Σε έναν ημιτελικό εκτός έδρας, το μόνο που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα. Ο ΑΡΗΣ πήρε αυτό που ήθελε και πλέον περιμένει το δεύτερο παιχνίδι για να γίνει επίσημα ο ένας από τους δύο φιναλίστ του τελικού κυπέλλου. Το 1-0 μέσα στο Αγρίνιο φαίνεται υπεραρκετό για τη ρεβάνς στο Χαριλάου.
Κανένας δεν πιστεύει, εκτός του προπονητή του Παναιτωλικού (!!!) ότι μπορεί η ομάδα του να ανατρέψει το εις βάρος του σκορ. Η ποιότητα της ομάδας του Αγρινίου έχει ξεπεράσει το ταβάνι της με την πρόκριση στον ημιτελικό. Για παραπάνω θα πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, η θεά Τύχη να δώσει απλόχερα ότι δεν τους έχει δώσει μέχρι τώρα , να ανταπεξέλθουν στην πίεση του «Κλ. Βικελίδης» για να βρεθούν αυτοί στον τελικό. Δύσκολα πράγματα.
Ο ΑΡΗΣ έπαιξε τον ημιτελικό με άγχος και αρκετά λάθη. Ήταν προβληματικό το ξεκίνημα του αγώνα γιατί η άμυνα του Παναιτωλικό ήταν στημένη πάνω στο Μανού , με μικρές αποστάσεις στις ζώνες άμυνας και έτσι δεν υπήρχε ανάπτυξη παιχνιδιού προς την επίθεση. Στην άμυνα ο Βερστράτε έχανε πολλές φάσεις , με τον Νταρίντα να μην μπορεί να καλύψει όλους τους χώρους. Όταν άρχισε να «πατάει» καλύτερα στο γήπεδο , άνοιξε τους πλάγιους χώρους με τον Οντουμπάτζιο να μεταφέρει την πίεση στην περιοχή του Αγρινίου. Μετά το 30ο λεπτό ο Μανού έβρισκε τρόπους να μένει ξεμαρκάριστος και το παιχνίδι άλλαξε. Η μαγεία του βρήκε εφαρμογή στην πάσα που έκανε στο Σαβέριο που τον έβγαλε τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα αλλά η ευκαιρία χάθηκε. Στο πρώτο ημίχρονο ο Κουέστα ήταν ο κορυφαίος για τον ΑΡΗ, κράτησε το μηδέν και έδωσε το σύνθημα για ανασύνταξη και συγκέντρωση. Πρόβλημα η αδυναμία του Μοντόγια να βγει στην επίθεση. Από την πλευρά του ο ΑΡΗΣ επιτίθεται μόνο με τον Σαβέριο, με αποτέλεσμα να πέφτει σε διπλό μαρκάρισμα στο διάστημα που αγωνίστηκε.
Το δεύτερο ημίχρονο είναι ένα διαφορετικό παιχνίδι. Ο ΑΡΗΣ έκλεισε διαδρόμους, και περίμενε να βρει τη φάση που θα τον έβαζε σε θέση οδηγού. Η σέντρα του Μανού και η κεφαλιά του Βέλεθ ήταν αυτό που έλειπε από το παιχνίδι της ομάδας μας. Το γκολ απλοποίησε τα πράγματα παρά την προσπάθεια του Αγρινίου να επιτεθεί μαζικά. Δεν έβγαλε επικίνδυνη φάση και όταν χρειάστηκε ο Κουέστα ήταν εκεί.
Ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί να κριθεί για την απόδοση του σ’ αυτό το παιχνίδι. Ήταν μέτριος αλλά το αποτέλεσμα ήταν αυτό που κρίνει την επιτυχία του. Η νίκη φέρνει την ομάδα μπροστά στο στόχο της για την συμμετοχή στον τελικό. Ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί στα διπλά παιχνίδια με τον Παναιτωλικό και το απέδειξε με τον τρόπο που πήρε το προβάδισμα. Όσο κακός και να ήταν σε διαστήματα του αγώνα, οι απειλές που δέχτηκε ήταν άσφαιρες. Το Αγρίνιο έπαιξε με την ελευθερία που του έδινε η έλλειψη άγχους και φυσικά ότι κανένας δεν θα ζητήσει ευθύνες γι’ αυτή την ήττα.
Ο χρόνος που έχει ο ΑΡΗΣ μέχρι τη ρεβάνς και μετά μέχρι τον τελικό, δίνει την αίσθηση ότι θα είναι για δοκιμές σε σχήματα και θέσεις. Οι σκέψεις του προπονητή μπορούν να βρουν εφαρμογή σε real time δηλαδή σε αγώνες με ένταση και απαιτήσεις χωρίς να παίζει με την πλάτη στον τοίχο. Το φορμάρισμα των παικτών και του συνόλου είναι το επόμενο στοίχημα του ΑΡΗ. Υπάρχει εμπειρία, ένα καλό επίπεδο ποιότητας , μένει να βρεθούν η συνοχή , η ψυχολογική διαχείριση , οι τακτικές, οι αυτοματισμοί για να πάει με αυτοπεποίθηση στη διεκδίκηση του τροπαίου, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Το πρωτάθλημα σίγουρα δεν είναι αδιάφορο σε κανέναν κι αυτό καλά θα κάνει η ομάδα να μην απογοητεύσει τον κόσμο , που περιμένει να δει ανταγωνιστικότητα, νίκες, εγωιστική διάθεση, τσαμπουκά αλλά και βελτίωση.
Ο δρόμος για τον τελικό άνοιξε. Η ομάδα χάρισε χαμόγελα. Ο ΑΡΗΣ πάει να σώσει μια κακή χρονιά στο πρωτάθλημα. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία που δεν μπορεί να πάει χαμένη.
