Από χθες (7/8) δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή το «θηρίο» του Ερυθρού Αστέρα, Μάικλ Ότζο, αφού «έφυγε» αιφνιδίως από ανακοπή καρδιάς, κατά τη διάρκεια της προπόνησης.
Μια αγάπη που δεν κράτησε πολύ
Ο Μάικλ Ότζο γεννήθηκε στο Λάγος της Νιγηρίας στις 5 Ιανουαρίου του 1993. Από πολύ μικρή ηλικία του άρεσε να αθλείται. Του άρεσε να τρέχει στις αλάνες της γειτονιάς του και μετέπειτα να παίζει ποδόσφαιρο, αφού είχε ήδη λαχανιάσει από το πολύ τρέξιμο.
Το ποδόσφαιρο γι’ αυτόν ήταν τρόπο διαφυγής. Το μόνο που τον ένοιαζε, ήταν να ξυπνήσει και να πάρει τη μπάλα που του είχε κάνει δώρο ο παππούς του, για να πάει να παίξει με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Αυτό απ’ την ηλικία των 6, μέχρι και τα 17 του χρόνια. Λίγο αργότερα, η αγάπη αυτή διάλεξε διαφορετική κατεύθυνση…
Ένας περαστικός και μια απόφαση ζωής
Κάπου εκεί άλλαξαν όλα, μέσω ενός διαλόγου που είχε ο ίδιος μ’ έναν άγνωστο περαστικό στο δρόμο. Ήταν άνοιξη, όταν ο 17χρονος Ότζο, καθώς έπαιζε με τους φίλους του ποδόσφαιρο, συνάντησε έναν περαστικό που του έπιασε τη κουβέντα. Συγκεκριμένα, ο άγνωστος δεν περίμενε να δει ένα παιδί κοντά στο 1,90 και με τόσο μακριά άκρα.
Αμέσως έσπευσε να τον ρωτήσει: «Γιατί παίζεις ποδόσφαιρο και όχι μπάσκετ; Θα έπρεπε οπωσδήποτε να το δοκιμάσεις, με αυτό το ύψος και τα χέρια. Σίγουρα έχει να σου προσφέρει πολλά».
Ο νεαρός τότε άρχισε να μπαίνει σε δεύτερες σκέψεις. Σκέψεις που ταλάνιζαν το μυαλό του, διότι ο άγνωστος κύριος μάλλον δίκιο είχε.
Την αμέσως επόμενη μέρα, πήγε αγόρασε μία μπάλα μπάσκετ και έσπευσε λίγο πριν πάει για ποδόσφαιρο, σ’ ένα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ.
Εκεί πήρε την απόφαση να αλλάξει πλεύση. Άμεσα συστήθηκε στους προπονητές που δίδασκαν εκεί και έπιασε δουλειά. Όπως καταλαβαίνετε ο Ότζο δεν πήγε ξανά σε γήπεδο ποδοσφαίρου, παρά μόνο εάν ήθελε να παρακολουθήσει κάποιον αγώνα.
Κάθε αρχή και δύσκολη όπως λένε. Δεν μπορούσε να «σταυρώσει» καλάθι. Ήταν άγουρος, άτεχνος αλλά και μερικές φορές άτσαλος. Στην απόφασή του να τα παρατήσει, ο τότε κόουτς του επισκέφθηκε το σπίτι του με σκοπό να τον πείσει να μην σταματήσει το μπάσκετ.
Αποφάσισε να δουλέψει προσωπικά μαζί του, να του μάθει όσα μπορεί και με τον κατάλληλο τρόπο.
Κάπου εκεί άρχισε να λατρεύει το άθλημα, ώσπου έγινε έρωτας για τον ίδιο. Ένας έρωτας που δυστυχώς κράτησε μόλις 10 χρόνια.
Ένα ακατέργαστο διαμαντάκι ρακέτας που μπορεί να έμοιαζε με θηρίο αλλά είχε αγαθή ψυχή.
