Είναι στιγμές που ψάχνεις να βρεις έναν τρόπο να κρατηθείς όρθιος. Να δώσεις δύναμη και κουράγιο σε ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα σου, απέναντί σου και λυγίζουν και ψάχνεις μια αφορμή που θα σε κάνει να πάρεις πρώτος απ’ όλους το κουράγιο εσύ.
Αυτό που συνέβη τη Δευτέρα, συμβαίνει για περίπου πέντε μήνες διαρκώς, με τις ελάχιστες, ενδιάμεσες εξαιρέσεις να μοιάζουν, να μην αλλάζουν αυτό που έχει διαμορφωθεί. Απανωτές, ασταμάτητες μαχαιριές, σε ένα σώμα ήδη άρρωστο. Εξασθενημένο. Σε έναν οργανισμό, που όση βοήθεια κι αν έχει δεχτεί, δεν μπορεί να αντιδράσει όντας τόσο καταπονημένος.
Το να μιλήσουμε με πιθανότητες και ποσοστά δεν είναι του στιλ και της αρμοδιότητάς μας. Άλλωστε δεν έχουν θέση στο ποδόσφαιρο και ειδικότερα στον Άρη, όπως έχει αποδειχτεί πολλάκις στο παρελθόν.
Προφανώς για έναν άρρωστο που έχει μια ανίατη ασθένεια και οι γιατροί λένε στους συγγενείς του ότι είναι στα… τελευταία του, ελάχιστη σημασία έχει το αν ο ίδιος θέλει να ζήσει. Βλέπει τους δικούς του ανθρώπους να τον κλαίνε πριν την ώρα του και μοιραία αντιλαμβάνεται κι αυτός πως πέφτει η «αυλαία».
Ο Άρης βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται και είναι αλήθεια ότι ψάχνει ένα σοκ, ένα θαύμα για να επιστρέψει στη ζωή. Αλλά και ποιος είναι αυτός άραγε, που έχει το δικαίωμα να του το απαγορεύσει; Ποιος μπορεί να του πει να μην ελπίζει ότι θα ζήσει;
Ποιος ήταν αυτός που εκείνο το απόγευμα στις 30 Απριλίου του 2006 στο «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης», κόντρα στο Χαϊδάρι, τόλμησε να πει μετά το 80’ πως ο Άρης δεν θα κερδίσει;
Ποιος ήταν αυτός που εκείνη την πρώτη Δεκέμβρη στο «Βιθέντε Καλντερόν» κόντρα στην Ατλέτικο, τόλμησε να ψελλίσει πως ο Άρης είναι… τελειωμένος;
Ποιος να ήταν αυτός που πέρυσι στις 6 του Απρίλη τόλμησε να βάλει τον Άρη στο φέρετρο, μετά την αποβολή του Αγκάνθο στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο;
Πολλοί έτρεξαν να σκεπάσουν ένα πτώμα που νόμιζαν πως ήταν άψυχο, αλλά σηκώθηκε και τους τρόμαξε κάνοντάς τους να χάσουν τον ύπνο τους για καιρό βλέποντας εφιάλτες.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κλάψει τον νεκρό πριν αυτός πεθάνει. Αν πεθάνει. Αν τον αγαπάει πραγματικά και ειλικρινά πρέπει να του σταθεί για να παλέψει. Κι αν δεν τα καταφέρει θα έχει φύγει αξιοπρεπώς.
Ο Άρης δεν θέλει να πεθάνει. Όσοι τον αγαπάνε και τον σέβονται, πονάνε και ταλαιπωρούνται να τον βλέπουν έτσι, μα έχουν χρέος στην αγάπη τους να παλέψουν για να τον κρατήσουν. Να κάνουν τα πάντα.
Δεν είναι για δάκρυα αυτός ο Άρης. Μην τον κλαίτε. Δώστε του δύναμη να παλέψει. Δώστε του το δικαίωμα να διεκδικήσει τη ζωή του.
Κι αν τελικά δεν τα καταφέρει αφήστε τον να πεθάνει από μόνος του. Μην τον σκοτώνετε, πριν την ώρα του…
