Ο Άρης έπαιξε με το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, κυνήγησε κάθε πιθανότητα, η μπάλα έδειχνε να επιβεβαιώνει την ρήση του Όσιμ επί 96 λεπτά, περί πόρνης, μέχρι που έφυγε από το πόδι του Σάπι Σουλεϊμάνοφ και το κεφάλι του Φαμπιάνο Λέισμαν την έστειλε στην κάτω δεξιά γωνία του γκολκίπερ του Πανσερραϊκού.
Ο “θυμόσοφος λαός” (sic!) αναφέρει πως “όταν κατουράς στην θάλασσα, το βρίσκεις στο αλάτι” και το καλοκαιρινό, κιτρινόμαυρο, κατούρημα στην θάλασσα ήταν προκλητικά επιδεικτικό για να μην βρει εφαρμογή η παροιμία στην ποδοσφαιρική ομάδα…
Το συμφέρον του Άρη
Είναι από τις λίγες φορές που διαβάζω άρθρο, εδώ στο Pressaris, το οποίο με βρίσκει κάθετα αντίθετο τόσο στην ουσία όσο και στο ύφος. Βέβαια, τρέφω σεβασμό στον συντάκτη, όμως έρχομαι να αποδείξω πως η πολυφωνία σε ένα κιτρινόμαυρο site είναι αυτή που δίνει την ουσία και προάγει την σκέψη. Εξηγούμαι…
Θεωρώ παράλογο το να καλούμαι, σχεδόν, να απολογηθώ που πανηγύρισα ουρλιάζοντας το γκολ του Βραζιλιάνου, όντας στην κερκίδα, που το αίσθημα της ανακούφισης κυριάρχησε, που φύγαμε από το γήπεδο με σβηστό κεφάλι, αντί αυτό να καπνίζει. Θεωρώ υπέρ του δέοντος αμετροεπές το να ψάχνω να στηλιτεύσω την απόδοση παιχτών ή και του συνόλου, το να μειώσω την αξία της νίκης, ειδικά έτσι όπως προέκυψε επειδή “σιγά μωρέ, με τον Πανσερραϊκό παίζαμε και αυτά τα ματς τα κερδίζεις αυτονόητα, αφού είναι στο πρόγραμμα” και “μην μικραίνετε την ομάδα” και λοιπές αντίστοιχες, υπεράνω, κορώνες.
Κάνω παραλληλισμό με παιχνίδια που μου έρχονται στο νου και προσπαθώ να κρίνω, τόσο την εμφάνιση και νίκη του Σαββάτου, όσο και την μεγάλη εικόνα, με ισορροπία στην σκέψη. Πρόχειρα αναφέρω την ανατροπή με Α.Ε.Κ. , σε ματς με ανύπαρκτη αγωνιστική παρουσία ως το 78′, θυμάμαι Λόκο με Ξάνθη, θυμάμαι Ματίγια σε χρόνο πέρα απ’ στον χρόνο, με Λαμία. Δεν λαϊκίζω, δεν βάζω το συναίσθημά μου, θετικό ή αρνητικό, πάνω από το συμφέρον του Συλλόγου, της ομάδας, του Άρη. Πάνω απ’ όλα ο Άρης. Κάνω σημαία, ξανά, τα λόγια του Βαγγέλη Συρόπουλου!
Τα δεδομένα
Κατούρησε στην θάλασσα η ομάδα το καλοκαίρι. Κράτησε για προπονητή έναν άνθρωπο που αμφισβητήθηκε έντονα, δικαίως , κλήθηκε ένας τεχνικός διευθυντής να ξεκαθαρίσει ρόστερ και να φέρει παίχτες, ήρθε διψήφιος αριθμός, η ομάδα έφτασε κοντά στις 20 μεταγραφές και έπραξε, με τις ευλογίες και της διοίκησης, το απίστευτο, να μην κάνει προετοιμασία, δηλαδή! Γνωστά τα παραπάνω. Λίγο πριν βγει ο Οκτώβριος, στην συλλογή του… αλατιού βλέπουμε το αποτέλεσμα.
Αυτό είναι το να χρειαστεί να πάει η αποστολή στην Πτολεμαΐδα, να κλειστεί εκεί για πάνω από βδομάδα και να προσπαθήσει να αποκτήσει χαρακτήρα τέτοιο, δηλαδή ομάδας. Αυτό ήταν και είναι το μεγάλο πρόβλημα, μαζί με τις προσθήκες που δεν θα σταματούσαν αν δεν τελείωνε η μεταγραφική περίοδος! Μέσα σε αυτά, τα δύο αναπληρωματικά στόπερ που ήρθαν στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων πέρασαν, ταυτόχρονα περίπου, την πόρτα του χειρουργείου! Όλα αυτά, αφού προέκυψαν 3 γκέλες σε 7 αγώνες, μέχρι πριν την διακοπή δηλαδή. Με Ο.Φ.Η. και Λαμία έξω, αλλά και με Κηφισιά μέσα, σε σύνολο 9 διαθέσιμων πόντων, κερδήθηκε μόλις ένας (1) και αυτός στο Χαριλάου.
Μιλάνε τα δεδομένα, με τα οποία η ομάδα κλήθηκε να αγωνιστεί μετά από 3 εβδομάδες, ενώ μοντάρονταν και δουλεύονταν στοιχεία που δεν διδάχτηκε. Κερασάκι στην τούρτα η μεταφορά του αγώνα από εκτός σε εντός έδρας, στοιχείο που έκρινα ως θετικό, παρά την γραφικότητα της αστάθειας γηπέδων και εγκαταστάσεων! Τούτων δοθέντων, ο Άκης Μάντζιος (χρόνια πολλά κόουτς!) ήξερε πως πρέπει να ανοίξει και το rotation, να επιλέξει να διαχειριστεί φόρμα και τραυματισμούς, να ψάξει σταθερές στο σχήμα.
Όποιος βλέπει
Κουέστα, Φαμπιάνο, Βερστράτε, Σουλεϊμάνοφ, Μορόν. Μία πεντάδα παιχτών, η πλειοψηφία τους στην ραχοκοκαλιά της ομάδας, μαζί με τον Νταρίντα που έρχεται απ’ τον πάγκο. Προσωπικότητες, ηγετικά στοιχεία, όλοι τους. Ευτύχημα για έναν Άρη, με όλα τα προβλήματα που προαναφέρθηκαν, να τους έχει μαζεμένους σε αποστολή και ενδεκάδα. Αυτοί ξεχώρισαν και το Σάββατο, εξάλλου. Άλλος λίγο, άλλος πολύ, με τον Ρώσο να είναι με διαφορά ο καλύτερος του γηπέδου, βέβαια, κατέθεσαν κάθε ικμάδα δύναμης, σωματικής και πνευματικής. Η διαχείριση πάγκου, η είσοδος του νεαρού Παναγίδη έφερε επιθετική ισορροπία, καθώς έπαψε η μονόμπατη ανάπτυξη από δεξιά, μπήκε ο εγωισμός, το πείσμα, βγήκαν συνεργασίες. Από αριστερά Φεράρι/μικρός, Οντουμπάγιο/Σουλεϊμάνοφ στην απέναντι πλευρά,, την δεξιά. Σημαντικότερο όλων;; Νοοτροπία “never give up”, παιχτών και πάγκου ενώ εγώ, ομολογώ, έχασα κάθε πίστη μετά την ενστικτώδη απόκρουση στο διαγώνιο σουτ. Γι’ αυτό είναι δίπλα ο αδερφός Ντιούι. “Μην βιάζεσαι, μην απογοητεύεσαι ρε. Περίμενε. Γκολ… Γκόοοολ ρε γαμώτο”!!
Αυτά, στο διάστημα 75′ – ’97’ και λίγο στο πρώτο τέταρτο. Δεκτόν. Μεσολάβησε κενό μίας αγωνιστικής ώρας, ήτοι 60′ λεπτών. Όποιος δεν κατανοεί το πρόβλημα και περιμένει, εμμονικά, να συμβαίνουν μαγικά και άνετες νίκες είναι εκτός πραγματικότητας. Όποιος δεν βλέπει, επίσης, πως ακόμα και στο μέτριο προς κακό πρώτο μέρος βρέθηκαν 2 ευκαιρίες ανεπανάληπτες, με τσαφ Μορόν και άουτ σε μαγική ενέργεια Σάπι, θολώνει απ’ την ανάγκη να λαϊκίσει, κράζοντας. Δεν μιλάμε για τον καταιγισμό των 20, περίπου, τελευταίων λεπτών. Εκεί οι φάσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Περιττό να αναφερθούν. Οκτώ, εννιά ευκαιρίες για γκολ, πάνω από τις μισές “μάτια” η μπάλα να αρνείται να μπει. Το παιχνίδι θα μπορούσε να είναι 3 και 4 και 5-0, αλλά και 0-0. Στο τελευταίο ενδεχόμενο οι “διαδικτυακές πέτρες” είχαν ήδη πεταχτεί όταν η μπάλα στήνονταν στο σημαιάκι, στο όριο 96ου και 97ου λεπτού.
Πέρασα ένα ήσυχο βράδυ, δεχόμενος ελάχιστα με οριακά κανένα μήνυμα. Δεν “πουλάει” ούτε και μεταξύ μας η νίκη μας; Γιατί έτσι;
Θέμα επιλογής
Δεν κλείνεται σε ένα άρθρο όλο το σκεπτικό μου. Θα επιχειρήσουμε ένα πόντκαστ, στα κοντά, για να συμπληρωθούν οι σκέψεις. Μπάσκετ, ποδόσφαιρο, ξανά μπάσκετ, με οριακές νίκες έκαναν την βδομάδα μου ευτυχισμένη και ήρεμη. Και στα δύο, μεγάλα, αθλήματα και τμήματα υπάρχουν προπονητές και επιτελείο που οφείλουμε να εμπιστευτούμε και να στηρίξουμε, από οποία θέση έχουμε. Εμείς από την κερκίδα, κάποιοι από τον καναπέ, κάποιοι άλλοι, γνωστοί και ως “κυνηγοί των κλικ και των συνδρομών” από τις μπίζνες τους. Δεν κατηγορώ κανέναν. Θέμα επιλογής το πού θα στέκεσαι. Δεν δέχομαι, όμως, να καλούμαστε να απολογηθούμε κιόλας, επειδή πεταχτήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, φωνάξαμε και λυτρωθήκαμε με ένα πολύ μεγάλης σημασίας γκολ. Το αν αυτό είναι τέτοιο θα αποδειχθεί εν καιρώ. Εδώ να είμαστε, υγιείς, να τα υπενθυμίζουμε!
Συνεχίζεται…
ΥΓ Τυφλός ρε Τζήλο, κακομοίρη; Κάθετο χτύπημα με τάπες στο καλάμι. Ανθρωπάκι, μαριονέτα. Ουστ.
Τετάρτη, 25 Οκτωβρίου 2023
“ο Χιούι”
