Καλημέρα σας από την Λιθουανία! Με συγχωρείτε για την απουσία από το blog λίγο παραπάνω από το… κανονικό, αλλά έκρινα πως θα ήταν προτιμότερο να μιλήσουμε πρώτα με έργα και μετά με λόγια.
Επιτέλους κερδίσαμε! Κάναμε κατά την άποψή μου δύο άσχημες ήττες, με τον Κολοσσό και τον ΚΑΟΔ. Ήταν παιχνίδια που έπρεπε να κερδίσουμε. Όταν βρίσκεσαι μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, που δεν έρχεται η νίκη, οφείλεις να μη κοιτάς πίσω, να μη μένεις πίσω. Είμαστε επαγγελματίες και οφείλουμε να κοιτάμε την επόμενη μέρα και πως μπορείς να βελτιωθείς για να φτάσεις στον στόχο σου.
Προσωπικά, δεν σκεφτόμουν πολύ το αρνητικό σερί, γιατί δεν ήθελα να με επηρεάσει. Δεν γινόταν όμως να μην το σκεφτόμουν, γιατί είμαστε στον Άρη, μια ομάδα με υψηλές απαιτήσεις πάντα.
Κάναμε μια αρχή κόντρα στον Ίκαρο, που ήταν σαφώς πιο αδύναμος αντίπαλος από τις υπόλοιπες ομάδες, αλλά είχαμε καλά διαστήματα. Παρουσιάσαμε βελτίωση μέσα στο παιχνίδι μας, αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή. Μπορούμε να παίξουμε πολύ καλύτερα.
Μακάρι να δείξουμε πρόοδο άμεσα, στον αυριανό αγώνα με τη Ρουντούπις. Κάναμε ένα κοπιαστικό ταξίδι, αλλά για μένα αυτό δεν είναι δικαιολογία. Έχω ταξιδέψει και σε πολύ δυσκολότερους προορισμούς, στο Ταλίν, τη Σαμάρα, το Καζάν… Απίστευτα μέρη. Ομολογώ πως το Πριενάι όπου και έχουμε καταλύσει ούτε το είχα ακούσει πριν, όπως και την ομάδα με την οποία παίζουμε αύριο. Πρώτη φορά την άκουσα στην κλήρωση.
Την μελετήσαμε την ομάδα. Είναι κλασική λιθουανική ομάδα, σουτάρουν πολλά τρίποντα και σε γήπεδο που θα είναι γεμάτο θα πρέπει να προσέξουμε τον ρυθμό που θα πάρει το παιχνίδι. Πρέπει εμείς να το ελέγξουμε αυτό, γιατί οι λιθουανικές ομάδες είναι ομάδες ρυθμού και αν τον “πιάσουν”, τότε δύσκολα αλλάζει η κατάσταση.
Μετά την ήττα μας από τη Νίμπουρκ μέσα στο Αλεξάνδρειο δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο πέρα από το να μπούμε μέσα και να πάρουμε το παιχνίδι.
