Ήταν εξόχως διδακτικά τα δύο τελευταία παιχνίδια που έδωσε ο Άρης στο 2015. Διδακτικά για όλους, κυρίως για να αντιληφθούν όλοι όσοι είναι έξω από την ομάδα το πραγματικό μέγεθός της σήμερα, τις (πολλές) δυνατότητες που έχει αύριο και το πώς πρέπει να πορευτεί για να μη μένει στη διεκδίκηση στόχων, αλλά να πάει παρακάτω, να τους κατακτά κιόλας.
Ο Άρης έχασε από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό γιατί πολύ απλά οι δύοι “αιώνιοι” είναι καλύτερες ομάδες. Αυτό για τον περισσότερο κόσμο του Άρη δεν είναι είδηση, υπήρχαν όμως κάποιοι που προεξοφλούσαν νίκες, προκρίσεις. Άλλο το “θέλω” του φιλάθλου, άλλο το “μπορώ” της ομάδας.
Ο Άρης δεν μπορούσε να κερδίσει τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ και τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Αυτό είναι το ταβάνι του φέτος. Δύο στιγμές στους δύο αγώνες αναδεικνύουν την διαφορά μεγέθους και καλό είναι να καταγραφούν για να υπάρχουν στο μυαλό όλων μας.
Η πρώτη στιγμή είναι στο ΣΕΦ όταν οι κίτρινοι ξέφυγαν με 43-36 στο 24’. Δεν χρειάστηκε ούτε 120 δευτερόλεπτα στον Ολυμπιακό να κάνει ένα σερί 10-0 και να προσπεράσει, δείχνοντας με εμφατικό τρόπο το μέγεθός του. Δεν έκανε τον Άρη χειρότερη ομάδα αυτό το σερί, απλώς επιβεβαίωσε την διαφορά κλάσης. Μπαίνουν στην άκρη συγκεκριμένες διαιτητικές αποφάσεις στο ΣΕΦ. Υπήρξαν, ίσως θα έκαναν πιο ενδιαφέρον το φινάλε αν ήταν πιο δίκαιοι οι διαιτητές, αλλά ας ασχοληθεί η διοίκηση και η ομάδα με αυτό το κομμάτι. Σε εκείνο το σημείο που το +7 του Άρη γίνεται +3 του Ολυμπιακού καταλαβαίνει κανείς που έχει παίξει το άθλημα πάρα πολλά…
Η δεύτερη στιγμή είναι στο ΟΑΚΑ όταν ο Άρης έχοντας εγκλωβίσει τον Παναθηναϊκό στο δεύτερο δεκάλεπτο προηγείται με τον Χάγκινς (34-35). Βγάζει την άμυνα, αλλά ο άπειρος Γουάιτ πάει να κάνει “μαγκιά” στον Γκιστ. Κλέψιμο και κάρφωμα για το 36-35. Ο αφελής Ραντούλιτσα στην επόμενη φάση τρώει τεχνική ποινή για θέατρο. Άστοχη βολή από τον Χάγκινς, λάθος στην επόμενη κατοχή, βολές για τον Διαμαντίδη και 38-35. Δεν κρίθηκε κάτι σε εκείνο το σημείο, αλλά είναι το σημείο που ο Παναθηναϊκός δείχνει στον Άρη ότι αυτός ελέγχει την μοίρα του ματς. Όπως και έγινε στο δεύτερο μέρος.
Είναι δύο στιγμές που ξεχωρίζουν τις κλάσεις των ομάδων, την διαφορά επιπέδου. Είναι στιγμές που αντιστοίχως είχε ο Άρης στους αγώνες του με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και τον ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο, που δεν άφησε περιθώρια σε κανέναν να σκεφτεί ότι μπορεί να χάσει.
Αυτό πρέπει πρώτα να “χτίσει” ο Άρης και μετά να κοιτάξει πιο ψηλά. Είναι ευλογία ότι αυτόν τον τρόπο σκέψης έχει ο Νίκος Λάσκαρης, τον οποίο ανέλυσε τον Σεπτέμβριο αναλυτικότατα, αλλά και ο Δημήτρης Πρίφτης, ο οποίος μετά τις μεγάλες νίκες του Άρη, εντός ή εκτός έδρας, πάντοτε στις δηλώσεις του υπογράμμιζε πως πρέπει να αντιληφθούν όλοι την πραγματικότητα του μεγέθους της ομάδας αυτή τη χρονική στιγμή. Να την αντιληφθούν με μια ματιά αποστασιοποιημένη από το ένδοξο παρελθόν, αλλά και το λαμπρό μέλλον που προσδίδει η παρουσία της οικογένειας Λάσκαρη.
Θα έρθει ο χρόνος του Άρη. Το αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτό. Ο Ολυμπιακός έριξε τον Σπανούλη μια ώρα αρχύτερα για να μην την πατήσει (ενώ έδινε προς τα έξω μια μέρα πριν οτι δεν παίζει ο ηγέτης του) στο ΣΕΦ. Ο Παναθηναϊκός άλλαξε – ε συγνώμη η ΕΟΚ και ο ΕΣΑΚΕ – την ημερομηνία του ημιτελικού για να μην είναι ενδιάμεσα από δύο κρίσιμους αγώνες του στην Ευρωλίγκα και οι αρχές τον όρισαν τέσσερις μέρες μετά την προπόνησή του με την Καβάλα.
Αυτά δεν είναι δικαιολογίες για τις ήττες του Άρη, άλλωστε δεν ακούστηκε λέξη για δικαιολογία από τους κίτρινους στις δηλώσεις, επισήμως και ανεπισήμως. Είναι γεγονότα που διαμορφώνουν την εικόνα που έχει ο Άρης πλέον απέναντι στους “αιώνιους” και αυτή η εικόνα αλλάζει, γιατί ο Άρης αλλάζει επίπεδο. Αυτή η αλλαγή δεν μπορεί να γίνει σε έναν χρόνο, ίσως ούτε σε δύο. Υπενθυμίζεται η δήλωση του Πρίφτη στη συνέντευξή του στο PRESSARIS πως σε 2-3 χρόνια ο Άρης θα ζήσει μεγάλα βράδια με την παρουσία της οικογένειας Λάσκαρη. Υπενθυμίζεται η πραότητα με την οποία ο Νίκος Λάσκαρης τον Σεπτέμβριο υπογράμμιζε πως χρειάζεται χρόνος και υπομονή για να επιστρέψει ο Άρης εκεί όπου τον θέλουν όλοι όσοι τον αγαπούν.
Πολύ σωστά ο Λευτέρης Αρβανίτης επεσήμανε χθες πως αυτή η ήττα δεν πάει πίσω τον Άρη. Έτσι είναι. Μόνο που ο Άρης οφείλει από τις πρώτες ημέρες του 2016 να βάλει προτεραιότητες σε αγωνιστικό επίπεδο. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό έχει ήδη γίνει στα ενδότερα, απλώς δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω τούτη τη στιγμή. Ο Άρης από το Σάββατο και μετά πρέπει να έχει προτεραιότητα το πρωτάθλημα και να διαφυλάξει τα αποτελέσματα που έχει φέρει μέχρι σήμερα, ώστε στο τέλος της κανονικής διάρκειας να είναι αυτός που θα έχει το πλεονέκτημα, όχι μόνο της έδρας, αλλά γενικότερα, της ομάδας που θα είναι ακόμα πιο ισχυρή από ότι είναι σήμερα. Το πώς θα γίνει αυτό το γνωρίζει πολύ καλύτερα η διοίκηση και η τεχνική ηγεσία. Η προτεραιότητα στο πρωτάθλημα δεν μεταφράζεται σε καμία περίπτωση σε έλλειψη ενδιαφέροντος στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Κάθε άλλο. Από εκεί πρέπει να παίρνει δύναμη ο Άρης και να προχωρά στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Έρχεται μια δύσκολη περίοδος, πιο δύσκολη από αυτή που βίωσε η ομάδα στην πρώτη φάση του Γιούροκαπ. Ο κόσμος θα είναι παρών παντού και πάντα, οι κραυγές χωρίς επιχειρήματα για να φύγει ο ένας ή ο άλλος και να έρθει ο τάδε ή ο παράλλος έχουν σχεδόν εξαλειφθεί.
Πρέπει να επισημανθεί ότι παράλληλα με την ομάδα στο παρκέ που μεγαλώνει κάθε μέρα, ακόμα και μετά από τέτοιες βραδιές σαν τη χθεσινή ή σαν της Ποντγκόριτσα πριν κάποιες βδομάδες, αλλάζει και το περιβάλλον. Η διοίκηση δίδαξε πολιτισμό με την ενέργειά της να κατεβάσει στην Αθήνα τις οικογένειες των παικτών και των μελών της ομάδας, λειτουργεί με στοιχείο τον ανθρωπισμό παράλληλα με τον επαγγελματισμό και την συνέπεια και είναι ευχής έργο να συνεχίσει έτσι.
Βέβαια και για την ίδια όσα συνέβησαν και η ομάδα έπαιξε αυτά τα δύο δύσκολα παιχνίδια σε 72 ώρες είναι διδαχές που σίγουρα θα πρέπει να αναλύσει και να πορευτεί αναλόγως.
