Κι ο άγιος φοβέρα θέλει. Η αντίδραση, η σκληρή κριτική, τα ξεφωνητά του κόσμου ταρακούνησαν την «κοιμώμενη» ομάδα του ΑΡΗ για να επανέλθει στο δρόμο των επιτυχιών.
Ποιος περίμενε, μετά την τραγική εμφάνιση της Κυριακής, ότι οι ίδιοι παίκτες θα «πατούσαν» κυριολεκτικά τον όμιλο μέσα στο γήπεδο του. Πλέον η Τούμπα δεν πρέπει να θεωρείται εξοχικό του ΑΡΗ αλλά πρώτη κατοικία. Οι άλλοι έχουν χάσει το μέτρημα, πόσους αγώνες έπαιξαν και έχουν να κερδίσουν. Ο ΑΡΗΣ μας τρελαίνει με τα αποτελέσματα του. Κάνει ήττες που δεν άξιζε , κερδίζει όταν φαίνεται δύσκολο να το κάνει, χάνεται όταν πιέζεται , ειδικά εντός έδρας. Η αστάθεια αυτή είναι το χαρακτηριστικό της φετινής χρονιάς. Ή του ύψους ή του βάθους.
– Η Τούμπα πρέπει να έχει κάτι, που κάνει τους παίκτες να παίζουν τα καλύτερα παιχνίδια τους. Υπάρχει προφανώς αυξημένο κίνητρο να αποδείξουν σε όλους μας ότι μπορούν να κερδίζουν σε δύσκολες συνθήκες. Είναι η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να σκεφτεί ο καθένας από εμάς για τα επιτυχή αποτελέσματα. Ο ΑΡΗΣ έδωσε ρεσιτάλ ποδοσφαίρου. Διάθεση, εγωισμός, κερδισμένες μάχες σώμα με σώμα, ώριμη συμπεριφορά με σωστές επιλογές μέσα στο γήπεδο, κατάφεραν οι παίκτες να επιβάλουν τους δικούς τους όρους από την αρχή του αγώνα και να δείξουν ότι θέλουν τη νίκη με οποιονδήποτε τρόπο.
Αυτός ο ΑΡΗΣ αρέσει στους πάντες. Το ερώτημα είναι απλό: αφού μπορείτε ρε παιδιά, γιατί δεν το κάνετε συνέχεια; Πόσο δύσκολο είναι να έχετε μια σταθερότητα στο επίπεδο του 70% και του 80% ώστε να παίρνετε τα παιχνίδια με υποδεέστερες ομάδες; Γιατί πρέπει να μας έχετε όλους στη πρίζα και να μην ξέρουμε τι να περιμένουμε; Όταν υπάρχει το μυαλό στο κεφάλι του Καμαρά όλα γίνονται πιο εύκολα. Κρατάει πίσω την άμυνα των αντιπάλων, τους πιέζει και τους αναγκάζει να σκέφτονται δύο φορές τι να κάνουν, δεν έχει αντίπαλο στο ένας με έναν, ξεπετάγεται στους κενούς χώρους ανάμεσα από τα σέντερ μπακ, δημιουργεί πανικό. Γιατί δεν τον έχουμε σε κάθε αγωνιστική με τέτοια λειτουργία; Τόσα ερωτήματα που αν υπήρχαν απαντήσεις θα λύναμε πολλές απορίες μας.
– Η πίεση και των δύο ομάδων κοντά στην περιοχή, ευεργέτησε τον ΑΡΗ. Με τον Μπερτόγλιο σε μεγάλα κέφια, κατάφερνε να φέρνει τη μπάλα γρήγορα στην επίθεση και να δουλεύει στα πλάγια με τους Εμπακατά και Σούντγκρεν. Ουσιαστικά μάζευε τις γραμμές του αντιπάλου πίσω , με αποτέλεσμα οι όποιες προσπάθειες του για επίθεση να γίνονται μόνο με ένα παίκτη , τον σέντερ φορ. Η άμυνα του ΑΡΗ τον έσβησε εύκολα και έκλεισε το ημίχρονο χωρίς να νιώσει απειλή.
– Δεν υπήρξε κάποια προπονητική έμπνευση για την καλή λειτουργία της ομάδας. Οι παίκτες έπαιξαν καλύτερα από τα προηγούμενα ματς. Είναι τόσο απλό. Στο δεύτερο επιβεβαιώθηκε η ανωτερότητα του ΑΡΗ με το γκολ και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Αν κάποιος θα έβαζε γκολ αυτός θα ήταν ο ΑΡΗΣ. Ήταν θέμα χρόνου να γίνει μία φάση για να μπει το τέρμα. Πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας, ο Μαντσίνι ήξερε που θα «πεταχτεί» ο Καμαρά για να «σερβίρει» , άψογο τελείωμα στην κλειστή γωνία του τερματοφύλακα και τέλος καλό όλα καλά.
– Το επόμενο παιχνίδι είναι όλη η χρονιά. Η επιτακτική νίκη μέσα στο «Βικελίδης» δεν είναι ο χαρακτηρισμός που πρέπει να δημιουργήσει άγχος. Την ξέρουν την ένωση, την κέρδισαν, έχουν παίξει πολλές φορές μαζί…. καιρός να μπουν και να κερδίσουν. Και οι δύο ομάδες έχουν κίνητρο, ας είναι η φορά που το δικό μας να είναι το δυνατότερο.
Το θέλουμε για όλους τους λόγους που μπορεί να σκεφτεί ο κάθε αρειανός. Στα συν το πρεστίζ της ομάδας που θα είναι για τέταρτη συνεχή χρονιά στην Ευρώπη, η προσπάθεια για μια καλή πορεία που θα δώσει οφέλη , για το μέλλον που θα ανοίξει νέους δρόμους. Ο ΑΡΗΣ είναι καλός και θέλουμε να γίνει καλύτερος. Το άγχος ας μείνει στους ενωσίτες.
Ας του δείξουμε ότι δεν μπορούν να πάρουν κάτι στην έδρας μας. Να τους δείξουμε ότι όταν θέλει ο ΑΡΗΣ δεν υπάρχει αντίπαλος. Ας μην είναι το τρίποντο στην Τούμπα άλλη μία φωτοβολίδα. Να γίνει το σκαλί για να πάμε ψηλότερα, έστω στο τέλος.
