Επικαλούμενοι τον τίτλο του οπαδού θα έπρεπε να μισιόμαστε, να βριζόμαστε και να αλληλοσκοτωνόμαστε όσο διαρκεί ένας αγώνας. Όλα αυτά όμως σε μια ιδανική πραγματικότητα που όλοι αντιλαμβανόμαστε την μεταφορική σημασία των εννοιών αυτών.
Η συνήθεια που έχουμε να συσχετιζουμε δρόμους, συνοικίες και περιοχές με τις ομάδες βάζοντας φυτιλιες στους αντιπάλους οπαδούς θα έπρεπε να έχει χαθεί πλέον. Οι γνήσιοι οπαδοί, αυτοί που αγαπούν πραγματικά την ομάδα τους και την έχουν θεοποιήσει, έχουν πιο πολλά κοινά πάρα διάφορες.
Άξιος λόγου αποτελεί ο Κουκ, γνήσιος οπαδός. Γνήσιος μάγκας και αλάνι. Χαρακτηριστική οπαδική μορφή του `80. Λίγο έως πολύ πανκ με στενά τζιν παντελόνια και μπουφάν γεμάτα κονκάρδες, δίχρωμα κασκόλ και πανό με αγγλικές σημαίες. Και φυσικά όλα να γυρίζουν γύρω από το ξύλο και τα ντου.
Όμως, αυτό το ξύλο διέφερε από το σημερινό. Βασίζονταν στο σεβασμό του αντιπάλου. Καβάτζωνες μπλούζες και κασκόλ για να τα μεταφέρεις στο κλαμπ ως λάβαρο, και φυσικά ξύλο αλλά με κανόνες. Σταμάταγες πριν τον σκοτώσεις και δεν τον χτύπαγες όσο ήταν ανήμπορος να αντιδράσει. Ήσουν ένας απέναντι σε έναν, χωρίς το κοινό σου για να θαυμάσει το κατόρθωμα σου. Η κόντρα τελείωνε εκεί και αράζατε μαζί μέχρι την επόμενη οπαδική στιγμή.
Δεν υπήρξα ποτέ οργανωμένος αλλά έχω πολλούς φίλους που ανήκουν σε συνδέσμους. Διαφωνώ με την δαιμονοποίηση των συνδέσμων γιατί αποτελούνται κατά βάση από παιδιά με αρχές και συναίσθηση των πράξεων τους. Είμαι αντίθετος με το ξύλο κατά του αντιπάλου και δεν ενδιαφέρομαι καν αν συνέβη γιατί δεν εκφράζομαι μέσα από αυτό. Ενδιαφέρομαι μόνο για την ομάδα μου. Βέβαια, ενδόμυχα υπάρχει μια ικανοποίηση, μικρή πάντα, στο άκουσμα του οπαδικού σκηνικού. Δεν νιώθω ντροπή γιατί δεν το κρύβω. Ντροπή θα έπρεπε να νιώθουν οι υποκριτές που υποκινούν και οργανώνουν την βία αυτή.
Στον Super3 διάβασα όσα είπαν οι ορκισμένοι αντίπαλοι οπαδοί του Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, Α.Ε.Κ., Πανιωνίου, Ο.Φ.Η., Παναιτωλικού, Π.Α.Ο.Κ. και Ηρακλή. Όλοι τίμησαν τον Κουκ με σεβασμό όπως του άρμοζε, όλοι μαζί τώρα απέναντι στο κοινό αντίπαλο χρώμα, το μαύρο.
O «Ντόκεν» τίμησε τη μνήμη του «Κουκ»
Ήταν τελικός κυπέλλου μπάσκετ το 2017 στο Nick Galis Hall. Παναθηναϊκός-Άρης. Ο Κουκ τότε προστάτεψε τον αντίπαλο Ντόκεν που ήταν ήδη τραυματισμένος.
Ήταν 14 Αυγούστου, όταν ο Κουκ νοσηλευόταν σε κλινική στη Θεσσαλονίκη. Εκλιπαρούσε τους γιατρούς να του επιτρέψουν να πάει στο αγαπημένο του γήπεδο για να δει την Αρειανάρα του, στην προσπάθειά της να αλλάξει το 0-3 της Νορβηγίας απέναντι στη Μόλντε. Η Αρειανάρα επιβλήθηκε με 3-1 αλλά αποκλείστηκε στην παράταση. Το ίδιο έγινε και με τον Κουκ. Αφού είδε τον αγώνα, λίγες ώρες μετά έφυγε από την ζωή.
Τώρα θα οργανώνει τα οπαδικά από ψηλά και θα τσακώνεται με τους άλλους γνήσιους οπαδούς. Τον κυρ-Στέφανο του Παναθηναϊκού και τον Ροδέλα του Ολυμπιακού.
Το πρόβλημα σήμερα είναι η γενικευμένη πτώση της κοινωνίας.
Το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να έχει σωθεί από αυτή. Στο βωμό του επαγγελματικού οπαδισμού θυσιάζονται καθημερινά νέοι οπαδοί. Οδηγούνται σε ένα δρόμο ατέλειωτης ανούσιας οργής χωρίς σεβασμό στον αντίπαλο επικαλούμενοι «καρκίνους και μαύρους ψόφους». Τους μεταμορφώνουν σε αδίστακτες μορφές που δεν αγαπούν καμία ομάδα.
Κλείνοντας, θέλω να με ακούσεις εσύ, πιτσιρικά οπαδέ. Εσύ που τρελαίνεσαι για την ομάδα σου. Μπορείς να σωθείς από το λάθος δρόμο στο οπαδιλίκι, ακολουθώντας τον δρόμο που χάραξε ο Κουκ. Αλλιώς μπορείς να γίνεις η μορφή που κάποιοι θέλουν, να βγεις στο δρόμο με μαχαίρι ή σιδερογροθιά και να επιτεθείς χωρίς κανένα οίκτο σε αυτόν που νομίζεις ότι είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος σου, ενώ στην ουσία δεν σας χωρίζει τίποτα απολύτως. Η επιλογή είναι δική σου.
Πηγή: athensfinest.com
