Η σχέση του Άρη με τον Ρέτζι Θίους ήταν από αυτές της μιας βραδιάς. Μια σχέση διάρκειας 40 λεπτών. Μόλις ολοκληρώθηκε ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, σαν να μην συνέβη τίποτε και ποτέ. Έμελλε πάντως ο (επεισοδιακός) τελικός Κυπέλλου της 15ης Μαΐου του (μακρινού) 1993 με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό στο (προ της ανακαίνισης) ΣΕΦ να είναι για τον 36χρονο Καλιφορνέζο το τελευταίο παιχνίδι μιας σχεδόν μυθικής καριέρας.
Σαν τον Τζόρνταν
Δεν είναι τυχαίο πως ο Θίους υπήρξε για τους Μπουλς ο… Τζόρνταν της προ Τζόρνταν εποχής. Μετά από τρεις “γεμάτες” κολεγιακές σεζόν με το θρυλικό Νεβάδα Λας Βέγκας του καινοτόμου Τζέρι Ταρκάνιαν, έγινε το 1978 ντραφτ στο Νο9 από τους “ταύρους” και με το #24 στην πλάτη έμεινε στο Σικάγο για 5,5 χρόνια καταγράφοντας ασύλληπτα νούμερα. Αναδείχθηκε μάλιστα δεύτερος καλύτερος ρούκι και στην πιο παραγωγική χρονιά του (1982-83) μέτρησε 23.8 πόντους και 5.8 ασίστ ανά αγώνα!
Στο Άρη ο Θίους ήρθε μία δεκαετία αργότερα, κάπως αργά αλήθεια είναι, και αφού πρώτα είχε περάσει από Κινγκς (Κάνσας Σίτι τότε), Χοκς, Μάτζικ και Νετς έχοντας σε καθεμιά ομάδα ηγετικό ρόλο και πολύ υψηλά νούμερα. Ήταν παλαίμαχος πια με την ακριβή έννοια του όρου. Είχε προηγηθεί ένας σοβαρός τραυματισμός στο πόδι που τον κράτησε εκτός δράσης και άνευ καθημερινής τριβής με το σπορ για κάμποσους μήνες, με αποτέλεσμα οι 27.5 πόντοι, οι 4.9 ασίστ και 4.3 ριμπάουντ του 1991-92 με τη Βαρέζε στο ιταλικό πρωτάθλημα να μοιάζουν πολύ μακρινοί.
Ο ΨΗΛΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΟΝΤΟΣ
Στη Θεσσαλονίκη έφτασε μία εβδομάδα πριν από το μεγάλο ματς μήπως και προλάβει να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον. Χωρίς το παχύ μουστάκι του, αλλά μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Επελέγη για να καλύψει το κενό που προέκυψε στις θέσεις των ξένων από την απροσδόκητη φυγή του Ρόι Τάρπλεϊ. Ο Σβι Σβερφ, που είχε αντικαταστήσει τον Γιατζόγλου, έψαχνε εναγωνίως για ψηλό, καθώς είχε ξεμείνει με τον Μίρο Πετσάρσκι και τον Βασίλη Λυπηρίδη, αλλά (για κάποιον ανεξήγητο λόγο) κατέληξε μ’ έναν επιπλέον γκαρντ, δίπλα στον Γιαννάκη, στον Γάσπαρη, στον Ιωάννου, στον Βουρτζούμη και στα δύο “τριάρια” των “κίτρινων”, τον Τζέι Τζέι Άντερσον και τον Λευτέρη Σούμποτιτς που έπαιζαν περισσότερο περιφερειακά.
Ούτε ο Θεόφιλος Μητρούδης, τότε ισχυρός άνδρας του μπασκετικού Άρη, έχει καταλάβει ακόμη και σήμερα τη χρησιμότητα εκείνης της επιλογής. “Δεν ήμουν εγώ αυτός που έκρινε, αλλά αυτός που πλήρωνε. Μπασκετικά πάντως νομίζω πως δεν τον χρειαζόταν η ομάδα, αφού ήταν άλλου είδους παίκτης από τον Ρόι“, θυμήθηκε.
Ξένος να ‘ταν προφανώς και ό,τι να ‘ταν. Διότι ο Άρης είχε ανάγκη από ενίσχυση πριν από το παιχνίδι της χρονιάς, αποκλεισμένος νωρίς στα πλέι οφ του πρωταθλήματος (από τον Ολυμπιακό στα προημιτελικά) και εκτός διεκδίκησης του τίτλου.
Ο φημισμένος Αμερικανός δέχθηκε την πρόταση και η συμφωνία έκλεισε. “Δεν ήταν το θέμα αν πήρε 100 ή 200 χιλιάδες δολάρια για ένα παιχνίδι σε μια ομάδα που ήδη τα συμβόλαιά των παικτών ήταν στα 6 εκατομμύρια“, αποκρίθηκε ο Θεσσαλονιός παράγοντας στην ερώτηση για το ποσό που ξοδεύτηκε. Περισσότερο τον “κατατρώει” ακόμη και σήμερα η αποχώρηση του Τάρπλεϊ σ’ ένα κομβικό σημείο της σεζόν. Μας είπε με παράπονο πως “ο κόουτς έπρεπε να είχε κρατήσει τον Ρόι για να πάρουμε το κύπελλο” και συνέχισε διαψεύδοντας πως η απόφαση του Τάρπλεϊ να φύγει είχε οικονομικό background. “Είχε στα χέρια του τραπεζικές εγγυήσεις, όλα τα χρήματά του ήταν κατατεθειμένα σε λογαριασμό απ’ αρχής“.
ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΣ, ΑΠΡΟΠΟΝΗΤΟΣ
Ό,τι κι αν ίσχυε, ο Άρης κατέληξε στο ίδιο σημείο. Ο Τάρπλεϊ έφυγε και ο Θίους ήρθε. Ως “έναν υπέροχο άνθρωπο μ’ ένα γεμάτο βλέμμα που σε μαγνήτιζε“, τον περιέγραψε ο Θ.Μητρούδης. Συμφώνησαν και συμπαίκτες του από εκείνη την ομάδα. Ούτε σταριλίκι “πούλησε” τις λίγες ημέρες που έμεινε ούτε απόμακρος ήταν. Κάθε άλλο μάλιστα, φιλικός και καταδεκτικός. Απροπόνητος ναι, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να κρυφτεί παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανε στις λίγες προπονήσεις για να επανέλθει σ’ ένα καλό επίπεδο.
Μοιραία για να χωρέσει στην πεντάδα και να δικαιολογηθεί η απόκτησή του ο Άρης “χαμήλωσε” πολύ. Ο ίδιος έπαιξε στο “3” και ο Άντερσον ανέβηκε στο “4”. Ήταν όμως εκτός κλίματος, χανόταν χαμηλά στη base line, δεν είχε μάθει να παίζει εκεί. Πήρε δύο άσχημα σουτ στο ξεκίνημα και σκόραρε μονάχα στο ανοικτό γήπεδο. Μετά βολές στο δεύτερο ημίχρονο. Στην άμυνα μάρκαρε αρχικά τον Τιτ Σοκ, χρειάστηκε πάντως κάποιες στιγμές να πέσει πάνω ακόμη και στον Νίκο Οικονόμου για να βγουν τα μαρκαρίσματα.
Αναπόφευκτα η χημεία του Άρη επηρεάστηκε και ο τελικός χάθηκε με 96-89 παρά το προβάδισμα στο πρώτο μισό, την ανατροπή στο δεύτερο για το 84-84, τη σπουδαία απόδοση του Γιαννάκη (30 πόντοι), τις κερδισμένες μάχες του Άντερσον (23 πόντοι), το πάθος και τα σουτ μέσης απόστασης του Πετσάρσκι (11 πόντοι). Ο Θεόφιλος Μητρούδης εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να μην ξεχνάει τη διαιτησία των Ράλλη-Τσανίδη, οι οποίοι ορίστηκαν και δεν κληρώθηκαν από την ηγεσία, η ιστορία πάντως δεν ξεγράφει.
Ο Ρέτζι Θίους ήρθε, έπαιξε, πέτυχε 9 πόντους χωρίς να βοηθήσει και αποχώρησε περιμένοντας, όπως δήλωσε φεύγοντας να πάρει την μπάλα από τον Γιαννάκη. Στη δύση της αυτοκρατορίας του, με τελευταίο τρόπαιο αυτής την ευρωκούπα στο Τορίνο, ο Άρης είχε επιχειρήσει την απέλπιδα προσπάθεια ανάκτησης των εγχώριων κεκτημένων και με διαφορά μηνών κατάφερε να φέρει στη Θεσσαλονίκη δύο τέως σούπερ σταρ του ΝΒΑ. Η μοίρα του πάντως δεν άλλαξε και η πτώση ήταν θορυβώδης. Τώρα προσπαθεί να ξαναγεννηθεί. Χωρίς Τάρπλεϊ και Θίους, με πλάνο και υπομονή.
Πηγή: contra.gr
