Δεν μπορώ να μπω στο θολωμένο μυαλό του οποιουδήποτε συνοπαδού για να εξηγήσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, μετά το 1-0 της Λαμίας, χτες βράδυ. Κάποιος βρίζει, κάποιος απέχει, τα παρατάει, κάποιος γράφει ή και σβήνει όλο το βράδυ, κάποιος δικαιώνεται, ένας στενοχωριέται, πίνει για να σιάξει, πιθανόν να υπάρχουν και αυτοί που χαίρονται. Συμβαίνει. Η εμμονή, η προσωπολατρεία ή το μίσος στο πρόσωπο να κάνουν ακόμα πιο θολή την σκέψη. Είναι και ένας, πολλοί, που επιμένει. Επιμένουν. Δεν θα σε αφήσω. Ποτέ! Την ομάδα, το σήμα. Λάθη, τραγικά φορές, αλλά και στήριξη σε αυτό που αγαπώ!
Όλα είναι δρόμος
Στον δρόμο ήμουν, γυρνούσα απ’ το Μέτσοβο θυμάμαι, όταν ο Άκης Μάντζιος έκατσε στον πάγκο της ομάδας μας στο πρώτο παιχνίδι του. Εντός έδρας 2-2 με τον Π.Α.Σ. Γιάννενα. Δεν σπεύδω να το επιβεβαιώσω, ψάχνοντας το Google και ρισκάρω να εκτεθώ. Σε εκείνο το ματς βρεθήκαμε 0-2 πίσω στο σκορ και μόλις μπήκα στην Εγνατία μειώσαμε. Ισοφαρίσαμε μετά από λίγα χιλιόμετρα και θυμάμαι πως προσπερνούσα τον αδερφό και κόρναρα. Έμεινε το Χ τελικά. Οι αποφάσεις για τις αλλαγές είχαν παρθεί. Απλά, δεν ήρθε η νίκη για να τις κάνει ακόμα πιο δεκτές από τον κόσμο. Μετά από λίγες μέρες έφυγε ο Ντάτκοβιτς. Ένα ευρωπαϊκό και ένα ελληνικό παιχνίδι, εντός και τα δύο, τον αποτελείωσαν τον άνθρωπο. Συμβαίνει και αυτό, καμιά φορά! Μπάλα και τα καπρίτσια της.
Εκείνη η ομάδα, με τον συγκεκριμένο προπονητή, βρέθηκε οριακά 2η κάποια Χριστούγεννα, πίσω από τον Ολυμπιακό. Δυο χρονιές τελείωσε 3η στην τελική κατάταξη, πάλι στο όριο, εκ των οποίων την μία 2η στην κανονική περίοδο. Το 0-5 από τον Π.Α.Σ. πάλι, εντός έδρας και ο αποκλεισμός με παραλίγο δικό μου (και κάμποσων από μας) εγκεφαλικό, στην Λαμία, αποτέλεσαν το κύκνειο άσμα του κόουτς. Σε εκείνο το παιχνίδι χάθηκε πέναλτι απ’ τον Αμπουμπακάρ Καμαρά στο 1ο ημίχρονο και απ’ τον Μπρούνο Γκάμα στην τελευταία φάση της παράτασης, αφού είχαμε δεχτεί γκολ λίγο πριν. Απίθανα πράγματα! Ο κόουτς, ως παίχτης μας, με το περιβραχιόνιο στο μπράτσο μάλιστα, δεν πρέπει να έχασε χτύπημα από τα 11 μέτρα.
Συμπτώσεις
Χτες, άκουγα το παιχνίδι οδηγώντας στην Εγνατία. Γυρνούσα απ’ τα βουνά, όπου καθάρισα το μυαλό μου, για διάστημα 2 εβδομάδων. Στο 1-0 κατάλαβα. Στην πορεία, απλά, περίμενα το αντίθετο από αυτό που ίσως να περίμεναν, μάταια, πολλοί συνοπαδοί, Αρειανοί, που είχαν την ατυχία να παρακολουθούν τον αγώνα.
Στο ίδιο γήπεδο, μία ημερομηνία όπως η χτεσινή, 27 Αυγούστου, πριν από 5 χρόνια ακριβώς, ο Άρης ξανασυστήθηκε. Ήμουν στα ίδια βουνά, πάλι, τότε. Ούρλιαζα σαν τον λύκο! Παιχνίδι γεμάτο συγκινήσεις και εικόνες. Στο 0-1 ο Ντιγκινί κάνει πανηγυρισμό που αποτυπώθηκε σε μνήμη και μπλούζες, μία εκ των οποίων αγόρασα. Ο Ματέο χώθηκε μέσα στην περιοχή και έκανε 0-2 από κοντά, με το πέταλο να χορεύει. Τώρα, ήσυχος, μακριά από γκρίνια και διαρκή, άδικη, κριτική βγάζει τα λεφτά του κάπου στο Μεξικό, έχοντας ανεβάσει 2 φορές την αξία του, μέσω του Άρη. Η φωτοβολίδα του Μπρούνο Γκάμα, του τεράστιου ηγέτη, σφράγισε την μέρα εκείνη και το όραμα που δόθηκε ξανά στον κόσμο.
Ο Πάκο, ο “παππούς”, κάποιες αγωνιστικές μετά, έφυγε. Έμελλε να συμβαίνει μία διαρκής, λανθασμένη, εναλλαγή προσώπων στον πάγκο, ως και σήμερα που μιλάμε. Εκείνη η ομάδα, έβαλε τίτλους τέλους, ουσιαστικά, στο ίδιο γήπεδο, στον προαναφερθέντα αποκλεισμό. Άδικο. Είχε προλάβει να ακούσει τον χαρακτηρισμό λούζερς, άσχετα αν στην πορεία παίχτες όπως ο Σάσα, ο Γκάμα και ο Ματέο συζητήθηκαν ως κάποιοι που λάθος έφυγαν. Η μνήμη είναι καλή, αρκεί να μην είναι κοντή.
Επιστρέφω στον Άκη Μάντζιο, καθώς το όνομά του, όλοι ήξεραν πως, θα συζητηθεί ξανά για τον Άρη. Πάντα ήταν σε επαφή, εξάλλου. Όσοι είναι κοντά στην ομάδα, γνωρίζουν. Λογικό. Δίκαιο. Αυτό συμβαίνει, επανήλθε ως επιλογή και μάλιστα πρώτη, με την λήξη του αγώνα στην κεντρική Ελλάδα. Έζησε άλλη μία τραγωδία, ανεπανάληπτη, στον πάγκο μας, ο εν λόγω, βέβαια. Άρης – Ολυμπιακός, Κουέστα, Μπουχαλάκης. Οριακά δεύτερο σταύρωμα του Ισπανού. Ευτυχώς έμεινε. Δυστυχώς, τον τραυματισμό και την απουσία του πληρώνουμε. Παρενθετικά αναφέρω πως εκτιμώ τον Χουντεσιώτη. Τον αδικεί το timing. Κλείνει η παρένθεση.
Νομοτέλεια
Μετά τον Άκη Μάντζιο, ο Χερμάν Μπούργος έκανε πορεία πρωταθλητισμού, σε μισό χρόνο, αναδεικνύοντας τον άρτι αφιχθέντα στην χώρα της γκάιντας, Λουίς Πάλμα. Το παιδί με τα σιδεράκια σκόραρε ως αλλαγή στο Ο.Α.Κ.Α. με την Α.Ε.Κ. και ακολούθησαν σημαντικά γκολ του, ενώ εξελίχθηκε σε εκ των ηγετών του Άρη στο χορτάρι. Στα τέλη εκείνου του Αυγούστου, αρχές Σεπτεμβρίου καλή ώρα, μετά από μία εμφάνιση παρωδία στο Αγρίνιο και 3μπαλο, έφυγε. Κάποιοι παίχτες, που έδιναν τα πάντα στο γήπεδο με αυτόν και κατόρθωσαν από κοινού να πετύχουν, με μεγάλη στιγμή την πλήρη εντός έδρας ανατροπή από 0-2 στο 78′, πάλι με Α.Ε.Κ., έκαναν υποτιμητικές δηλώσεις για την συμπεριφορά του. Πολύ εύκολα αυτό έγινε δεκτό από τα Μ.Μ.Ε. και ειδικά τα “δικά μας”. Αποδόμηση.
Λίγοι θυμούνται πως μία απ’ τις πρώτες εξαγγελίες ήταν “θα τα αλλάξουμε όλα”, από κοινού με την διοίκηση. Άλλαξε, όντως, η ομάδα του αποκλεισμού στην Λαμία. Μόνο. Η ίδια που κατέθεσε ψυχή σε play off, με αυτόν στον πάγκο. Δύο παίχτες ζήτησε να παραμείνουν, έμεινε ο ένας μόνο. Μετά από τον Αργεντίνο, οι επιλογές για τον πάγκο χαρακτηρίζονται ως, επιεικώς, τραγικές. Τελευταία, αυτή του Απόστολου Τερζή, που χτες παραιτήθηκε.
Αναμενόμενο, για όσους “βλέπουν”, άδικο εν μέρει για τον ίδιο, για την εικόνα της ομάδας στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Απόλυτα δίκαιο για την αντίστοιχη στα δύο ελληνικά, εντελώς αστείο για την διοικητική πρακτική και το όποιο πλάνο, θα έπρεπε να υπάρχει. Νομοτελειακό, εν τέλει. Είναι μία ιστορία μετά από ένα διπλό στον Βόλο, με τον ίδιο υπηρεσιακό. Πριν το 1ο παιχνίδι του Άκη Μάντζιου στον πάγκο, που αναφέρθηκε πριν. Το σταματώ εδώ. Δεν είναι όλα για όλους. Πάνω απ’ όλα η ομάδα, ο Άρης. Ω γέγονε, γέγονε. Είπαμε, νομοτέλεια!
Η ώριμη επιλογή
Είναι λίγος ο χώρος και δεν γίνεται να απλώσουμε άλλο το σεντόνι. Καλά να είμαστε, από το podcast “Όλε Όλε Όλε”, που το PRESSARIS έχουμε την τιμή και την χαρά να αναπαράγει, ίσως πούμε λίγα ακόμα, σχετικά, ως νοοτροπία και λειτουργία. Κλείνοντας…
…Είναι λογικό η κουβέντα να έχει πρώτη αναφορά στον πρώην αρχηγό και προπονητή της ομάδας. Φήμη υπάρχει και για τον Μεχντί Ναφτί, αλλά την προσπερνώ, καθώς δεν είναι ώριμος ο Άρης να δεχτεί τέτοιου ρίσκου επιλογή, τώρα, θεωρώ. Αντιθέτως, μέσα σε όσα μηνύματα, προβληματισμού και οργής, ανταλλάξαμε με φίλους, κρατάω ένα σημαντικό, από Λαγκαδά μεριά. Έστειλα παλιά φωτό μου με “στρατηγό” και απάντησε ο Τομ επί λέξη:
“Αυτό δεν είναι αλλαγή προπονητή. Είναι θέλω κάποιον να κερδίζει”!
Αυτό ακριβώς! Ό,τι έχει ανάγκη η ομάδα, να ξαναβρεί ως βάση. Νοοτροπία αλλά και τρόπο να κερδίζει. Βαθμοθηρία, εκ νέου. Αυτή οδηγεί σε σταθερότητα σε ψηλά πατώματα. Μετά; Μετά η διοίκηση, αφού επιτέλους κλείσει τον σωστό κύκλο, στον σωστό χρόνο, μακριά από επιρροές της ίδιας προς τον προπονητή και του κόσμου προς την ίδια για την απόφαση πρόσληψης, να περάσει στο επόμενο λέβελ. Αυτό της αλλαγής επιπέδου στον πάγκο. Όλα, όμως, έχουν σειρά και προέχει, για εμένα, αυτήν που προανέφερα. Να διορθωθεί ό,τι δεν έγινε, κάποτε, λίγα χρόνια πίσω.
ΥΓ: Όσο ο κόσμος ή κομμάτι του θα αναλώνεται σε κουβέντες περί αγοραστών, συμπαιχτών και ξερωγώ, τόσο θα βλέπει το δέντρο, χάνοντας το δάσος. Ακόμα και ψυχρά, επαγγελματικά, να το δούμε. Στο πικ πουλάς. Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτή η κουβέντα που αποσυντονίζει την ομάδα ως λειτουργία, συντηρείται από την διοίκηση και τον Θόδωρο Καρυπίδη, ξανά. Τα του υστερόγραφου είναι το δεύτερο ουσιαστικό μήνυμα που έλαβα χτες, όπως τα κρίνω με το φτωχό μου το μυαλό.
ΥΓ 2: Είναι θλιβερό και δείγμα στασιμότητας, μεταξύ άλλων, να ηττάσαι αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά σε συνεχείς αναμετρήσεις με την ομάδα του Πανουργιά. Η, για άλλη μια φορά, άρνηση να δοθούν εισιτήρια ήταν άλλη μία ήττα σε διοικητικό επίπεδο.
Μόνο Άρης. Με λύσσα!
Δυο ζωές!
Δευτέρα, 28 Αυγούστου 2023
” ο Χιούι”
