Ανακοίνωση εξέδωσαν οι Ιερολοχίτες, εκφάζοντας όπως αναφέρουν απορίες και προβληματισμούς για το θέμα του νέου γηπέδου του Άρη.
Αναλυτικά τα όσα αναφέρουν:
“Το τελευταίο διάστημα έχουμε ακούσει και διαβάσει διάφορα περί νέου γηπέδου. Ο λόγος που γράφουμε αυτή την ανακοίνωση σίγουρα δεν είναι για να αποτελέσει είδηση, με βαρύγδουπο τίτλο και εκφράσεις που έχουν απομονωθεί από το υπόλοιπο κείμενο, σε σάιτ και ραδιόφωνα που ποσώς ενδιαφέρονται για το καλό του ΑΡΗ. Θέλουμε να εκφράσουμε τις απορίες και τους προβληματισμούς μας, με γνώμονα την προστασία του Συλλόγου που υποστηρίζουμε με υπερηφάνια από τα γεννοφάσκια μας, και την διαφύλαξη της ιστορίας του, που ήταν, είναι και θα είναι βασικό μας καθήκον σαν οπαδοί του ΑΡΗ.
Μας προβληματίζει λοιπόν το πώς προέκυψε -ιδίως μέσα από δημοσιεύματα- η άμεση ανάγκη και η τόση βιασύνη να μετακομίσει ο ποδοσφαιρικός ΑΡΗΣ σε ένα καινούριο γήπεδο. Δεν αμφισβητούμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να αποτελέσει αναβάθμιση, δεν θεωρούμε όμως τίποτα σαν δεδομένο, και προβληματιζόμαστε από τον τρόπο που φαίνονται να κινούνται μέχρι τώρα τα πράγματα και από τις διαδικασίες που (δεν) γίνονται.
Παρά τις αμέτρητες δυσκολίες που έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια, ο ΑΡΗΣ -ένας τεράστιος σύλλογος, με χιλιάδες ενεργά εγγεγραμμένα μέλη- έχει ένα δικό του γήπεδο, που ανήκει στον ερασιτέχνη και αποτελεί το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο του Συλλόγου.
Πώς μπορεί να δρομολογείται μια απόφαση που αφορά ένα τόσο σημαντικό ζήτημα -αντίστοιχης σπουδαιότητας με το όνομα, το έμβλημα και τα χρώματα του Συλλόγου-, χωρίς την ξεκάθαρη και διάφανη ενημέρωση των μελών του; (Και όχι τη διαμόρφωση γνώμης από διάφορους, που εδώ και πολλά χρόνια προωθούν οποιαδήποτε άποψη είναι ικανή, ώστε να συνεχίζουν να βιοπορίζονται από τον ΑΡΗ.) Πώς μπορεί να ληφθεί μια απόφαση που θα είναι κοινά αποδεκτό πως είναι προς το συμφέρον του Συλλόγου, χωρίς να δοθεί ο χρόνος να γίνουν κατανοητά και να εξεταστούν όλα τα στοιχεία και τα δεδομένα, χωρίς να υπάρξουν, όχι συζητήσεις και θεωρίες καφενειακού τύπου, αλλά δομημένος λόγος και γόνιμος αντίλογος;
Χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε την αισιοδοξία κάποιων συνοπαδών μας ή να αμφισβητήσουμε τις καλές προθέσεις τους, πρέπει όχι απλά να μην ξεχνάμε ότι δεν έχουμε συνηθίσει να μας χαρίζεται τίποτα (σε αντίθεση με διάφορους άλλους), αλλά να μελετήσουμε προσεκτικά την ιστορία του Συλλόγου που υποστηρίζουμε.
Να θυμηθούμε ότι ο ΑΡΗΣ αγωνίζεται στο Χαριλάου από το 1951, αφού δώδεκα χρόνια νωρίτερα εκδιώχθηκε πρακτικά από την πρώτη ιστορική του έδρα στη Λεωφόρο Στρατού (περίπου εκεί που βρίσκεται το σημερινό Βελλίδειο) με την πρόφαση της…υποτιθέμενης ανταλλαγής οικοπέδων. Αφού βρέθηκε για χρόνια να αγωνίζεται από’δω κι από’κει, μέχρι να ολοκληρωθεί η κατασκευή του νέου γηπέδου μέσα από τη σκληρή δουλειά των αθλητών και των οπαδών του, ενώ τελικά χρυσοπλήρωσε και την έκταση που παρέλαβε, δίνοντας για αντάλλαγμα ένα έτοιμο γήπεδο στο κέντρο της πόλης, για το οποίο δεν πήρε φράγκο.
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε επίσης ότι πριν από όχι και τόσο πολύ καιρό παρουσιάστηκε μια μακέτα για ανακατασκευή του Χαριλάου (η οποία θεωρήθηκε τότε ότι ήταν εφικτή, αλλά πλέον δεν είναι;), ότι έχουμε ακούσει για “πολυμορφικά” δισεκατομμυρίων, και δεκάδες άλλες ιστορίες… Ταυτόχρονα ζούμε σε μια χώρα στην οποία μία από τις ομάδες με τις μεγαλύτερες πολιτικές/οικονομικές άκρες, γκρέμισε το γήπεδό της και ήταν άστεγη για δύο ολόκληρες δεκαετίες (σε σημείο που τώρα υπάρχει τέτοια δίψα του κόσμου, που κανένας δεν ασχολείται με το ιδιοκτησιακό καθεστώς του νέου γηπέδου), μία άλλη έκανε καινούριο γήπεδο και τελικά κατέληξε να αγωνίζεται στο παλιό για να μην πληρώνει νοίκι στον πρώην μεγαλομέτοχο της παε, στην ιδιοκτησία του οποίου βρίσκεται το γήπεδο, κοκ…
Δεν υποστηρίζουμε μια ομάδα-προϊόν ή αποτέλεσμα του μάρκετινγκ, για να μας ενδιαφέρει αν το γήπεδό της βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο ώστε να βολεύει τους τουρίστες που συρρέουν για να την δουν, αλλά μια ομάδα στενά συνδεδεμένη με τον κόσμο της, που αγωνίζεται εδώ και 71 χρόνια σε ένα γήπεδο-πραγματική ποδοσφαιρική έδρα, και που θα πρέπει όπου και όποια κι αν είναι αυτή, να είναι εύκολα προσβάσιμη για τα εκατοντάδες αλανάκια που έρχονται κάθε Κυριακή για να φωνάξουν και να παθιαστούν μαζί της, από κάθε γωνιά της Σαλονίκης.
Μιας πόλης που είναι συνυφασμένη με τον ΑΡΗ, από την ίδρυσή του και τους πιτσιρικάδες από το τότε Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης στην περιοχή της Καμάρας. Που βιώνει με ξεχωριστό τρόπο κάθε Κυριακή, από το πρώτο γήπεδο που αγωνίστηκε ο Σύλλογος τη δεκαετία του 1910 πίσω από το εβραϊκό νοσοκομείο Χιρς (σημερινό Ιπποκράτειο), την παραδοσιακή του βάση στην Αγία Τριάδα, το Πεδίον του Άρεως που αγωνίστηκε στη συνέχεια, και την πρώτη ιστορική του έδρα λίγο παραδίπλα στη Λεωφόρο Στρατού, μέχρι και το Χαριλάου.
Που θα έπρεπε να είναι γεμάτη -όπως και όλη η χώρα- με εγκαταστάσεις ακαδημιών για τα δεκάδες αθλήματα στα οποία αγωνίζονται τμήματα του Συλλόγου, και όχι να μας προβληματίζει αυτή τη στιγμή -ελλείψει απτών δεδομένων και εγγυήσεων- το σοβαρότατο ζήτημα του πώς θα τρέχει ένας γονιός το παιδί του σε μια αποστειρωμένη περιοχή εκτός αστικού ιστού, για να μπορέσει να το καμαρώσει με τον Θεό του Πόλεμου στο στήθος, ενώ οι τιμές των καυσίμων είναι στο θεό, και οι μισθοί δεν φτάνουν ούτε για το βασικά.
Τέλος, και επιπρόσθετα σε όλα όσα ανεφέρουμε, θέλουμε να ρωτήσουμε αν υπάρχουν κάποια δημόσια στοιχεία για την αξία από τη μία του Χαριλάου και από την άλλη των οικοπέδων έξω από την πόλη; Υπάρχουν ξεκάθαρες δεσμεύσεις ότι ιδιοκτήτης ενός ενδεχομένου νέου γηπέδου θα συνεχίσει να είναι ο ΑΣ ΑΡΗΣ; Υπάρχουν μελέτες; Συμφωνίες για την εκμετάλλευση των εμπορικών χώρων; Επιχειρήματα που να στοιχειοθετούν ότι η επιλογή ενός χώρου εκτός πόλης και στο συγκεκριμένο σημείο είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να έχει ένα τεράστιο σωματείο όπως ο ΑΡΗΣ Θεσσαλονίκης (που αυτή τη στιγμή έχει γήπεδο μέσα στην πόλη);
Μιλάμε πρακτικά για διαδικασίες που απαιτούν βάθος χρόνου και σοβαρότητα, και όχι βιασύνες και τετελεσμένα. Για να δούμε τι μένει στον ΑΡΗ, τι κερδίζει, και με τι κόστος, και να μην υποθηκεύσουμε το μέλλον του σωματείου για τα επικοινωνιακά κέρδη κάποιων (ενόψει μάλιστα και της ΔΕΘ) και τα ενδεχόμενα συμφέροντα όσων εμπλακούν σε ένα πιθανό έργο τόσο μεγάλου κόστους.
Γιατί αν θέλουμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα αφήσουμε στα παιδιά μας έναν ΑΡΗ που δεν θα του ανήκει τίποτα, δεν μπορούμε παρά να μην παίρνουμε τίποτα σαν δεδομένο, και να μην κάνουμε το παν σαν Σύλλογος, μέχρι και την τελευταία στιγμή, για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Περιμένουμε λοιπόν αρχικά, και αν όντως δρομολογείται οποιαδήποτε εξέλιξη και δεν μιλάμε για επικοινωνιακά τρικ, και μια ξεκάθαρη ενημέρωση από τον ΑΣ ΑΡΗ προς τα χιλιάδες μέλη του.
Μετά τιμής,
ΣΦ ΑΡΗ ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ 1970″.
