Ήταν ακόμη μια εκδήλωση του Άρη, αυτή που έγινε την Πέμπτη στο Κλεάνθης Βικελίδης. Λίγο, πολύ τα ίδια πρόσωπα, η κατάθεση της αγωνίας, ο μεγάλος προβληματισμός.
Είχαν γίνει κι άλλες εκδηλώσεις, χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αυτήν τη φορά έγινε απλά μέσα στο γήπεδο του συλλόγου, άλλαξε ο τόπος. Εκδήλωση καταγραφής και απογραφής των προβλημάτων και των ανοιχτών πληγών που βιώνει ο σύλλογος, εξαιτίας συνεχόμενων διοικητικών λαθών, εγκλημάτων, παραλείψεων επί σειρά ετών.
Τα ερωτηματικά παραμένουν στον απλό κόσμο. Προφανώς και στους παρευρισκόμενους, σχετικά με τα αίτια και την αποτελεσματικότητα της.
Όπως π.χ. χρειαζόταν να γίνει μια τέτοια εκδήλωση για να ειπωθεί ότι τα χρέη του συλλόγου είναι 30 εκατομμύρια ευρώ; Ή ότι το καλοκαίρι στήθηκε μια ομάδα εκτάκτου ανάγκης;
Έπρεπε να μαζευτεί κάποιος κόσμος από την οικογένεια του Άρη για να διαπιστωθεί η υπαρκτή ανάγκη να καλυφθούν μερικές από τις πολλές οικονομικές τρύπες;
Η εκδήλωση της Πέμπτης δεν έκανε «πλουσιότερο» τον Άρη. Ούτε σε χρήματα, ούτε σε γνώσεις. Εάν είχε ως σκοπό, απλά να συσπειρώσει και να επαναφέρει κάποιους ανθρώπους κοντά στην ομάδα έχει καλώς. Eίναι η εποχή που δεν περισσεύει κανείς, ειδικά μετά τα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια.
Διαφορετικά, τα μόνα που ενδεχομένως πέτυχε είναι να επικοινωνήσει για πολλοστή φορά το πόσο δραματική είναι η κατάσταση (τι νέο είχε να προσφέρει τώρα αυτήν την ύστατη στιγμή;), μπορεί και να… τρόμαξε ίσως και κάποιους, δίνοντάς τους «πάτημα» ώστε να μην βοηθήσουν σε έναν «τρύπιο κουμπαρά» (;) και προφανώς να δώσουν άλλοθι στους ανθρώπους που βρίσκονται τώρα στο τιμόνι της ομάδας σε μια αποφευκτέα δραματική κατάληξη της φετινής προσπάθειας.
Απέμειναν τέσσερις αγωνιστικές για να λήξει το πρωτάθλημα. Ο Άρης χρειάζεται λύσεις, πράξεις, εύστοχες κινήσεις, όχι εντυπώσεις. Ας κοιτάξουν λοιπόν να σώσουν την ομάδα. Είναι η περίοδος που δεν αρκούν απλά οι προθέσεις, αλλά τα αποτελέσματα.
