30 Απριλίου 2006… Γήπεδο Αιγάλεω. Ο Άρης στις καθυστερήσεις νικάει με 2-1 το Χαϊδάρι, παίρνει το φιλί της ζωής με γκολ του Βελώνη. Η ομάδα έχει αποδράσει από τον εφιάλτη της Β΄ εθνικής σε “νεκρό χρόνο”. Επιστρέφει.
Προπονητής ο Νίκος Αναστόπουλος. Όλα είχαν τελειώσει, έστω και με περιπετειώδη τρόπο. Αποθεώνεται από τον κόσμο και ανταποδίδει. Το ξέσπασμα όλης της οικογένειας του Άρη μοναδικό. Έσπαγε κόκαλα, καρδιές, “γέμιζε” τα μάτια από χαρά, αλλά και πικρία για όσα είχαν περάσει.
Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις και αμέτρητα συναισθήματα να ξεπηδούν.
Τότε εκείνη τη μέρα στο Χαϊδάρι, όλοι στον Άρη πίστεψαν ότι το μαρτύριο είχε τελειώσει, η ομάδα έβρισκε τον δρόμο της…
Από τότε πέρασε πολύς καιρός, έτρεξε πολύ “νερό στ’ αυλάκι”. Έγιναν πολλά, τα γνωρίζει ο κόσμος, τα βίωσε στο πετσί του, τα “πλήρωσε” οικονομικά και ηθικά.
Δέκα χρόνια μετά, ο Αναστόπουλος επιστρέφει στο Χαριλάου, για να βοηθήσει κι αυτός τον σύλλογο να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει. Αυτή η φωτογραφία σίγουρα έχει να “πει” πολλά σε όλους…
