Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χθεσινή νίκη μέσα στο Καζάν επί της Ούνιξ είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Άρη στη μετά-Ευρωλίγκα εποχή. Από το 2008 και μετά οι κίτρινοι δεν είχαν επιδείξει άλλη τέτοια νίκη, ενώ απείχαν και τρία χρόνια από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Ο κόσμος του Άρη, όλο το περιβάλλον που σχετίζεται με τον σύλλογο, είχε ξεχάσει οτι αυτή η ομάδα είναι “γεννημένη” για τέτοια απογεύματα, για τέτοια παιχνίδια. Πως να μην το έχει ξεχάσει όταν υπήρχαν άλλα προβλήματα, ζωτικής σημασίας.
Πλέον, όμως, λόγω της παρουσίας της οικογένειας Λάσκαρη, αυτά για τα οποία ο μπασκετικός Άρης έχει δημιουργήσει έναν “μύθο” και μια δυναμική στην Ευρώπη, αναδύονται ξανά, μπροστά στα μάτια των χιλιάδων πιστών του, που πλέον απολαμβάνουν.
Στην Ευρωλίγκα οι κίτρινοι είχαν πετύχει μεγάλες νίκες, μέσα στην Τουρκία επί Φενέρ και Εφές. Μια αντίστοιχου επιπέδου είναι και η χθεσινή και πάνω σε αυτή πρέπει να χτίσει ο Άρης τη νοοτροπία του, γιατί είναι πολύ εύκολο να… χαθεί η μπάλα.
Βέβαια, το υπόβαθρο της ομάδας είναι τέτοιο που ελαχιστοποιεί υπερφίαλες αντιδράσεις, τουλάχιστον εντός των αποδητηρίων.
Οι κίτρινοι καλούνται να διαχειριστούν τη μεγαλύτερη νίκη της τελευταίας επταετίας και αυτό ίσως είναι πιο δύσκολο κι από την διαχείριση μιας κρίσης.
