Τι κι αν νίκησε; Πήρε τρεις βαθμούς με μια εμφάνιση που είναι ίδια με όλες τις προηγούμενες αγωνιστικές. Κακός ΑΡΗΣ , που δεν φοβίζει κανέναν, με παίκτες που τους ονομάσαμε «ποιοτικές μονάδες» αλλά σύνολο μηδέν.
Ελάχιστες ευκαιρίες, ανάπτυξη που σκαλώνει στην τελική πάσα, φλυαρία, αδυναμία εφαρμογής αυτοματισμών, θέματα που μας απασχολούσαν και πριν. Η ουσία είναι ότι όταν κάτι αρχίζει στραβά θα συνεχίσει έτσι. Τα λάθη του καλοκαιριού μας ακολουθούν Οκτώβριο. Να πανηγυρίσω μία νίκη στο 97ο λεπτό; Όχι δεν μπορώ.
Ο φετινός ΑΡΗΣ δεν έχει καμία σχέση μ΄ αυτό που θα ήθελα να βλέπω. Μου είναι αδιάφορο αν οι τρεις βαθμοί που είναι απαραίτητοι , κατακτούνται με οποιονδήποτε τρόπο με αντιπάλους όπως ο Πανσερραϊκός. Τέτοια παιχνίδια ο ΑΡΗΣ που ήθελα, τα τελείωνε στοπρώτο ημίχρονο. Αλλά στο πρώτο ημίχρονο, αυτός ο ΑΡΗΣ, δεν έκανε ευκαιρία.
Έμπλεξε στο 4-4-2 του Γκαρσία, σαν να μην είχε ξαναδεί τέτοιο σύστημα από αντίπαλο. Όταν πλέον ο αντίπαλος κουράστηκε, βρήκε ο ΑΡΗΣ χώρους να πιέσει και μετέτρεψε το τελευταίο δεκάλεπτο σε μονόλογο. Η άτυχη στιγμή του δοκαριού με τον Μορόν ήταν η πιο σοβαρή απειλή στο ενενηντάλεπτο . Όλο το υπόλοιπο διάστημα του παιχνιδιού οι απειλές ήταν εύκολη δουλειά για τον τερματοφύλακα.
Ο Σουλεϊμάνοφ ξεχώρισε σαν την μύγα μες στο γάλα. Ο μόνος που δημιουργούσε μόνος του χώρους, έπαιζε ένας εναντίον ενός, σούταρε και ήταν διαρκής απειλή για την άμυνα του Πανσερραϊκού . Ήταν όαση σε μια ομάδα που δεν μπορούσε να βρει τρόπο να επιτεθεί. Δυστυχώς όμως μόνος του δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη. Η συνεργασία Φεράρι-Μενέντες δεν υπήρξε ποτέ.
Τα ανεβάσματα του Μοντόγια ήταν χωρίς αξία. Ο Πάρντο δεν μπόρεσε να προωθήσει το παιχνίδι. Ο Μορόν κλείστηκε αποτελεσματικά από τους αμυντικούς. Τζούρασεκ – Βερστάτε έκοψαν αλλά μέχρι εκεί. Ο ΑΡΗΣ μπήκε για να κερδίσει ,χωρίς να έχει παίκτες με καλή απόδοση. Η κατοχή της μπάλας που δείχνει η στατιστική, ήταν αποτέλεσμα της αναμονής στην άμυνα του Πανσερραϊκού που δεν απαιτούσε να δημιουργήσει αλλά περίμενε την καλή του επίθεση για να σκοράρει.
Η απογοήτευση της εμφάνισης του ΑΡΗ είναι αυτό μου μένει σαν γεύση απ’ αυτό το ματς. Το ότι νίκησε είναι μία ευχάριστη στιγμή από έναν αγώνα που έτεινε να λήξει ισόπαλος. Χρειάζεται πολλά ακόμα να γίνουν στην ομάδα. Πρώτα απ’ όλα να νιώθουν οι παίκτες που παίζουν. Ο ΑΡΗΣ δεν είναι χόμπι. Ούτε κρατική υπηρεσία που όποιος έρχεται, παίζει όπως μπορεί, χωρίς να γίνεται καλύτερος, να πληρώνεται και όλα μια χαρά. Δεν πάει έτσι.
Ο ΑΡΗΣ έχει απαιτήσεις, έχει υποχρεώσεις. Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο είναι απαραίτητο να δίνουν την τελευταία ικμάδα της δύναμης του. Κανένας δεν πάει στο γήπεδο για να δει έντεκα «καλές μονάδες» να μην αποδίδουν ανάλογα. Αν θέλουν να συνεχίσουμε να τους λέμε έτσι, να μάθουν να κερδίζουν εύκολα αγώνες εντός έδρας , με αντιπάλους που παίζουν χειρότερα απ’ αυτούς. Η πολυτέλεια να παίζουν όπως τους κατέβει στο μυαλό χάθηκε από τις ήττες που ήδη έχουν κάνει.
Σερί νικών είναι μία συνθήκη που θα δείξει ότι κάτι θέλουν να πετύχουν. Φέτος δεν φτάνει να βγει πέμπτος και να βγει Ευρώπη. Άλλαξαν τα πράγματα, ο ΑΡΗΣ φαίνεται ότι δεν το κατάλαβε. Μόνο νίκες είναι το φάρμακο που μπορεί να ξυπνήσει όποιες δυνάμεις υπάρχουν για να ανεβεί βαθμολογικά.
Έχει το τσαγανό να χτυπήσει ότι παιχνίδι υπάρχει στο διάβα του; Είναι δουλειά της ομάδας να το κάνει. Απ’ όλους τους εμπλεκόμενους. Τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα.
Θέλω να μείνω πιστός στις απόψεις μου ότι υπάρχει δυνατότητα για να κερδίσει παιχνίδια που θα κάνουν τον ΑΡΗ φόβητρο, αλλά με όσα είδα μέχρι τώρα νιώθω μπερδεμένος. Μπορεί να το κάνει; Έχει τον τρόπο;
Οι τρεις βαθμοί που ήρθαν με τις Σέρρες ήταν μία νίκη εντός προγράμματος. Με την ψυχή στο στόμα βέβαια αλλά ας είναι. Η συνέχεια είναι ο χρόνος που θα αποδείξει που μπορεί να φτάσει η ομάδα. Ας ελπίσουμε ότι η διακοπή έδωσε τη δυνατότητα να γίνει λίγη δουλειά σε συνοχή και νοοτροπία , που λείπουν από την αρχή, ώστε να δούμε βελτιωμένο τον ΑΡΗ , με αυτοπεποίθηση , διάθεση , χωρίς αστερίσκους. Στο χέρι τους είναι…
