Απλά, δείτε τους πως πανηγυρίζουν και χαρείτε το! Μαζί με τον προπονητή τους, τους συμπαίκτες τους στον πάγκο, τους φροντιστές, τους γιατρούς. Μία αγκαλιά όλοι μαζί, μπροστά στον λαό τους, μετά από κάθε αγώνα, για να πουν ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Για πολλούς παίκτες του φετινού Άρη, η παρουσία και μόνο στον σύλλογο, είναι μία εμπειρία μοναδική. Τα παιδιά των τελευταίων ετών, επιτέλους ζουν το όνειρό τους. Φορούν την φανέλα ενός ιστορικού συλλόγου, εκεί που πραγματικά ανήκει, στη φυσική του θέση. Βοήθησαν τα μέγιστα σε αυτό και τώρα εξαργυρώνουν τους κόπους τους.
Όσοι πάλι ήρθαν αυτό το καλοκαίρι, έχουν «μπολιαστεί» με την ιδέα πως θα γίνουν κομμάτια της μεγάλης ιστορίας του Άρη, αν τον φέρουν στον δρόμο των επιτυχιών. Ζουν με ένταση αυτή την πρωτόγνωρη γι αυτούς εμπειρία και σε αυτό μεγάλο μερίδιο έχει ο κόσμος. Οι ομογενείς –και όχι μόνο- που τους αποθέωναν σε Βέλγιο και Ολλανδία, αλλά και η εικόνα του γεμάτου «Κλεάνθης Βικελίδης» στο πρώτο φιλικό της σεζόν εν Ελλάδει. Όλα αυτά συμπλήρωσαν του «παζλ», των όσων έβλεπαν στο διαδίκτυο ή μάθαιναν από γνωστούς και φίλους με πέρασμα από Ελλάδα.
Έχοντας την τύχη να ζω αυτή την ομάδα από την πρώτη μέρα δημιουργίας της, διαπίστωσα αυτό που έλεγαν όλοι. Ο φετινός Άρης είναι μια πραγματική οικογένεια, με εξαιρετικά παιδιά στο ρόστερ της, αλλά κυρίως ποδοσφαιριστές με μεγάλη ποιότητα και δίψα για διάκριση.
Επιτέλους μία ομάδα που βλέπει τον κάθε αντίπαλο, μέσα από τα μάτια των οπαδών της!
Αυτό που πάντα ήθελε ο Αρειανός από την ομάδα του. Ακόμα κι αν χάνει, να χάνει με το κεφάλι ψηλά. Να κερδίζει το ίδιο, γιατί ποτέ κανείς δεν χαρίστηκε στον Άρη. Ποτέ δεν σπρώχτηκε αυτός ο σύλλογος από το παρασκήνιο και τις διαιτησίες.
Και ο φετινός Άρης είναι μία ομάδα «πεντακάθαρη». Μία ομάδα που «χτίστηκε» από το μηδέν για να κάνει την διαφορά. Να διδάξει για μία ακόμα φορά πως τα… απεριόριστα μπάτζετ δεν αρκούν για να κάνεις ΟΜΑΔΑ.
Και δεν είναι μόνο ένα σύνολο το οποίο αποδίδει μόνο χάρη της ώθησης που του δίνει ο κόσμος. Όχι. Είναι μία καλοδουλεμένη ομάδα, που ξέρει τι ζητά στον αγωνιστικό χώρο. Δεν πτοείται όταν για 70 λεπτά τίποτα δεν πάει καλά. Όταν ο αντίπαλος δείχνει να έχει βρει τα «κουμπιά» της. Στο δοκάρι δεν αφήνει την τελευταία της ελπίδα, γιατί ως ομάδα έχει αυτό που σπάνια βρίσκεις. Τη σπίθα που εύκολα γίνεται φωτιά!
Υ.Γ. Δύο εβδομάδες πλέον χωρίς… Άρη! Πόσο θα λείψει στον κόσμο αυτό που ζει 14 μέρες τώρα και πόσο στην… ίδια την ομάδα! Αυτή είναι η διαφορά του Άρη απ΄όλους τους υπόλοιπους. Έχει παίκτες που γουστάρουν και το δείχνουν να παίζουν μπάλα με αυτή τη φανέλα, μπροστά σε αυτό τον λαό.
Υ.Γ.1. Η διακοπή έρχεται σε μία πολύ καλή περίοδο για τον Άρη. Ο Πάκο Ερέρα έχει την ευκαιρία να δουλέψει ακόμα πιο πολύ και να επιζητήσει την βελτίωση, έχοντας και στη διάθεσή του, Σιώπη και Μαρτίνες.
