Ημέρα μνήμης η χθεσινή μια και στις 18 Ιουνίου 2012 “έφυγε” ο μεγάλος Αλκέτας Παναγούλιας. Δυο χρόνια μετά την απώλεια του, στις 8 Σεπτεμβρίου με ενέργειες του τότε προέδρου του ΑΣ Άρης Χάρη Παπαγεωργίου και του Δήμου Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε η ονοματοδοσία της ανωνύμου οδούς σε «Αλκέτα Παναγούλια» στην Θύρα 3 του Κλεάνθης Βικελίδης, στο δεύτερο “σπίτι” του.
Σε μια λιτή εκδήλωση ο πρόεδρος του ΑΣ και το Διοικητικό Συμβούλιο τίμησαν τον αείμνηστο μεγάλο αθλητή, προπονητή και παράγοντα του συλλόγου που έχει προσφέρει τα μέγιστα, έδωσε όραμα και αξίες που μεταλαμπαδεύονται μέχρι και σήμερα.
Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με την ομόφωνη γνωμοδότηση της 5ης Δημοτικής Κοινότητας η πρόταση ονοματοδοσίας έγινε «προς τιμή του μεγάλου θανόντος αθλητικού παράγοντα, ο οποίος επί πολλά χρόνια σημάδεψε την πορεία του ελληνικού αθλητισμού ως προπονητής του εθνικού συγκροτήματος και άλλων ομάδων ποδοσφαίρου της Θεσσαλονίκης, αλλά και ως άνθρωπος που με κοινωνικές παρεμβάσεις έδειξε πως πρέπει να είναι ένας ενάρετος πολίτης».
Μερικά χρόνια αργότερα, η κόρη του Αλκέτα, Ντέπυ κάνοντας ένα μικρό οδοιπορικό στο γήπεδο Χαριλάου, βρέθηκε στο “σπίτι” του πατέρα της, στην οδό “Παναγούλια” και δεν έκρυψε την συγκίνησή της.
Θυμηθείτε την συνέντευξη της και τις φωτογραφίες, τότε στο PRESSARIS στις 18 Ιουνίου 2016:
“Η γλυκύτατη Δέσποινα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη από την Ουάσιγκτον, όπου ζει μόνιμα η οικογένεια Παναγούλια και δεν έχασε την ευκαιρία να επιστρέψει στο… «σπίτι» του πατέρα της, το γήπεδο Κλεάνθης Βικελίδης!
Κάθισε στον προπονητικό πάγκο του Άρη και περπάτησε στην περιοχή Χαριλάου, στο δρόμο που φέρει το όνομα: «Αλκέτας Παναγούλιας», ελάχιστη τιμή μετά τον θάνατό του, τον Ιούνιο του 2012. Μετά από μερικά βήματα κοίταξε συγκινημένη την πινακίδα με το όνομα του πατέρα της: «Μας δίνει δύναμη ότι δεν ξεχνούν το έργο του. Μόνο η Ελληνική ομοσπονδία έδειξε να το ξεχνάει, αλλά ο Αλκέτας ήταν πάντα υπεράνω. Ποτέ δεν θα έλεγε το παραμικρό…».
Η οδός Παναγούλια «ακουμπάει» στη Θύρα 3 του γηπέδου του Άρη, την “αγκαλιάζει”. Το κουβάρι των αναμνήσεων ξετυλίγεται… «Πέρασαν τόσα χρόνια, αλλά είναι σαν μην πέρασε μια μέρα. Το γήπεδο αυτό δεν ήταν το δεύτερο σπίτι του Αλκέτα. Ήταν το… σπίτι του» μας λέει η Ντέπυ (όπως την προσφωνούν στην Αμερική), την ώρα που περνούσε την κεντρική θύρα του γηπέδου. Κάθισε μερικά λεπτά, κοίταξε τις κιτρινόμαυρες κερκίδες, γύρισε τον χρόνο πίσω. «Ο Άρης ήταν η ομάδα της καρδιάς του, τον αγαπούσε σε όλη του τη ζωή, εδώ έπαιξε μπάλα, εδώ έγινε προπονητής και παράγοντας, πέρασε από όλες τις βαθμίδες.
Όταν ήταν στην Αμερική, στο σπίτι μας στην Ουάσινγκτον, έβαζε ξυπνητήρι για να σηκωθεί χαράματα ή πολύ πρωί για να δει τον Άρη από τη δορυφορική, λόγω της διαφοράς ώρας
Είμαι σίγουρη ότι θα στενοχωριέται με τα προβλήματα του σημερινού Άρη, θα ήθελε να βοηθήσει με κάθε τρόπο”.
Όταν της ζητήσαμε να καθίσει στον πάγκο, εκεί όπου χρόνια πριν, ξεχείλιζε η προπονητική αύρα του Παναγούλια, δίστασε στην αρχή, αλλά τελικά το πήρε απόφαση. «Αν μας βλέπει από ψηλά, θα του αρέσει. Ήταν μεγάλος προπονητής, τεράστια προσωπικότητα, αλλά ήταν πάντα απλός, ευθύς, ταπεινός και προσιτός. Είτε στο γήπεδο, είτε στο σπίτι μας. Εκεί που σου μιλούσε ως προπονητής με απαιτήσεις, εκεί μπορούσε να πιει ένα καφέ μαζί σου, να μοιραστεί τις προσωπικές στιγμές» λέει και δακρύζει: «Ο Άρης, η Εθνική Ελλάδας, ο Ολυμπιακός, το ποδόσφαιρο στην Αμερική τον σημάδεψαν. Ήταν τρελός για την μπάλα. Ζούσε δυο ζωές. Μια στις ΗΠΑ και μια στην Ελλάδα, ήταν… μοιρασμένος ανάμεσα στις δυο χώρες, αλλά ποτέ δεν είχε παράπονο».
Όσο για την οικογένεια Παναγούλια; «Η μητέρα μου ακόμη δεν έχει ξεπεράσει την απώλεια του. Της λείπει πολύ. Και μένα. Θα ήθελα να ήταν δίπλα μου, να μιλάμε για το ποδόσφαιρο, για τον Άρη, για το πιο απλό πράγμα. Ο αδελφός μου Γιάννης είναι… άρρωστος Αρειανός. Έχει κάνει τάμα: όταν του πέσει το λαχείο θα πάρει τον Άρη! Και η κόρη του η Ζωίτσα, είναι μεγάλο ταλέντο στο ποδόσφαιρο, θα την δούμε στην Εθνική μια μέρα, να το θυμηθείτε» μας λέει και χαμογελώντας μας αποκαλύπτει το… μυστικό του Παναγούλια: «Έπαιζε… στην αρχή κρυφά από τον πατέρα του στον Άρη. Ο παππούς μου ήταν Ηρακλής και δεν ήθελε να τον στενοχωρήσει. Μετά όλοι βέβαια μιλούσαν για τον Αλκέτα, όλοι αναγνώριζαν την μεγάλη προσφορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο…».
Δείτε φωτογραφίες της Δέσποινας Παναγούλια από την επιστροφή στο Κλεάνθης Βικελίδης και στην οδό “Αλκέτας Παναγούλιας”:
