Αγώνας επιβίωσης για να μην έχουμε «μουρμούρες». Κάτι τέτοιο ήταν το ματς με τον Αστέρα. Η νίκη αναγκαία, για να μπορέσει η ομάδα να πατήσει στα πόδια της, να ανεβεί η ψυχολογία, να ετοιμαστούν με καλύτερες ιδέες για τα παιχνίδια με Λεβαδειακό και Ολυμπιακό.
Μετά από πολύ καιρό είδαμε μια ενδεκάδα που έβγαζε νόημα στο τι ήθελε να κάνει ο Πάρντιου. Η μετατόπιση του Ματέο στα άκρα του έκοψε τις καλές εμφανίσεις αλλά ήταν απαραίτητο να δοθεί η μπαγκέτα του μαέστρου στον Μανού. Τον πήραμε για να οργανώνει το παιχνίδι , όχι να βολοδέρνει σε χώρους που η πάσα του δεν θα έχει αξία.
Έδειξε ότι έχει ακόμα δρόμο για να γίνει ο πασαδόρος που θέλουμε, όμως αυτό διορθώνεται όταν παίζει. Από τον πάγκο δεν θα γίνει καλύτερος. Η εμπιστοσύνη που μπορεί να του δώσει ο προπονητής θα τον βοηθήσει να ανεβάσει την απόδοση του και να καπαρώσει τη θέση του στην ενδεκάδα. Ο Αστέρας δεν πίεσε για να πετύχει κάτι περισσότερο από μια ήττα. Η άμυνα του ήταν καλή στη διάταξη της, επιθετικά δεν δημιούργησε κάτι που να αξίζει την αναφορά μας.
Η ουσία του παιχνιδιού ήταν το γρήγορο γκολ του Μανού. Όρισε ποιος είναι ο δυνατός στο γήπεδο χωρίς να παίξει σε υψηλό ρυθμό. Στο παιχνίδι και τα τρία γκολ μπορούν να συνοδευτούν με τη λέξη «επιτέλους». Το πρώτο τέρμα μπαίνει από σουτ έξω από την περιοχή. Επιτέλους , μια φάση από κόρνερ, τελειώνει με τη σωστή τοποθέτηση και υποδοχή της μπάλας από τον σκόρερ, ο οποίος εκτελεί σε πρώτο χρόνο σωστά. Στο δεύτερο έχουμε το επιτέλους, γιατί αντάλλαξαν τη μπάλα μέσα στην περιοχή χωρίς υπερβολές, «μαγικές» κινήσεις, εξωπραγματικές εκτελέσεις. Μία πάσα στον αμαρκάριστο Φαμπιάνο , φάτσα με το τέρμα, σουτ και γκολ. Έτσι απλά. Πιστώνεται ο Νταρίντα την φάση. Χωρίς κουβέντα. Το τρίτο επιτέλους είναι πασιφανές. Ο Καμάτσο σκόραρε. Αυτό από μόνο του είναι ιστορία.
– Έγραψα Καμάτσο και ξαναδιάβασα τις δηλώσεις του Πάρντιου. Είπε ότι ο Καμάτσο είναι πρότζεκτ. Η ερώτηση είναι η εξής: από πότε ένας δανεικός παίκτης είναι πρότζεκτ για την ομάδα; Έχει γίνει κάτι που δεν γνωρίζουμε και ευελπιστεί η ομάδα ότι έχει να καρπωθεί κάτι από την βελτίωση του συγκεκριμένου παίκτη; Ναι εννοείται ότι κάθε παίκτης πρέπει να βελτιώνεται μέσα από την προπόνηση. Έχασε τα άχαστα ο Καμάτσο και μετά από έξι μήνες παρουσίας στο Χαριλάου σκόραρε ένα τέρμα. Μπράβο , συγχαρητήρια, αλλά το πρότζεκτ ποιο είναι; Αυτό που έδειξε ο Καμάτσο στο παιχνίδι δεν ήταν η βελτίωση του να πετυχαίνει το τέρμα. Είναι η διαφορά που δημιούργησε λόγω της ταχύτητας του σε σύγκριση με τον Γκρέι. Κινούνταν γρηγορότερα στον κενό χώρο, κι αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να ξεμαρκαριστεί από τον προσωπικό του αντίπαλο για να τον βρει ο Μαντσίνι. Δυστυχώς χωρίς ταχύτητα δυσκολεύει η επιθετική ανάπτυξη.
– Χαρακτηριστικό του παιχνιδιού ήταν η δοκιμή για κάποια λεπτά , ενδεκάδα με τρεις αμυντικούς χαφ. Ετέμπο – Νταρίντα – Νταμπό χρησιμοποιήθηκαν ταυτόχρονα , προφανώς για να δει αντιδράσεις ο προπονητής. Θα μπορούσε να είναι άσκηση στο πεδίο για μια σκέψη εναντίον του Ολυμπιακού. Ίσως. Είναι παιχνίδι με πολλές ιδιαιτερότητες οπότε χρειάζονται και τρόποι αντιμετώπισης τους. Ο ΑΡΗΣ έχει μείνει πίσω στην βαθμοθηρία του, είναι υποχρεωμένος να αναζητήσει βαθμούς σε όλες τις έδρες. Το γεγονός ότι υπολείπεται επτά βαθμούς από τον Ολυμπιακό και δεκατέσσερις από την κορυφή, είναι απογοητευτικό. Όλα τα παιχνίδια δίνουν βαθμούς , ο ΑΡΗΣ πρέπει να μαζέψει από παντού. Χρειάζεται σερί νικών για να τονώσει το ενδιαφέρον του κόσμου , δίνοντας ταυτόχρονα και το στίγμα του για τα ply offs, όταν έρθει η ώρα. Αυτές οι βαθμολογικές διαφορές είναι μεγάλες και καθόλου ανεκτές. Ας γίνει η αρχή στον Πειραιά.
– Ο αγώνας δεν πρόσφερε συγκινήσεις , κυμάνθηκε σε χαμηλό ρυθμό, με μέτρια απόδοση και από τις δύο ομάδες. Ο ΑΡΗΣ ήταν πιο αποτελεσματικός και σοβαρός αμυντικά, με τη νίκη να του αξίζει δικαιωματικά. Το πρόβλημα του φορ είναι σημαντικό, το γκολ δεν μπαίνει εύκολα , οι αυτοματισμοί δεν βγαίνουν , αλλά τουλάχιστον «χτίζεται» το κέντρο με την προσθήκη του Τσέχου.
– Είχαμε και την ανακοίνωση της μεταγραφής του Καμαρά. Ήμουν απ’ αυτούς που θεώρησαν ότι ο συγκεκριμένος παίκτης καλώς πουλήθηκε, μιας και η προσφορά του ήταν μικρότερη από τις ανάγκες της ομάδας, για την θέση που τον είχε αγοράσει. Ένα παίκτης , όχι ιδιαίτερα γρήγορος, δυνατός, που έπαιζε έξω από την περιοχή καλύτερα, απ’ ότι μέσα σ’ αυτή. Δεν είχε την ευκολία του σκοραρίσματος , προσπαθούσε να γίνει χρήσιμος χωρίς όμως αποτελεί τον φόβο και τον τρόμο στις άμυνες.
Η επιστροφή του σε τι θα βοηθήσει; Αν παίξει ο ΑΡΗΣ με δύο τέτοιου τύπου προωθημένους λογικά θα γυρίσει το σύστημα σε 4-4-2. Με τους παίκτες που απαρτίζουν το ρόστερ , η εφαρμογή του πάει σε ρόμβο. Να υπάρχει ένας από πίσω τους για να τους τροφοδοτεί. Έτσι χάνουμε τον Πάλμα. Δεν χωράει. Όπως φυσικά δυσκολεύει και η παρουσία του Μαντσίνι. Η ομάδα θα γίνει «βαριά» μπροστά με την απαίτηση να βγουν στα πλάγια οι αμυντικοί.
Είναι σύστημα που δεν μαθαίνεται στη μέση της σεζόν. Να πιστεύει κάποιος ότι ο Καμαρά θα παίζει πλάγια; Μάλλον αδιανόητο. Ήρθε ως αντίπαλο δέος του Γκρέι;
Υπερβολή. Τουλάχιστον τον ξέρουμε, άρα γνωρίζουμε τι θα περιμένουμε απ’ αυτόν. Στην περίπτωση του ισχύει η παροιμία «περσινά ξινά σταφύλια». Ακόμα κι έτσι, ότι μπορεί να προσφέρει ευπρόσδεκτο.
