Μετά από νίκες, λένε πως, έχει μεγαλύτερη αξία η κριτική σε λάθη, παθογένειες και παραλείψεις. Όντας ανακουφισμένος για τους τρεις πόντους απέναντι στην, επιλεκτικά, αξιόμαχη ομάδα των Σερρών, ειδικά για τον χρόνο και τον τρόπο με τον οποίο προέκυψε το γκολ, στέκομαι σε αυτά στα οποία είμαι βέβαιος πως θα επιχειρήσει να μπολιάσει, κυρίως ως νοοτροπία και αγωνιστική φιλοσοφία, ο Μαρίνος Ουζουνίδης.
Ένας προπονητής που έχει δουλέψει σε πάγκους με μεγάλη πίεση και ένα στοίχημά του, στα μάτια μου, είναι να επιβεβαιώσει το “BOSS” στην μπλούζα του, κατά την επικύρωση της συνεργασίας με τον Άρη. Μια ενδυματολογική επιλογή που, σίγουρα, δεν συνέβη τυχαία…
Κακές συνήθειες και τακτική συνέπεια
Όταν προηγείται η ομάδα στο 85′ και φαίνεται να λύνει έναν σύνθετο αγωνιστικό γρίφο, είναι απαράδεκτη η συμπεριφορά του να δίνει ευκαιρίες στον αντίπαλο για να την ρίξει στο καναβάτσο, με κάποιο γκολ “στον θάνατο”, που λέμε. “Μα, ό,τι μας δένει στα παλιά, είναι οι κακές συνήθειες”, κατά τον στίχο, όμως! Αυτές φεύγουν με πολλή δουλειά.
Ο σύνθετος γρίφος δεν ήταν άλλος απ’ την συνθήκη να παίξουμε με εντελώς καινούργια χαφ και συγκεκριμένα με Νταρίντα και Μοντόγια. Στις υπόλοιπες επιλογές, ο Σαβέριο δίκαια ξεκίνησε, καθώς δείχνει να εκμεταλλεύεται την συγκυρία, να εμφανίζει στοιχεία απαραίτητα, με βασικό την διαγώνια κίνηση προς την περιοχή “ένας με έναν” και το σουτ ή την πάσα, αλλά βγάζοντας και ενέργεια. Μαζί με τον Τσέχο χαφ, ήταν οι δύο διακριθέντες ενός Άρη που ήταν μέτριος, στο όριο του κακού και νευρικός, στο πρώτο ημίχρονο αλλά σαφώς κυρίαρχος απο το 55′ ως το 90′, περίπου.
Σχεδόν οτιδήποτε καλό συνέβη επιθετικά, ήρθε από τον εξτρέμ από το Εκουαδόρ, τόσο με σουτ που δοκίμασε, όσο και με “σπασίματα” της μπάλας, όπως την παραλίγο ασίστ στην αδιανόητη ευκαιρία του Σίστο. Από την απέναντι πλευρά, η… τσαπατσουλιά του Σουλεϊμάνοφ είναι ένα με τα παπούτσια του, καθώς φαίνεται πως την δένει πάνω τους, μαζί με τα κορδόνια του, στα αποδυτήρια. Ένας ποδοσφαιριστής που, στα δικά μου μάτια, αδικεί τον εαυτό του με τις ατολμίες και τις “μισές” ενέργειές του, αλλά και που συνεχίζει να είναι άμυαλος. Δεν είναι μόνο ότι “τρώει πάλι το τυρί” και αποβάλλεται, όντας στον πάγκο, αλλά επιχειρεί να το τραβήξει παραπέρα, να επιτεθεί σε επόπτη, διαιτητή και όποιον (δεν) βλέπει μπροστά του και έτσι προκαλεί ξανά πρόβλημα στο σύνολο, με την απουσία του σε κομβικό σημείο. Αν δεν τον συγκρατούσαν, θα επαναλάμβανε την τιμωρία 5+ αγωνιστικών.
Η πειθαρχία είναι απαραίτητο συστατικό στον πρωταθλητισμό, σίγουρα σε συνδυασμό με την αξία και την τακτική συνέπεια των μονάδων. Την στιγμή που μιλάμε, έχοντας ξεπεράσει τα μισά του Δεκεμβρίου και την 15η αγωνιστική, ο Άρης έχει απόσταση τέσσερις (4), πλέον, πόντους από (και… καλή θέα προς) την κορυφή και πρέπει να κοιτάζει ακριβώς εκεί, αν θέλει να πετύχει τον ελάχιστο στόχο, της εξόδου στην Ευρώπη ή αυτόν που έθεσε, της εισόδου στην τετράδα. Να σπάσει, κοινώς, το κυρίαρχο μπλοκ αυτών που αποφασίζουν για τις τύχες του εγχώριου ποδοσφαίρου. Ο μέγιστος και ιδανικός δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του τίτλου. Το ότι μετριούνται αναμεταξύ τους, χωρίς να προσμετρούν την ομάδα μας, κυρίως σε αρθρογραφία και σχόλια μεγαλοδημοσιογράφων και sites, είναι αυτό ακριβώς που επιζητώ. Η ιδανική συνθήκη για να προκληθεί αιφνιδιασμός.
Οδηγός για το μέλλον πρέπει να είναι η ηγετική νοοτροπία και συμπεριφορά του Βλάντιμιρ Νταρίντα. Στην σύγκριση των δύο (με Σαβέιρο) κερδίζει τον τίτλο του πολυτιμότερου, καθώς πάτησε κάθε γωνιά του γηπέδου, εκτός από την αντίπαλη περιοχή όπως συνηθίζει, οριακά δεν σκόραρε, είχε κλεψίματα και πολλές κερδισμένες μονομαχίες και υπάρχει μια επιπλέον λεπτομέρεια, από αυτές που βλέπει ένας προσεκτικός παρατηρητής. Έχει επίγνωση της στιγμής και της κατάστασης. Στο σήκωμα της ταμπέλας για να γίνει αλλαγή, στο 80, με 0-0 το σκορ, σπριντάρει από το κέντρο προς την γραμμή του άουτ, που περιμένει ο συμπαίκτης του. Κοινώς, έδειξε πως είσαι υπηρέτης της ομάδας, όντας ηγέτης της!
Όταν τολμάς
Στην ευκαιρία του Πανσερραϊκού, στις καθυστερήσεις, κατά την οποία ο Μοντόγια τζατζάρει “τόσο όσο” το αντίπαλο φορ, με αποτέλεσμα να μην πιάσει “γεμάτη” και ειδικά δυνατή κεφαλιά μέσα από την μικρή περιοχή και ειδικά σε εκείνη του 94′, οι Μπράμπετς και Χουάνκαρ λείπουν από το πλάνο, αντίστοιχα.
Έκανε μνεία ο Μαρίνος Ουζουνίδης σε αυτές, πιστώνοντας και στον Κουέστα τις επεμβάσεις που έφεραν νίκη, ψυχολογία, αυτοπεποίθηση και ηρεμία. Στοιχεία απαραίτητα για να δουλεύει απερίσπαστα το σύνολο. Στον Άρη που οραματίζεται στόχους, οι αγωνιστικές αυτές ολιγωρίες θα αποτελούν πισωγυρίσματα, ειδικά σε απευκταία κατάληξη των φάσεων.
Ειδική αναφορά έκανε, επίσης και στην δουλεμένη ομάδα που βρήκε, πράγμα που αποτελεί τιμή και για τους δύο προπονητές, τόσο τον Άκη Μάντζιο, όσο και τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Και κόντρα, φυσικά, στις εμμονές και τα κόμπλεξ πολλών.
Η επιλογή του κόουτς να αλλάξει σχηματισμό και να ρισκάρει στο 80 περίπου, είναι στοιχείο εμπιστοσύνης στον εαυτό του και στους παίχτες, μεν, αλλά και ρίσκο. Επιπρόσθετα, αν κάποιος ψάχνει να βρει μικρά στοιχεία, πινελιές κοινώς, που πρόλαβε να βάλει, διέκρινα πως στο δεύτερο ημίχρονο, σε αρκετά σημεία, “πατούσαν περιοχή” παραπάνω παίχτες. Η κυρία κίνησή του, βέβαια, είναι πως τόλμησε, με την τακτική επιλογή στο τελευταίο τέταρτο, όπως αναφέρουμε παραπάνω. Πολύ σωστά, ανέφερε στις δηλώσεις του πως “επειδή… βγήκε η απόφαση αυτή, γι’ αυτό τώρα λέμε πως όλα είναι καλά”. Το να τολμάς, είναι στοιχείο που διώχνει τον φόβο και ορίζει την στόχευσή σου για παραπάνω, θα σχολιάσω.
Από την άλλη, θα ήταν παράλογο να δούμε πράγματα που να φανερώνουν την αγωνιστική φιλοσοφία του κόουτς με μιάμιση ημέρα προπονήσεων. Κάπως έτσι, είδαμε ένα γνωστό έργο με ημίχρονα διαφορετικά, σε απόδοση της ομάδας, μεταξύ τους. Όλα αυτά δείχνουν ότι πρέπει να διορθωθούν κάμποσα πράγματα, όμως διατηρώ την εμπιστοσύνη μου στον Μαρίνο Ουζουνίδη και στο επιτελείο του. Παράλληλα, θέλω να εξελιχθεί σε ουσιαστικό “αφεντικό” των αποδυτηρίων. BOSS, που λέγαμε στην αρχή. Τόσο η αγωνιστική και όχι μόνο συμπεριφορά του “ψηλού”, όταν δεν του “βγαίνει το παιχνίδι”, όσο και οι δηλώσεις του, λυτρωτή, Κοσταρικανού δεν πιστώνονται στα θετικά της βραδιάς.
Τα… ολλανδικά του Βαγγέλη και ο βράχος του Γιβραλτάρ
Στην παρούσα φάση, έχει αμυντική χρησιμότητα η συμμετοχή του Ζαν Ζουλ, ειδικά ελλείψει αλλού “κόφτη”. Ενός παίχτη που, στο φινάλε, ανήκει στο ρόστερ και ο Άρης δεν έχει την πολυτέλεια να μην κοιτάζει τον πάγκο του, ειδικά όταν προκύπτουν τιμωρίες ή τραυματισμοί. Παρόλα αυτά, η… κακή του σχέση με την υποδοχή, διατήρηση και μεταφορά της μπάλας, μοιραία μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως είναι αναγκαία η απόκτηση “εξαριού”, με σύγχρονα στοιχεία και όχι τέτοια που να θυμίζουν τον βράχο του Γιβραλτάρ! Αυτός, αντέχει την πίεση από τα κύματα, πιθανώς να τα διώχνει και μακριά όταν χτυπάνε πάνω του, αλλά εδώ μιλάμε για ποδόσφαιρο και εξέλιξη και όχι για τα στοιχειά της φύσης.
Κατά τα άλλα, μου ήρθε ένα χαρτάκι με μήνυμα… γραμμένο πάνω του, το οποίο έλεγε πως: “Ο Βαγγέλης έσπευσε να ενημερώσει τον Φαν Σχιπ ότι είναι αποφασισμένο και θα κάνουν τα “απαραίτητα” για να μην μπει ο Άρης στην τετράδα και σοφό θα είναι να ζητήσεις πριμ 5άδας”, όπως και έπραξε ο Ολλανδός!
Πέρα απ’ το γεγονός πως αυτή η “ενημέρωση”, που οδήγησε τελικά στην απόφαση της επιλογής του Ουζουνίδη, θα μας βγει σε καλό, καθώς πιστεύω πως είναι πιο ικανός σε σχέση με τον πρώην ομοσπονδιακό προπονητή, έχω την εύλογη απορία για το πού έμαθε ολλανδικά ο μπάρμπας!
Αντί επιλόγου
Το βλέμμα, πρέπει να και, ήδη βρίσκεται στο επόμενο παιχνίδι, εκεί που, με νίκη, μπορεί να δημιουργηθεί η συνθήκη για την ολική επαναφορά. Το κλίμα αλλάζει με μυαλό, με αποφασιστικότητα σε όλα τα επίπεδα, αλλά και συγκεκριμένες ενέργειες, που γνώμονα έχουν το κοινό καλό, απ’ το οποίο προκύπτει και η ατομική ανάδειξη. Κοινό καλό, πρώτιστα, είναι οι νίκες.
Η προτροπή μου, συνεχίζει να, είναι η στήριξη σε οτιδήποτε έχει να κάνει με το συνεχές μεγάλωμα, αλλά και την προστασία του Άρη, σε κάθε τμήμα του. Χωρίς χάιδεμα, με αλήθειες, μα και με σεβασμό.
Καλά να είμαστε, σύντομα περισσότερες λεπτομέρειες, με μάτια και αυτιά ανοιχτά!
Χαίρετε και υγιαίνετε!
Τετάρτη, 18 Δεκεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
