Ξεχωριστής σημασίας ημέρα η σημερινή για την νεότερη Ελλάδα, την Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Η 17η Νοέμβρη σηματοδότησε πολλά πράγματα σε ότι αφορά την νέα εποχή της δημοκρατίας και των θεσμών. Με αφορμή τη σημερινή μέρα, οι οργανωμένοι οπαδοί του Άρη, μέσα από το σάιτ του Super 3 καταθέτουν τη δική τους άποψη.
Μια άποψη μακριά από γκολ και γήπεδα… Αξίζει τον κόπο να τη δημοσιεύουμε… Αναλυτικά:
«38 χρόνια μετά την αιματοχυσία και την ανθρωποθυσία στ’ όνομα και το ιδεώδες της δημοκρατίας, της ελευθερίας λόγου, πράξεων, πεποιθήσεων… 38 χρόνια μετά τις μέρες όπου νέοι, με μοναδικό όπλο τη θέληση για μια δημοκρατική, στη συνείδηση και στην καθημερινότητα, Ελλάδα, βάλθηκαν ν’ αντισταθούν και ν’ ανατρέψουν την στρατοκρατία, την καταπίεση, την χούντα και τα τανκς.
Με άγνοια κινδύνου αλλά πλήρη συναίσθηση ιστορικού ρόλου, η γενιά του Πολυτεχνείου έμεινε στην ιστορία ως μια γενιά ασυμβίβαστη, πολιτικοποιημένη, ιδεολογικά φορτισμένη, μαχητική, που στη δράση απαντούσε με δράση κι όχι με απλή αντίδραση. Μια γενιά πολλά υποσχόμενη για το μέλλον της Ελλάδας.
Από ‘κείνη τη γενιά κάποιοι «ξεχώρισαν», «εξελίχθηκαν», κατέλαβαν αξιώματα εξαργυρώνοντας έτσι τους όποιους αγώνες τους. Κάποιοι άλλοι αποκαμωμένοι αλλά πλήρεις ηθικής ικανοποίησης αποτραβήχτηκαν, παραμέρισαν, ξαναέγιναν καθημερινοί πολίτες μιας χώρας που πέτυχαν να την αλλάξουν, να την εκδημοκρατίσουν, καταρχήν στον τίτλο και ευχόμενοι και στην ουσία.
Συγκρίνοντας κάποιος την κατάσταση στη χώρα τότε, τον Νοέμβρη του 1973, με σήμερα, τον Νοέμβρη του 2011, μόνο θλίψη και απογοήτευση μπορεί να αισθάνεται για ένα όνειρο και μια προσδοκία που παρέμεινε ανεκπλήρωτη, επειδή αυτοί που ανέλαβαν να την εκπληρώσουν απέτυχαν παταγωδώς.
Πέτυχαν να δημιουργήσουν μία «Δημοκρατία» στους τύπους, αλλά στην ουσία μια αιρετή ολιγαρχία, όπου η νομή της εξουσίας προσκηνιακά συγκεντρώθηκε σε 2-3 πολιτικά τζάκια, παρασκηνιακά δε σε κάποιες εύρωστες οικονομικά οικογένειες, οι οποίες ακριβώς λόγω του πλούτου τους αυτονόητα (!) έχουν και λόγο στα πολιτικά δρώμενα…
Νερό στο μύλο αυτής της ολιγαρχίας κουβάλησαν επί δεκαετίες οι προβεβλημένοι πολιτικοί-αντιστασιακοί της γενιάς του Πολυτεχνείου, θέτοντας τους εαυτούς τους στη διάθεση και στην υπηρεσία ενός συστήματος το οποίο δεν σκοτώνει φανερά, δεν εκτοπίζει φανερά, δεν συνθλίβει φανερά, αλλά περιθωριοποιεί, καταδυναστεύει, λογοκρίνει, διαχειρίζεται τη κοινή γνώμη, ελέγχει και καθοδηγεί τον Ελληνικό λαό κατά που συμφέρει τα πολιτικά και οικονομικά τζάκια.
Θλίψη και απογοήτευση για αυτούς τους σημερινούς πολιτικούς που περηφανεύονται ότι είδαν απέναντί τους τα τανκς κι όμως, οδήγησαν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους τον Ελληνικό λαό απέναντι σ’ άλλα τανκς, μπορεί όχι μηχανοκίνητα αυτή τη φορά, αλλά αν και «άυλα» παραμένουν το ίδιο τρομακτικά και καταπιεστικά… που δεν απειλούν τη ζωή σου άμεσα, αλλά την απειλούν έμμεσα… που δυστυχώς δεν μπορείς να τ’ αποφύγεις αλλά και ούτε καν να αισθανθείς τη χαρά και την ικανοποίηση της ηρωικής πράξης, πριν κλείσεις τα μάτια αντιστεκόμενος.
Τα τανκς των δομημένων ομολόγων, του δημοσίου χρέους, των μνημονίων, του ΔΝΤ, της Τρόικας, της επιτήρησης, της εφεδρείας. Τα τανκς του κοινωνικού αποκλεισμού, της καλπάζουσας ανεργίας, της φτώχειας και της ανέχειας. Τα τανκς της αδιαφορίας των πολιτικών που αποφασίζουν για ανθρώπινες ζωές την ώρα που μιλάνε για αριθμούς, τα τανκς των καλοβολεμένων εθνοπατέρων μας που μας ζητάνε να τους… εμπιστευτούμε (!) για να λύσουν τα προβλήματα που αυτοί οι ίδιοι δημιούργησαν.
Θλίψη και απογοήτευση, που εξελίσσεται σε οργή, γι’ αυτούς τους πολιτικούς που τότε με τις πράξεις τους έγιναν το φωτεινό παράδειγμα της Ευρώπης και σήμερα με τις πράξεις αλλά και με την αδιαφορία τους μετέτρεψαν τη χώρα σε δακτυλοδεικτούμενο ζητιάνο, αναξιόπιστο συνομιλητή, χρεοκοπημένο εταίρο.
Οργή και αγανάκτηση για τους πολιτικούς εκείνης της γενιάς που πρόδωσαν όλους αυτούς που τους εμπιστεύτηκαν τους κόπους και τα κεκτημένα των αγώνων και των θυσιών τους και «κατόρθωσαν» να σβήσουν τ’ όνειρο, να προδώσουν τις ελπίδες, να διαψεύσουν όλες μα όλες τις προσδοκίες.
Είναι οι μοναδικοί που ενώ στην πράξη δεν τίμησαν τη γενιά του Πολυτεχνείου, παρ’ όλα αυτά επιμένουν υποκριτικά να καταθέτουν στεφάνια μνήμης, αν και απομένει να διαπιστωθεί αν και πώς θα κατορθώσουν να επαναλάβουν φέτος αυτή την υποκρισία, ειδικά μετά το οδυνηρό μάθημα που έλαβαν σ’ όλη την Ελλάδα στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου…
Ευχή, μια νέα «γενιά Πολυτεχνείου» να προκύψει από αυτήν την κατάσταση στην Ελλάδα. Μια γενιά η οποία δεν θα προδώσει – στη θέα των θώκων, των αξιωμάτων και του πλουτισμού – ό,τι με θυσίες συναποκτήσουμε. Διότι εκείνο το πρωινό της 17ης Νοέμβρη 1973 και τα σημερινά πρωινά, έχουν αρχίσει να έχουν, επικίνδυνα, πολλά κοινά…»
