«Ένας απ’ τους τελευταίους, δεκαπέντε, εναπομείναντες, ήρωες του ρόστερ της ομάδας μας είναι ο Κώστας Καπετάνος». Έτσι ξεκινάει η συνέντευξη-εξομολόγηση του Καπετάνου στην εφημερίδα Super Aris, στην οποία ο Έλληνας μέσος μιλάει για όλους και για όλα.
Ανοίγει την καρδιά του στους οργανωμένους οπαδούς, η οποία αποδεικνύεται… κιτρινόμαυρη, μιλάει για το πικρό χθες, το δύσκολο σήμερα, αλλά και το αύριο του Άρη.
Μια απολαυστική συνέντευξη στην εφημερίδα του Super 3:
Κώστα, πως είσαι; Τι ψυχολογική κατάσταση βιώνει ένας ποδοσφαιριστής του ΆΡΗ, το τελευταίο διάστημα;
«Είναι λογικό, τα συναισθήματα κι η γενικότερη διάθεση που σε διακατέχει να μην είναι τα καλύτερα δυνατά, όταν περνά όλος αυτός ο καιρός και δεν έχει συμβεί κάτι ουσιαστικό, που να σε κάνει να δεις, έστω και από μια χαραμάδα φως στο τούνελ.
Εσύ έχεις όλη τη καλή διάθεση να κάνεις υπομονή, αλλά… υπομονή υπομονή ακόμα και αυτή, κάποια στιγμή έχει τα όρια της. Αλήθεια, πόση ακόμα μπορούμε να κάνουμε; Σε κάθε κουβέντα που κάνουμε, το μόνο πράγμα που ακούμε είναι αυτό …
Και βλέπετε ότι, μόνο εμείς οι Έλληνες παίκτες έχουμε τη διάθεση και την κάνουμε. Όλοι οι άλλοι κάνανε προσφυγή.. »
Ε, όχι και όλοι οι Έλληνες παίκτες, όμως…Δηλαδή ο Σηφάκης αντιμετώπιζε τόσο μεγάλο βιοποριστικό πρόβλημα κι έκανε προσφυγή;
«Δεν εννοούσα το Μιχάλη, αλλά, όλους εμάς τους εναπομείναντες ποδοσφαιριστές. Η περίπτωση του είναι διαφορετική. Απ’ ότι είμαι σε θέση να γνωρίζω, υπήρξε ένα θέμα, ανάμεσα σ’ αυτόν και στους ανθρώπους της ομάδας, κατά τη διάρκεια της περυσινής περιόδου, που πιστεύω ότι ήταν κι η κυριότερη αιτία γι αυτό που έγινε. Ο Μιχάλης είναι ιδιαίτερη περίπτωση για τον ΆΡΗ. Προσέφερε πολλά στην ομάδα, τα τέσσερα αυτά χρόνια της παρουσίας του και θα ‘πρεπε η αποχώρηση του να γίνονταν με πολύ καλύτερο τρόπο…»
Πολύ ασχοληθήκαμε κιόλας με τον συγκεκριμένο. Ας πάει στην ευχή της Παναγίας… Τα αισθήματα είναι αμοιβαία… Για τους παραμένοντες μας νοιάζει, για τα παιδιά που δείχνουν έμπρακτα το μπεσαλίκι του χαρακτήρα τους. Πες μας, προσωπικά, μέχρι που φτάνουν τα όρια της δικής σου υπομονής;
«Όπως και να ‘ναι, ο ΆΡΗΣ είναι πάντα ΆΡΗΣ και γι αυτήν την ομάδα πολλές φορές αξίζει και να τα ξεπεράσεις. Νομίζω ότι όλα τα παιδιά που ‘χουμε απομείνει, μέχρι σήμερα, έχουμε αποδείξει εμπράκτως τη διάθεση και την επιθυμία μας, το μέλλον μας να ‘ναι στον ΆΡΗ. Όλο αυτό το διάστημα το μόνο που κάνουμε είναι να περιμένουμε,(…άλλοι για ένα χρόνο, άλλοι για περισσότερο) και πιστεύω ότι το ίδιο θα συνεχίσουμε να κάνουμε μέχρι, επιτέλους, να γίνει κάτι.»
Ο κυριότερος λόγος που κρατάτε αυτή τη στάση, ποιος είναι; Δε μετράει και λίγο το συναισθηματικό δέσιμο, ανάμεσα σ’ εσάς και τον κόσμο της ομάδας;
«Όπως προείπα, ο ΆΡΗΣ δεν παύει να ‘ναι, πάντα, μια τεράστια ομάδα. Μπορεί πολλά παιδιά να θέλησαν για οικονομικούς λόγους ν’ αποχωρίσουν απ’ την ομάδα, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν να μείνουν, αναγνωρίζοντας το μέγεθος αυτού του σωματείου και φυσικά τη δυναμική του κόσμου του. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ότι κι αν συμβεί…. Όπως είπα και πριν ένα χρόνο, τέτοια εποχή, ερχόμενος εδώ, ο ΆΡΗΣ είναι ο μεγαλύτερος Σύλλογος που ‘χω παίξει στη καριέρα μου και η επιθυμία μου είναι να παραμείνω για πάντα, εδώ.»
Πέρυσι, δεν ήταν μόνο η οικονομική κατάσταση που είχε περιέλθει η ομάδα, αλλά κι η παρατεταμένη αθέτηση των υποσχέσεων από πλευράς διοίκησης, που εκμηδένισε τα ποσοστά αξιοπιστίας της, τόσο προς εσάς, όσο και τον κόσμο της ομάδας, επιφέροντας γκρίνια, μουρμούρα και γενικότερα, ένα αρρωστημένο κλίμα σε κάθε επίπεδο. Πόσο πιστεύεις ότι στοίχησαν όλα αυτά;
«Σίγουρα ήταν δυο πολύ σημαντικοί λόγοι που έπαιξαν τεράστιο ρόλο. Η κατάσταση και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε καμιά περίπτωση δεν ήταν η κατάλληλη για μια ομάδα που έθετε τόσο υψηλούς στόχους, όπως ο ΆΡΗΣ στο ξεκίνημα της περυσινής περιόδου.»
Αν ήταν στο χέρι σου, ποίο, απ’ τα δυο, θα ‘ταν αυτό που θ’ άλλαζες άμεσα;
«Σαφώς και το δεύτερο. Θυμάμαι ότι, απ’ τη πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στο Ρύσιο, αυτό άκουγα. Ήταν ένα ζήτημα που «έτρωγε» τους πάντες…Οι παίκτες παραπονιόντουσαν για τη καταβολή των χρημάτων τους κι οι παράγοντες τους έλεγαν από Δευτέρα σε Παρασκευή κι από Παρασκευή σε Δευτέρα… Έναν ολόκληρο χρόνο αυτό το πράγμα γίνονταν.
Θα ‘ταν χίλιες φορές προτιμότερο να σου έλεγαν ότι θα πληρωθείς, ξέρω γω… σε ένα μήνα…,δυο…,έξι…, σ’ ένα χρόνο…, δέκα χρόνια…, παρά αυτή η κοροϊδία, του σήμερα- αύριο, που γίνονταν πέρυσι.»
Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει την ομάδα σήμερα, στο σημείο μηδέν. Δε ξέρω αν το ‘χεις αναλογιστεί, αλλά τη στιγμή αυτή, στο ρόστερ του ΆΡΗ, βρίσκονται μόλις 15 ποδοσφαιριστές.
«Δε θέλω να ‘το χω στο μυαλό μου, αλλά είναι η αλήθεια και αποτελεί μια πικρή πραγματικότητα…»
Αυτό που λέτε, στις μεταξύ σας συζητήσεις, εσείς οι παραμένοντες, ποιό είναι;
«Το μόνο που κάνουμε, είναι να δίνει ο ένας κουράγιο στον άλλον, λέγοντας κάθε φορά να κάνουμε λίγο ακόμα υπομονή. Αλλά οι συνθήκες, να ξέρετε είναι πραγματικά πολύ δύσκολες…Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά θα πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται η υπάρχουσα τραγική κατάσταση που έχουμε περιέλθει, με μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα απ ‘τους ανθρώπους που τρέχουν, αυτό το διάστημα, τα θέματα της ομάδας.»
Πως φαντάζεσαι το άμεσο μέλλον, με τις υπάρχουσες συνθήκες;
«Σαφέστατα, ιδιαίτερα δύσκολο. Είμαι, όμως, φύσει αισιόδοξο άτομο και θέλω να βλέπω τα πράγματα, πάντα απ’ τη θετική τους πλευρά. Από οτιδήποτε αρνητικό, άλλωστε μπορεί να προκύψει και κάτι θετικό κι αυτό είναι που πρέπει να κρατάμε…Πραγματικά, δε ξέρω σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται ο ΆΡΗΣ κι αν είναι καλύτερος ή χειρότερος, τη νέα περίοδο, μ’ εμάς τους εναπομείναντες ποδοσφαιριστές και με τους μικρούς που θα προωθηθούν απ’ τη β΄ ομάδα.
Ξέρω όμως, ότι τουλάχιστον θα ‘χει την ευκαιρία να διορθώσει κάτι πολύ σημαντικό, απ’ το οποίο υπέφερε τα τελευταία χρόνια. Να φτιάξει τ’ αποδυτήρια του…Να στρώσει το κλίμα μέσα σ’ αυτά.
Η παντελής απουσία παικτών – βεντετών και ακριβών συμβολαίων, είναι κάτι πραγματικά, πάρα πολύ σημαντικό. Μπορεί να μη φαίνεται στο πολύ κόσμο αυτό, αλλά διαδραματίζει τεράστιο ρόλο για τη καλή πορεία μιας ομάδας.»
Μη μπορώντας να κάνουμε κι αλλιώς και θέλοντας να νοιώσουμε λίγο καλύτερα, μέσα σ’ όλη αυτή τη δίνη των προβλημάτων που βιώνουμε τελευταία, το ‘χουμε σκεφτεί κι εμείς αυτό.
«Νομίζω, ότι ειδικά αυτό το διάστημα, η αισιοδοξία κι η θετική σκέψη είναι κάτι που τα χρειαζόμαστε όλοι μας. Επιβάλλεται, θα ‘λεγα, να ‘μαστε αισιόδοξοι με απώτερο στόχο, όλο αυτό το πνεύμα και τη θετική αύρα, να την προσδώσουμε στον ίδιο το Σύλλογο. Αυτό που πάνω απ’ όλα χρειάζεται αυτή την εποχή ο ΆΡΗΣ είναι αγάπη, στήριξη και θετική διάθεση, απ’ όλους τους φορείς που θέλουν να εμπλακούν στα κοινά του. Αν, από κάποιον ο ΆΡΗΣ περιμένει στήριξη, ιδιαίτερα όλες αυτές τις στιγμές, είναι απ’ την ίδια του την οικογένεια, κάτι, που, ίσως, να μην υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια στο μέγιστο βαθμό.
Πιστεύω κι εύχομαι, με τη διαμορφωθείσα κατάσταση να επέλθει ακόμη μεγαλύτερη σύσφιξη σχέσεων ανάμεσα σε ομάδα, κόσμο και διοίκηση κι έστω και μέσα απ’ αυτές τις δυσκολίες να βγει κάτι πραγματικά καλό για το Σύλλογο. Είναι κάτι που το δικαιούται τόσο ο ΆΡΗΣ σα μέγεθος, όσο και πολύ περισσότερο ο κόσμος του, που αν κι έχει τραβήξει τα πάνδεινα όλα αυτά τα χρόνια, δεν τον έχει εγκαταλείψει ποτέ.»
Ήδη, εδώ και κάποιες μέρες, ο SUPER 3, πάντα πρωτοπόρος, κι όπως άλλωστε επιτάσσει η ιστορία του, έδειξε το δρόμο. Το άνοιγμα λογαριασμού σε τράπεζες ήταν, απλά, η αρχή των ενεργειών στήριξης που θα παρέχει στην ομάδα. Ο κόσμος του ΆΡΗ και κρίση έχει και απεριόριστες αντοχές και το βασικότερο…. ξέρει να αναγνωρίζει και ν’ απονέμει, έστω και αργά κάποιες φορές, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
«Είναι κάτι που ήδη διαπιστώνω, τόσο εδώ στη Πτολεμαίδα, όπου βρίσκομαι, με τους πολλούς ΑΡΕΙΑΝΟΥΣ που συναντάω στο δρόμο και μου δίνουν κουράγιο, όσο και με τις τηλεφωνικές επικοινωνίες που είχαμε, τη προηγούμενη εβδομάδα, με τα παιδιά του SUPER 3. Και ο κόσμος αναγνωρίζει κι εκτιμά τη δική μας στάση και εμείς, όμως, οι ποδοσφαιριστές αναγνωρίζουμε τη προσπάθεια που γίνεται τελευταία. Μακάρι όλα αυτές οι κινήσεις που θα γίνουν, να επιφέρουν το συντομότερο δυνατό την απαρχή πολύ θετικών εξελίξεων που θα επιτρέψουν την ομάδα να βαδίσει και πάλι σε ήρεμα νερά. Έχει τρομερές προοπτικές αυτός ο Σύλλογος και πιστεύω ότι, γρήγορα, θα βρει το δρόμο του. Ομάδες με τη δυναμική του κόσμου του ΆΡΗ, δε χάνονται
