Ως αρθρογράφος που με ενδιαφέρει ότι γίνεται μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ στους φίλους αναγνώστες, ότι δεν μπορώ να γράφω για ποδόσφαιρο όταν στο γήπεδο υπάρχει μία ομάδα.
Στην προκειμένη περίπτωση ήταν η ΑΕΚ που έπαιξε σαν ποδοσφαιρική ομάδα , με κίνητρο, σχέδιο, τρόπο ανάπτυξης, πίεση και φυσικά δυνατότητα επιτυχίας τερμάτων. Από την άλλη εμφανίστηκαν έντεκα παίκτες στον αγωνιστικό χώρο , οι οποίοι δεν κατάφεραν να ανταλλάξουν ούτε μία πάσα μεταξύ τους, δεν είχαν δύναμη να κοντράρουν τους αντιπάλους τους σε φάσεις διεκδίκησης της μπάλας, δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν σε ταχύτητα κανένα παίκτη της ΑΕΚ. Όταν δεν μπορείς να τα κάνεις αυτά δεν μπορείς να λες ότι παίζεις ποδόσφαιρο.
Αν θα έπρεπε να διαλέξω ποιος αγώνας ήταν χειρότερος για τον ΑΡΗ, μεταξύ αυτού με τον ΟΣΦΠ και της ΑΕΚ, θα είχα δίλλημα να απαντήσω. Δυστυχώς ο ΑΡΗΣ έχει πάψει να παίζει ως αντίπαλος που διεκδικεί , που θέλει να προστατέψει την ιστορία του και το γόητρο του. Οι εμφανίσεις επιεικώς δεν δικαιολογούνται .
Το παιχνίδι δεν αντέχει σε κριτική. Η ΑΕΚ “κατάπιε” τον ΑΡΗ χωρίς καν να ανεβάσει ρυθμούς. Τα πρώτα είκοσι λεπτά έκριναν το ματς και η γιορτή για τα 100 χρόνια της Ένωσης συνεχίστηκε χωρίς παρατράγουδα. End of story. Ο ΑΡΗΣ; Κυνηγούσε την ουρά του. Και στο τέλος υπάρχει πάντα η δήλωση περί τελικού. Αν σας αρέσει έτσι, συνεχίστε. Αν πάλι πιστεύεται ότι θα κάνετε συνεχόμενες ήττες και ξαφνικά θα μπείτε στον τελικό και θα κάνετε το παιχνίδι της ζωής σας μάλλον δεν έχει λογική.
Η ευθύνη για ότι βλέπουμε είναι του προπονητή. Όλη αυτή η διαδικασία του rotation θεωρώ ότι έχει νόημα για να βλέπουμε μία ομάδα που γίνεται καλύτερη από αγώνα σε αγώνα σε κομμάτια του παιχνιδιού. Στην εφαρμογή του μέχρι τώρα μόνο αυτό δεν συμβαίνει. Μια ομάδα που βολοδέρνει δεξιά και αριστερά, που δεν μπορεί να σκοράρει, να αναπτυχθεί ορθολογικά απέναντι στην πίεση των αντιπάλων, να κρατήσει μπάλα, να ελέγξει τον ρυθμό.
Τίποτα απ΄αυτά δεν υπάρχουν στο ρεπερτόριο της ομάδας. Με ευκολία δέχεται γκολ, με ευκολία κάνει το λάθος, με ευκολία παραδίνεται στις ορέξεις των άλλων. Όταν ένας προπονητής δεν μπορεί να βρει κίνητρα να «γκαζώσει» τους παίκτες, όταν δεν κάνει καλύτερες τις γραμμές , όταν δεν βρίσκει τρόπους να αντιμετωπίσει τακτικά τους αντιπάλους τι κάνει καλά; Με την ΑΕΚ ήταν ο τέταρτος αγώνας μέσα στη χρονιά.
Ο προπονητής δεν γνώριζε πως παίζει ο Αλμέιδα; Με ποιες κινήσεις ήθελε να κόψει την πίεση και την επιθετικότητα των αντιπάλων; Οι αλλαγές προσώπων στις θέσεις του ίδιου συστήματος , σε τι ωφελούν; Αν άλλαζε το σύστημα για να δούμε προσπάθειες για συνεργασίες θα το βλέπαμε με άλλο μάτι. Ο ΑΡΗΣ έχει έλλειμμα ποιότητας έναντι των αντιπάλων του , το ξέρουμε. Θα πρέπει να πάει άπατος λόγω αυτού; Δεν αντιμετωπίζεται με κανένα τρόπο;
Δηλώσεις ότι παίζει η ομάδα πάντα για τη νίκη είναι ωραίες. Πως θα το κάνει; Με ποιον τρόπο; Η ποιότητα του Μανού και του Φετφατζίδη είναι πολύ άσχημο να μην την βλέπουμε , σε αγώνα χωρίς κίνητρο, στο γήπεδο. Ας δοκιμάσει ο προπονητής να παίξει μ’ αυτούς τους δύο μαζί. Δοκιμές γίνονται κι αυτή είναι μία απαραίτητη. Με έναν περιφερειακό , ένα Μορόν και έναν Μανού από πίσω έχει ενδιαφέρον να δούμε τι μπορεί να γίνει.
Που βασίζονται όλοι ότι ο ΑΡΗΣ μπορεί να χτυπήσει παιχνίδια με ομάδες που έχουν υψηλό κίνητρο για ένα αποτέλεσμα; Το καράβι στραβά αρμενίζει και δυστυχώς υπάρχει μία γενικευμένη απάθεια για όσα βλέπουμε στο γήπεδο.
Η ιστορία διδάσκει κι ο τελικός του ΟΑΚΑ είναι ένα παράδειγμα αποφυγής. Και τότε υπήρχαν τα play offs, ο ΑΡΗΣ τα αντιμετώπισε με χαρακτηριστική απάθεια. Μπήκε στον τελικό για να πάρει το κύπελλο και άντεξε δέκα λεπτά. Μετά το χάος. Αυτή η ιστορία έχει αφήσει πολλά σημάδια στο κορμί του ΑΡΗ. Ας γίνουν μάθημα γιατί ο χρόνος τελειώνει.
Το επόμενο παιχνίδι με τον ίδιο αντίπαλο στο Κλ. Βικελίδης νομίζω ότι είναι εξετάσεις για όλο τον οργανισμό του ΑΡΗ. Η ομάδα έχει υποχρέωση να κερδίσει.
Πρώτον γιατί η ψυχολογία θα αλλάξει προς το καλύτερο. Δεύτερον γιατί ο ΑΡΗΣ παίζει για να κερδίζει. Τρίτον ο κόσμος θέλει να δει νίκες. Απ’ αυτές που τον κάνουν χαρούμενο. Στο κάτω – κάτω γιατί έτσι. ΑΡΗΣ είσαι… Υπάρχουν κι άλλα. Πολλά…
