής τον Θοδωρή Καρυπίδη που δεν ακολούθησε την… πεπατημένη του ξένου προπονητή, αλλά ρίσκαρε, πίστεψε και στήριξε αυτή του την επιλογή.
Το που θα φτάσει ο Άρης φέτος, θα το δούμε στην πορεία. Οι στόχοι που έχει είναι ξεκάθαροι και μπήκαν από την αρχή της σεζόν. Στην ζωή, αλλά και τον αθλητισμό, οι στόχοι μπαίνουν σιγά σιγά και σταδιακά. Πρώτα πετυχαίνεις τον έναν και μετά θέτεις τον επόμενο. Αν απλώσεις το πόδι σου να ανέβεις, μαζεμένα σκαλοπάτια, το πιο πιθανό είναι να πέσεις. Ταβάνι, όταν μιλάς για τον Άρη δεν υπάρχει. Η δίψα είναι μεγάλη, η ιστορία τεράστια, όπως και οι απαιτήσεις του κόσμου.
Υ.Γ. Οι δικές μας Κυριακές μέχρι τώρα ήταν πανέμορφες και θα συνεχίσουν να είναι. Οι δικές σας; Δεν μας απασχολεί καθόλου, εμείς θα συνεχίσουμε!
Υ.Γ.1. Τελικά ο Άρης είναι… πυροτέχνημα, παίζει φιλικά, δεν μπορεί στα ντέρμπι; Λύστε μας την απορία. Δεν μπορεί, θα έχετε βγάλει το συμπέρασμά σας…
