Μια νέα συνεργασία ξεκινάει από σήμερα στο PRESSARIS. Νέος σχολιογράφος έρχεται να blog-ΑΡΗ με ξεχωριστό τρόπο την κιτρινόμαυρη επικαιρότητα. Ξεχωριστό κι ανατρεπτικό το… προσωνύμιο του: Χιούι! Μέσα από το PRESSARIS θα καταθέτει τις δικές απόψεις. σκέψεις, προβληματισμό! Μείνετε συντονισμένοι…
Το πρώτο του blog:
Κυριακή, αργά το βράδυ, προς Δευτέρα ξημερώματα γράφω αυτές τις αράδες. “Ποιος είσαι εσύ;”, θα μου πεις και σωστά. Πρέπει να ξέρεις τι και ποιον διαβάζεις, ποιος προσπαθεί να σε πάει κατά εδώ ή κατά εκεί. Θα συστηθούμε, στην πορεία…
Ο βοηθός
Όλα τα πράγματα, όλοι οι άνθρωποι θέλουν τον χρόνο τους, για να συστηθούν, να γνωριστούν, να ταιριάξουν τα χνώτα τους, που λέμε και που, μέσες άκρες, περιέγραψε σωστά ο Χερμάν Μπούργος, λίγες εβδομάδες πίσω. Σαν να σε ακούω: “Ποιος Μπούργος; Άσε μας ρε φίλε, τώρα. Πες δυο πράγματα για τον αγώνα, την νίκη, τους τρεις βαθμούς” κλπ
Δεν είναι έτσι, απλά, τα πράγματα. Έχουν βάθος, θέλουν την σωστή ανάγνωση τα γεγονότα, για να καταλήγεις σε συμπεράσματα. Όταν ο απελθών, προπονητής μας δήλωνε, μέσες άκρες, πως οι παίχτες θέλουν χρόνο για να γίνουν ομάδα και σύνολο και παράλληλα αυτό το γκρουπ να γνωρίζεται, μέσω προπονήσεων, καθημερινότητας, ίσως να μην πίστευε πως σύντομα την θέση του στον πάγκο θα είχε ο βοηθός του. Παρόλα αυτά, μίλησε σωστά, επί της ουσίας, για όσους γνωρίζουν την μυρωδιά των αποδυτηρίων και το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το δέσιμο που θα επέλθει μέσα σε αυτά, για την αγωνιστική πρόοδο και διεκδίκηση στόχων μίας ομάδας.
Αύριο, Τρίτη, έρχεται ο τρίτος, σε χρονικό διάστημα ενός ημερολογιακού έτους, προπονητής μας. Έλληνας, Αργεντίνος, Άγγλος. Σχεδόν ανεκδοτολογική περιγραφή. “Ήταν ένας…” κλπ κλπ
Ο τρίτος, στους τέσσερις τελευταίους, που αναλαμβάνει Σεπτέμβριο. Ένας ακόμα ανέλαβε λίγο αργότερα, φθινόπωρο πάλι. Από όλους αυτούς, τους πέντε που προηγήθηκαν, ο ένας “επιβίωσε” αγγίζοντας οριακά τα δύο χρόνια. Με τον πλέον ειρωνικό τρόπο, με δύο χαμένα πέναλτι, σε παιχνίδι στόχου, αποχαιρέτισε. Με ένα χαμένο πέναλτι ολοκληρώθηκε το ντέρμπι, μια βδομάδα πίσω. Ο βοηθός του Χερμάν, ο Απόστολος Τερζής, δεν πιστώθηκε βαθμολογικά την σωστή, για μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού, προσέγγισή του. Ακριβώς μία εβδομάδα αργότερα, ο ίδιος, μοιραίος παίχτης του άνοιξε τον δρόμο, κάνοντας ευκολότερη την ζωή του. Εκτέλεση άμεση, κυνική, σεντερφορίσια, σε συνδυασμό υψηλής ποιότητας. Θέλει και ο βοηθός τον… βοηθό του!
Σε γνωστά χνάρια
Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, όταν πληροφορηθήκαμε την εντεκάδα της ομάδας μας, περί Άρη ο λόγος πάντα, ήταν αδύνατον να μην γίνει σύγκριση με το μοιραίο παιχνίδι του Αγρινίου. Και σε εκείνο το επαρχιακό γήπεδο, η επιλογή ήταν ο Μάνου στα χαφ, δίπλα στον Ντουκουρέ. Για έναν προσεκτικό παρατηρητή και μελετητή των χαρακτηριστικών των παιχτών, ήταν σχεδόν αυτονόητο το 4-3-3 ή 4-1-4-1 με Ματέο – Μανού μπροστά απ’ τον Ντουκουρέ. Έτσι και έγινε. Η τακτική συμπεριφορά, με τις γραμμές εμφανώς κοντά, τα κενά μικρά, τις αποφάσεις, τόσο σε σκέψη όσο και σε εκτέλεση να είναι γρηγορότερες, υπήρξε και η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο παιχνίδι της Τρίπολης με εκείνο του Αγρινίου. Η πνευματική ετοιμότητα και συμπεριφορά. Στοιχεία τα οποία, στην παρούσα χρονική στιγμή, βελτιώνονται εμφανώς μέσα σε δύο εβδομάδες. Είναι αρχή, όσο και να μην μπορεί εύκολα να το δεχτεί κάποιος.
Επί της ουσίας, γνωρίζοντας πού και πώς γράφω, η πλειοψηφία είναι ικανοποιημένη λόγω του αποτελέσματος. Τελικό, 0-2, όλα καλά. Αν πιάσουμε, που δεν θα το κάνουμε και αναλύσουμε κομμάτια του παιχνιδιού, θα υπάρξουν σοβαρές διαφωνίες ή και προβληματισμοί για την απόδοση, συνολική ή ατομική, την μεγάλη κατοχή του αντιπάλου, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, για το ότι δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε μπάλα, σχεδόν καθόλου, για τον Κουέστα που δικαιώνει με το παραπάνω όσους τον πιστεύουν, για τον Ματέο που, συνεχίζει να, δίνει κλωτσιά στην αγωνιστική καρδάρα που ο ίδιος γεμίζει, για, για, για…
Είπα, δεν θα μιλήσω αναλυτικά για στοιχεία και πρόσωπα του αγώνα. Στο κάτω κάτω, ακόμα δεν συστηθήκαμε, δεν γνωριζόμαστε καλά καλά! Το ίδιο ισχύει και με την ομάδα, όμως. Καλά καλά δεν την ξέρετε, δεν την ξέρουμε, οι ίδιοι οι παίχτες δεν γνωρίζουν τις παικτικές “συνήθειες” του ενός στον άλλο, μέσα στο χόρτο.. Είναι μεγάλες οι αλλαγές και είναι αυτονόητα εκτός αγωνιστικής χημείας οι καινούργιοι παίχτες. Τα είπε ο Μπούργος. “Θέλει χρόνο”.
Ο Τερζής, παρουσίασε έναν Άρη ο οποίος σε σχέση με την τελευταία αγωνιστική, στα Γιάννενα, είχε τρεις (3) όλους κι όλους, νεοφερμένους παίχτες. Θητεύοντας για καιρό δίπλα σε προπονητές, γνωρίζοντας την νοοτροπία και την κουλτούρα, τόσο της Αρειανής οικογένειας, όσο και του μέσου οπαδικού νου, πήγε με την ασφαλή, την safe επιλογή που λέει πως σε αυτό τον χώρο, σε αυτή την χώρα, “όλα κρίνονται εκ του (άμεσου) αποτελέσματος”. Αν ο Γκαρσία δεν λειτουργούσε ανόητα την Κυριακή και ο Γκρέι είχε τον κυνισμό της Τρίπολης από τα 11 μέτρα την προηγούμενη, θα είχε καταφέρει το απόλυτο, εφαρμόζοντας, σχεδόν στην εντέλεια, το δόγμα του μοναδικού προπονητή στον οποίου δεν έκανε βοηθός, το “δόγμα Μάτζιου”. Κρύο αίμα, μηδέν πίσω, τρεις βαθμοί και πάμε παρακάτω. Αυτά είναι τα “γνωστά χνάρια” στα οποία πάτησε και ίσως θα πρέπει να αποτελέσουν οδοδείκτη του καινούργιου κόουτς. Καλή επιτυχία να έχει και να είναι τυχερός.
Είπαμε, όλα ή σχεδόν όλα, στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο, αυτής της χώρας, κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Του άμεσου, δυστυχώς, όπως και να έρθει. Καλώς ή κακώς.
ΥΓ: Έρχονται όμορφα πραγματάκια στο PRESSARIS. Χαιρόμαστε που αποτελούμε μέλη αυτού του καινούργιου σχεδιασμού. Λέω “είμαστε”, καθώς η στόχευση είναι διπλή. Άρθρα μέσω της εβδομαδιαίας στήλης και φωνή. Πώς θα γίνει αυτό; Λίγη υπομονή. Εκεί, θα υπάρχουν άλλοι δύο συνοδοιπόροι. Αυτοί, είναι ο Λιούι και ο Ντιούι! Εύκολα γίνεται κατανοητό πως ο γράφων είναι ο τρίτος της παρέας…
Ο Χιούι
