O Ντίνος Καλαμπάκος μιλάει για την άνοδο του Χαρίλαου Τρικούπη στην Basket League και αποκαλύπτει αν θέλει να καθίσει ξανά στον πάγκο στα «μεγάλα σαλόνια».
Ένας άνθρωπος που πιστώνεται μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας, εκτός από τη στήριξη της διοίκησης, ήταν και ο Ντίνος Καλαμπάκος. Ο 55χρονος ανατρεπτικός προπονητής επέλεξε παίκτες (ή παιδιά, όπως τα λέει, αφού τα ξέρει χρόνια) που έχει συνεργαστεί πολλές φορές μαζί τους, για να φέρουν την αποστολή τους εις πέρας.
Όπως εξηγεί ο ίδιος στο gazzetta.gr, η πίεση που… δεν υπήρχε, ήταν η ιδανική συνθήκη για να καταφέρουν όλοι ήρεμα και συγκεντρωμένα το σκοπό τους. «Ήταν μια δικαίωση για πάρα πολύ κόσμο, για μια μικρή πόλη, για τους ανθρώπους που κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια τα τελευταία χρόνια και έφεραν την ομάδα εκεί. Φυσικά και για τους παίκτες, γιατί οι περισσότεροι με επέλεξαν και με ακολούθησαν σε κάτι που τους ζήτησα. Έχω μια πάρα πολύ καλή σχέση με τα παιδιά. Και σίγουρα είναι και για μένα δικαίωση. Δεν μας ζόρισε κανείς, δεν μας πίεσε και δεν μας είπε “είστε καταδικασμένοι να κάνετε κάτι”. Δεν ζούσαμε ή πεθαίναμε, δηλαδή, για να κερδίσουμε και να ανέβουμε. Έχει μια άλλη φιλοσοφία, μια άλλη νοοτροπία η πόλη και μας άφησε ήρεμους, ήσυχους, χωρίς να μας ενοχλεί/επηρεάζει/ζορίζει και κάναμε την δουλειά μας. Δόξα τω Θεώ, τα παιδιά που επιλέξαμε, ήρθαν – γιατί δεν ήρθαν κι όλοι, κάποιοι μου είπαν όχι. Λογικό κι ανθρώπινο κι αυτό».
«Το θέμα είναι ότι περάσαμε καλά, το ευχαριστηθήκαμε, το ζήσαμε», συνεχίζει, εκφράζοντας και το παράπονό του. «Αλλά μας έμεινε μια πίκρα, ότι αυτή η ομάδα έκανε το καλύτερο, που μπορεί να γίνει σε μια ομάδα που φτάνει στην Α1, και δεν έχουμε μια ρημάδα φωτογραφία, να πανηγυρίζουμε εμείς, το γήπεδο, ο κόσμος, κι έχουμε μείνει εννέα αγώνες πίσω. Έχει μείνει μεγάλη πίκρα…. Στην ομάδα είχαν κάποια στιγμιότυπα, από όταν τελείωναν τα πρωταθλήματα τον Μάιο. Π.χ. στις 3 Μαΐου ανέβηκαν από τα τοπικά στη Γ’ Εθνική, στις 7 από την Β’ Εθνική στην Α2, στις 11-12 από την Γ’Εθνική στη Β’ και είχαν στα τελευταία παιχνίδια τον κόσμο να πανηγυρίζει. Είχαν και βεγγαλικά. Κι εμείς ανεβήκαμε στην Α1 και δεν υπάρχει ούτε… κοτσάνι! Όχι βεγγαλικό, ούτε σπίρτο να ανάψουμε! (γέλια)», αναφέρει με το χαρακτηριστικό του χιούμορ. «Θα ήταν αλλιώς. Ξέρεις, όπως πάει προς το τέλος το πρωτάθλημα, έχεις και άλλη διάθεση. Σε μια επαρχιακή ομάδα ζουν γι αυτά. Στην επαρχία δεν έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις. Παρότι είναι Μεσολόγγι, έχει τεράστια ιστορία, ένα πράγμα που έδινε χαρά στην πόλη, ήταν το μπάσκετ και ο κορονοϊός μας το έκοψε κι αυτό. Μακάρι, βέβαια, να μην γινόταν τίποτε και να μην “έφευγε” ούτε άνθρωπος».
Ο Ντίνος Καλαμπάκος ξέρει καλά πως σε μια ομάδα, το αποτέλεσμα δεν έρχεται από έναν άνθρωπο, αλλά από ένα σύνολο. «Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τους συνεργάτες μου, τους δύο βοηθούς μου (Μούτσιος και Κλάδης), τον γυμναστή (Σισμανίδης), όλο το επιτελείο, τους φυσιοθεραπευτές, τους γιατρούς. Προσπαθήσαμε να ανταποκριθούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται σε προβλήματα, που αν δεν είσαι σε Αθήνα,Θεσσαλονίκη ή Πάτρα, είναι δύσκολο να αντιδράσεις γρήγορα. Να τους ευχαριστήσω όλους για την προσπάθεια που έκαναν, την πλάτη που έβαλαν, τις παραπάνω ώρες που χρέωσαν για την ομάδα. Ακόμα κι ο φροντιστής μας ήταν 15 ώρες στο γήπεδο, γιατί έπρεπε να γίνουν πράγματα. Ζήσαμε μια ονειρική χρονιά, που χωρίς όλους αυτούς, και φυσικά και τη διοίκηση, τους παίκτες και τον κόσμο, δεν θα γινόταν όλο αυτό. Ήταν όλοι μια “γροθιά”. Σιναχονόταν ένας και παθαίναμε πνευμονία όλοι».
Η ομάδα από το Μεσολόγγι από πολύ νωρίς, από τις αρχές του δεύτερου γύρου ήδη, είχε ξεφύγει και όλοι συζητούσαν για το… φόβητρο του Χαρίλαου Τρικούπη, που θα έπαιρνε την άνοδο. Ο πρώην παίκτης του Παγκρατίου και του Παναθηναϊκού, εξιστορεί τι συνέβαινε και στην διάρκεια της χρονιάς και επισημαίνει τις φάσεις που άλλαξε σκεπτικό η ομάδα του.
«Ήταν μια ιστορία, η οποία δεν ήταν εύκολη. Είχε πολλή κούραση και πολύ άγχος. Η καθημερινότητα πάντα σε σκοτώνει. Όλες τις ομάδες, όχι μόνο τη δικιά μας.Είχαμε τραυματισμούς, το πρώτο δίμηνο δεν έπαιξε ο Σαχπατζίδης, αλλά το τελευταίο διάστημα, ευτυχώς, ήταν σε άγρια κατάσταση, κάλυψε όλο αυτό το κενό. Ξεκινήσαμε με νίκες και νομίζω ότι αυτό που έστριψε το κεφάλι μας και άρχισε να μας βάζει στο μυαλό ότι αυτή η ομάδα μπορεί να κάνει παραπάνω πράγματα, από αυτά που φανταζόμασταν, ήταν όταν κερδίσαμε μέσα στον Διαγόρα Δρυοπιδέων. Όταν νικήσαμε, θεωρητικά, τους καλύτερους ποιοτικά. Ήταν μια ομάδα, που εκείνη την εποχή κέρδιζε ομάδες της Α1 στο Κύπελλο (ΠΑΟΚ, Πανιώνιος, Λάρισα). Όταν κάναμε αυτή τη νίκη, λέγαμε “ρε μάγκες, τελικά είμαστε καλοί, έτσι;”. Συνεχίζαμε να παίζουμε καλά και η ομάδα ανέπτυξε ένα ένστικτο κι ένα αίσθημα, που αυτό μας έκανε καλά. Δεν ήταν απλώς ότι κερδίζαμε. Αρνούμασταν να χάσουμε. Βρέθηκαν πολλά παιχνίδια που ήμασταν πίσω στο σκορ, υπήρξε κι ένας μήνας που δεν παίζαμε καθόλου καλά. Και βρίσκαμε ένα τρόπο, ένα τρικ και κάναμε νίκες. Κάναμε τέσσερις συνεχόμενες πολύ δύσκολες νίκες τον Δεκέμβριο, που δεν παίζαμε καλά.
Ήμουν σίγουρος ότι αυτή η πολύ καλή πορεία, δεν είχε “χαλάσει” το κεφάλι μας, να νομίζουμε ότι κάποιοι είμαστε. Απλώς είχαμε κουραστεί λίγο, είχε “χαλάσει” λίγο το κορμί μας. Μιλήσαμε με το γυμναστή μας, αλλάξαμε διάφορα, και μετά από 15-20 μέρες βρήκαμε ξανά ρυθμό και ευτυχώς, όταν βρήκαμε ρυθμό, πέσαμε πάλι πάνω στον Διαγόρα Δρυοπιδέων, στον δεύτερο γύρο, να παίζουμε στην έδρα μας. Ήμασταν αρκετά μπροστά και μόλις τους κάναμε 2-0, καταλαβαίνεις ότι βγήκε μια απόσταση ασφαλείας πολύ μεγάλη, που μας έκανε να αισθανθούμε καλύτερα. Και μετά από δύο αγωνιστικές, τελείωσε το πρωτάθλημα (γέλια)».
Ξεκάθαρη επιθυμία των ανθρώπων του Χαρίλαου Τρικούπη είναι να λυθεί το θέμα με το γήπεδο – έχει χωρητικότητα 600 θεατών – και να κάνει τα αδύνατα, δυνατά, για να βρεθεί η ομάδα στην Basket League, όπως υποστήριξε στο gazzetta.gr και η πρόεδρος της ομάδας, Βασιλική Μπελέκου. Ο Ντίνος Καλαμπάκος προσθέτει σε αυτό: «Δεν τα ξέρω ακριβώς, αλλά αυτό που μας ενημερώνουν είναι ότι το γήπεδο θα “περπατήσει”. Τα έχουν βάλει κάτω και ο Δήμος τα έχει βρει. Πρέπει να είναι κοντά και οι μέρες νομίζω που θα πέσει η πρώτη γκαζμαδιά (γέλια). Όσο για τα άλλα, να σου πω την αλήθεια, επειδή καταλαβαίνεις, το οτιδήποτε καινούριο, όταν δεν το ξέρεις, δεν το έχεις ζήσει, πρέπει λίγο να το δεις, να το ακούσεις, να ασχοληθείς. Φαντάζομαι πως την Τρίτη που θα ανέβουν τα παιδιά στην Αθήνα, γιατί έχουν συνάντηση, το μέλημά τους είναι να συλλέξουν πληροφορίες. Να δουν πόσο θα κοστίσει αυτή η ιστορία. Γιατί πρόκειται για μια πονεμένη, κουρασμένη πόλη από τον κορονοϊό, όπως όλες, αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι μια μικρή πόλη.
Για να υπάρχεις, πρέπει να έχεις τη στήριξη και την βοήθειά της. Αν δεν τα έχεις αυτά, αν θεωρήσουμε ότι το γηπεδικό κομμάτι θα τελειώσει, τότε τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα. Αλλά βλέπω μια μεγάλη επιθυμία και διάθεση, ένα μεγάλο μεράκι αυτών των ανθρώπων να τη ζήσουν την Α1. Μιλάμε για μια ομάδα που μέχρι πριν πέντε χρόνια ήταν στα τοπικά. Θέλουν να γνωρίσουν κι αυτόν τον “κόσμο”, που είναι άγνωστος. Δεν περίμεναν ποτέ ότι σε πέντε χρόνια θα είναι στην Α1. Όσο κι αχαρτογράφητα νερά να είναι, όσο δύσκολα, έχουν τεράστια διάθεση. Τώρα αυτό, έχει να κάνει και με το πορτοφόλι σου και με την βοήθεια που έχεις. Ο Χαρίλαος Τρικούπης, κατά 70%, στηρίζεται στην πόλη του. Κι όπως καταλαβαίνεις, όπως όλες οι πόλεις, έχει πέσει “ατομική βόμβα”».
Την διετία 2016-18, ο Ντίνος Καλαμπάκος βρέθηκε στο «τιμόνι» του Κοροίβου Αμαλιάδας. Μια ιστορία, η οποία δεν έληξε καλά, αφού την τελευταία χρονιά η ομάδα του υποβιβάστηκε. Θα ήθελε να επιστρέψει στην Α1; «Μετά την τελευταία τραυματική εμπειρία εννοείς; (γέλια) Δεν έχουμε μιλήσει ακόμα. Μέσα στην εβδομάδα θα κάνουμε μια πρώτη κουβέντα, θα συζητήσουμε, αλλά είναι σίγουρο ότι η διοίκηση θέλει χρόνο, να δει τι θα κάνει. Δεν θα κάνει κουβέντα μαζί μου, όταν δεν ξέρει τι θα γίνει με την κατηγορία. Όταν συνεννοηθούν και πάρουν την απόφαση και πουν “παιδιά φύγαμε”, ναι, θα το δοκιμάσουμε».
Τού έχουν λείψει, όμως, τα «μεγάλα σαλόνια»; «Όχι, μού έμεινε κουσούρι από εκεί (Κόροιβο), δεν μού λείπει (γέλια). Περνάω πολύ καλά εδώ, κάναμε πράγματα, θα είμαι ευχαριστημένος, αλλά ο αυτοσκοπός μου δεν είναι να πάω στην Α1. Αν τα βρούμε και συμφωνήσουμε, με μεγάλη μου χαρά. Αλλά δεν είμαι του στυλ “δεν θα πάω στην Α1, πεθάναμε”. Να δουλεύουμε θέλουμε και να περνάμε καλά. Δεν έχω τέτοια, τα έχω λύσει τα υπαρξιακά μου εγώ», και θυμάται αυτό που του την… έδινε περισσότερο: «Ούτως ή άλλως με τσαντίζουν τα κουστούμια (γέλια)».
