Με τον Άρη σχεδόν διαλυμένο κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχουν νικητές και ηττημένοι από την έκβαση της χθεσινής δικαστικής διαμάχης.
Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, η διοίκηση Σκόρδα συνεχίζει στο τιμόνι της ΠΑΕ Άρης, μια και αναδείχθηκε «νικήτρια» στην δικαστική… αρένα που στήθηκε τις τελευταίες μέρες. Είναι όμως πράγματι νικήτρια; Είναι η πλευρά Στεφανίδη, Ψηφίδη (πέρσι αντίπαλοι, φέτος είναι μαζί) “ηττημένη”; Πιο πάνω από αυτό το αποτέλεσμα υπάρχει μια και μόνη αλήθεια: ο Άρης, ο σύλλογος, ο κόσμος του είναι οι μεγάλοι χαμένοι από όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που έχει στηθεί.
Εδώ υπάρχει μια σκληρή πραγματικότητα. Ο βαθμολογικός πίνακας. Αυτός που δείχνει ότι ο Άρης είναι μόνιμα τελευταίος, έχει μόλις μια νίκη σε διάστημα τεσσάρων μηνών και δεν μπορεί να ξεκολλήσει, παρά το γεγονός ότι χάνουν όλες οι άλλες ομάδες που είναι από «πάνω» του. Παράλληλα, υπάρχει πάντα η απειλή διάλυσης, μέσα από τα συσσωρευμένα χρέη. Μόλις πρόσφατα πρώην παίκτες, όπως οι Κουλουχέρης, Νάτσο Γκαρσία, Ρονάλντο Γκιάρο, Αραβίδης ζήτησαν την εφαρμογή ποινών και την αφαίρεση βαθμών από τον Άρη, εξαιτίας τελεσίδικων αποφάσεων, λόγω παλαιότερων οφειλών. Επιμένει κανείς να υποστηρίζει ότι ο Άρης δεν είναι ο χαμένος;
Ο ποδοσφαιρικός Άρης οδεύει προς ένα άσχημο τέλος, εκτός κι αν όπως ειπώθηκε στις τελευταίες γενικές συνελεύσεις προκύψει κάποιος να «περπατήσει πάνω στο νερό»! Το αγωνιστικό θαύμα αναζητείται την ώρα που η διαπίστωση είναι επίσης σκληρή: το άσχημο τέλος θα έρθει, όταν θα έρθει (μακάρι να μην έρθει ποτέ…) επειδή ο Άρης το προκάλεσε. Επειδή οι διοικήσεις του, οι παράγοντες του δεν μπορούσαν λόγω ανικανότητας, σκοπιμοτήτων (ή και συσσωρευμένης ανοησίας) να του δώσουν κάτι καλύτερο. Το φιλί της ζωής, όραμα και λύσεις. Για χρήματα; Ούτε λόγος.
Όλες οι διοικήσεις του Άρη από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας μέχρι σήμερα αποδείχθηκαν τελικά λίγες για έναν τέτοιο σύλλογο που θέλει να γιορτάσει τα 100 του χρόνια. «Παράγοντες» που ήταν φίλοι και συνεργάτες, έγιναν εχθροί και αντίπαλοι σε εκλογές ή άλλες διαδικασίες, γιατί προφανώς δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο ύψος του Άρη ή γιατί ήταν τόσο στενόμυαλοι που νόμισαν (και νομίζουν ακόμη) ότι η θέση του προέδρου είναι εξουσία.
Λάθος όμως, δεν είναι εξουσία. Θέση αρμοδιότητας (και υπηρεσίας) είναι, μόνο που προφανώς ποτέ έτσι δεν την είδαν…
* Το σχόλιο δημοσιεύεται στο φύλλο της Πέμπτης 6 Μαρτίου της “δημοκρατίας”
