Για τον διαιτητή που θα σφυρίξει τον πολύ κρίσιμο αγώνα για τον Άρη στη Λιβαδειά, η διαιτησία είναι… μικρόβιο, που το κολλάει κανείς όσο… σφυρίζει. Ο Κώστας Ιωαννίδης πριν από τρία χρόνια… συστήθηκε στο ευρύ κοινό μέσα από συνέντευξη που έδωσε σε σάιτ που αφορά την διαιτησία!
Η συνέντευξη του Ιωαννίδη στο “diaitisia.gr”:
Ο Κώστας Ιωαννίδης είναι από τους πιο έμπειρους διαιτητές στη Β’ εθνική. Από το 2006 είναι στην κατηγορία και ελάχιστα έχει απασχολήσει με δυσμενή σχόλια λόγω των διαιτησιών του. Για περίπου 10 χρόνια πρόσφερε τις υπηρεσίες του στον Πειραιά και εδώ και ένα περίπου χρόνο στην Αργολίδα, μιας και οι Σπέτσες όπου διαμένει είναι μέρος της συγκεκριμένης EΠΣ της Πελοποννήσου.
Αν και δεν είναι διαιτητής από… τζάκι παραδέχεται ότι η διαιτησία είναι μικρόβιο που όταν το κολλάς δεν σ’ αφήνει. Τονίζει, όμως, ότι δεν θα ήθελε να δει τα παιδιά του (έχει έναν γιο ήδη κι έναν ακόμα στην… πορεία) να γίνονται διαιτητές…
-Πώς ασχοληθήκατε με τη διαιτησία;
Δεν υπήρχε κάποιος στην οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής και μετά προπονητής και εγώ έπαιζα μπάλα. Σε κάποια φιλικά παιχνίδια έκανα τον διαιτητή και μετά από την παρότρυνση κάποιου φίλου αποφάσισα να πάω στη σχολή του Πειραιά. Μου είχε πάει να πάω κι αν δω ότι μου αρέσει και τα καταφέρνω να συνεχίσω. Ετσι κόλλησα και επειδή το ποδόσφαιρο ήταν η καψούρα μου, αλλά κατάλαβα πως σαν ποδοσφαιριστής δεν είχα μέλλον, συνέχισα στο χώρο της διαιτησίας.
-Όταν ξεκινούσατε είχατε ως στόχο να κάνετε την καριέρα που έχετε διαγράψει έως τώρα ή αυτό ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία;
Η διαιτησία είναι σαν ένα μικρόβιο. Οσο παίζεις, τόσο το κολλάς και θέλεις να ανεβαίνεις και ψηλότερα. Αυτό συνέβη και με μένα. Στην αρχή ούτε που είχα βάλει με το μυαλό μου ότι θα έφτανα ως εδώ που έχω φτάσει.
-Το να έχει παίξει κάποιος μπάλα, τον βοηθάει να γίνει και καλός διαιτητής;
Τον βοηθάει να κατανοήσει την ψυχολογία του παίκτη και τις αντιδράσεις του. Μπορείς να μπεις πιο εύκολα στο μυαλό του και να τον διαχειριστείς. Επίσης μπορείς να καταλάβεις πιο εύκολα πότε προσπαθεί να σε ξεγελάσει για να πάρει ένα φάουλ ή ένα πέναλτι ή και δικαιολογείς κάποια αντίδρασή του μετά από ένα σκληρό μαρκάρισμα.
-Ναι, αλλά πλέον η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ ζητάνε όλο και πιο νέους διεθνείς διαιτητές. Για να μπορέσει κάποιος στα 25 να γίνει διεθνής θα πρέπει να έχει ξεκινήσει στα 16-17. Οπότε, τι μπάλα να έχει παίξει;
Καταρχάς, για να πάει κάποιος σε τέτοια ηλικία να γίνει διαιτητής συνήθως έχει οικογενειακή παράδοση σε αυτό. Διαφορετικά δύσκολα ένα παιδάκι 16 ετών θα πει ότι «εγώ θα γίνω διαιτητής», ιδιαίτερα με τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας και την αρρωστημένη νοοτροπία των οπαδών.
Σίγουρα όταν γίνεσαι διαιτητής σε τόσο νεαρή ηλικία έχεις πολλά περιθώρια για καριέρα. Εχει, όμως, και τα αρνητικά του, αφού το οποιοδήποτε παιδί σε αυτή την ηλικία δεν είναι εύκολο να ελέγξει πάντα την κατάσταση.
-Η τηλεοπτική προβολή στη Β΄ εθνική είναι πολύ μικρότερη απ’ ό,τι στην Α’. Αυτό σημαίνει ότι αισθάνεστε και μικρότερη πίεση να βαραίνει τους ώμους σας;
Πολλές φορές έχω σκεφτεί και έχω πει ότι θα ήταν πολύ καλό, όπως προβάλλονται τα στιγμιότυπα της Α’ εθνικής να γίνεται το ίδιο και με τη Β’. Διότι μέσα από αυτή την προβολή βελτιωνόμαστε κι εμείς. Διότι είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις τα λάθη σου και να προσπαθείς να τα διορθώσεις. Πολλοί είναι αυτοί που επειδή δεν έχουν δει σε εικόνα τα λάθη τους εξακολουθούν να πιστεύουν πως έχουν σωστά αποφασίσει και στο επόμενο παιχνίδι που τους τυχαίνει ξανά η ίδια φάση, κάνουν το ίδιο λάθος. Γενικά ο διαιτητής θα πρέπει να βλέπει τους αγώνες που διαιτητεύει στο βίντεο για να διαπιστώσει πού κάνει λάθος και να το διορθώσει.
Βέβαια, δεν συμφωνώ με τον παραλογισμό του να πιάνεις και να δείχνεις μια φάση από 10 κάμερες και σε κάθε μια από αυτές να παίζεις και 10 ριπλέι. Ο διαιτητής έχει μόνο μια κάμερα, τα μάτια του, βλέπει τη φάση από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία και μόνο μία φορά, στο γρήγορο και χωρίς ριπλέι. Επίσης θεωρώ παντελώς ανούσιο να στεκόμαστε σε μια φάση και να πανηγυρίζουμε που ανακαλύψαμε κάποια παράβαση δείχνοντάς τη από πίσω από τα τέρματα ή, από υπερυψωμένη κάμερα. Και αυτό διότι κανένας διαιτητής δεν έχει ποτέ αυτήν την οπτική γωνία. Υπάρχει περίπτωση κανένας από μας να είναι ανεβασμένος στην κερκίδα πίσω από το τέρμα ή σε κανέναν γερανό;
-Στη χώρα μας, όμως, υπάρχει μεγάλη διαιτητολαγνεία…
Είναι θέμα νοοτροπίας. Αν δεν αλλάξει αυτή δεν πρόκειται να μεταβληθεί το σκηνικό. Μονίμως θα ψάχνουμε στο πρόσωπο του διαιτητή το εύκολο θύμα για να του φορτώσουμε τα πάντα και θα ζητάμε την καρατόμησή του. Η διάρκεια είναι αυτή που καταξιώνει έναν διαιτητή. Γι’ αυτό, ακόμα και όταν θα κάνει λάθος θα πρέπει να τύχει της ανάλογης στήριξης. Διότι κανείς άλλος απ΄ όσους μετέχουν σ’ έναν αγώνα δεν τιμωρείται τόσο αυστηρά. Ο παίκτης που έχασε το πέναλτι ή που αστόχησε πάνω από τη γραμμή ή ακόμα που κτύπησε μπουνιά αντίπαλό του και άφησε την ομάδα του με αριθμητικό μειονέκτημα δεν θα εκδιωχθεί από τον σύλλογό του. Αντε να τιμωρηθεί από τον αθλητικό δικαστή με 2-3 αγωνιστικές. Μετά θα επανέλθει.
Αντίθετα για τον διαιτητή όλοι ζητούν την εξόντωσή του. Δεν δέχονται πως και αυτός έχει δικαίωμα στο λάθος. Και το να αφήσεις έναν διαιτητή 5-6 αγώνες έξω είναι ό,τι χειρότερο. Αφενός διότι πέφτει η ψυχολογία του και αφετέρου διότι δεν έχει ροή αγώνων στα πόδια του. Είναι όπως ο ποδοσφαιριστής. Οσο πιο πολύ παίζει, τόσο πιο καλά πατάει στο γήπεδο. Ξέρετε πόσα παιδιά έχουν χαθεί διότι στα πρώτα τους παιχνίδια κάτι στράβωσε και μπήκαν στο ψυγείο για καιρό;
Και κάτι ακόμα. Ευτυχώς που πλέον η τηλεόραση δείχνει ποδόσφαιρο απ’ όλο τον πλανήτη και βλέπουμε τι λάθη γίνονται από τους κορυφαίους διαιτητές του κόσμου; Ο Γουέμπ, ο κορυφαίος του κόσμου για το 2010, τι πέναλτι έδωσε στο Μάντσεστερ-Λίβερπουλ; Το καλοκαίρι στο Μουντιάλ τι έγινε με τα γκολ του Λάμπαρντ και του Τέβες; Κι, όμως, η ΦΙΦΑ τι βγήκε και είπε; Κατά 96% οι αποφάσεις των διαιτητών ήταν σωστές. Αυτό την ενδιέφερε. Η για να πάω και λίγο παλιότερα. Ποιος δεν θυμάται την πεναλτάρα που δεν είχε δώσει ο Κρουγκ στον Ολυμπιακό με τη Ρεάλ στο ΟΑΚΑ. Θα το έδινε και ο πρόεδρος των Ισπανών. Κι, όμως, την ίδια περίοδο έπαιξε τον τελικό του Τσάμπιιονς Λιγκ. Ο Μερκ στη Μαδρίτη με το χέρι του Ρομπέρτο Κάρλος, πάλι σε παιχνίδι της Ρεάλ με τον Ολυμπιακό. Ακόμα και ο μεγάλος Κολίνα, υπήρχαν παιχνίδια που είχε κάνει χοντρά λάθη. Κι, όμως, η ΟΥΕΦΑ και η ΦΙΦΑ τους στήριξαν. Διότι στάθηκαν στη συνολική πορεία τους. Δεν μπορεί κάποιος σε όλη του την πορεία να έχει υποπέσει σε ένα μόνο χοντρό λάθος και να θέλεις γι’ αυτό να του πάρεις το κεφάλι.
Αλλά είπαμε, αν δεν αλλάξει νοοτροπία ο Ελληνας δεν γίνεται τίποτα. Λάθη θα γίνονται παντού και πάντα. Εδώ στο βόλεϊ, ένα άθλημα που δεν υπάρχει σωματική επαφή και δείτε πόσες μανούρες γίνονται για αποφάσεις των διαιτητών.
-Τώρα τελευταία, όμως, τα πράγματα έχουν αγριέψει και βλέπουμε συχνά-πυκνά κτυπήματα κατά διαιτητών…
Το πρόβλημα είναι σε έξαρση γενικότερα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Εδώ στη Λάρισα και στον Πανσερραϊκό έκαναν υποδοχή με γιαούρτια και αυγά, έσπασαν αυτοκίνητα, τους κράτησαν αιχμάλωτους στο πούλμαν. Σε αγώνα που ήμουν διαιτητής άκουγα τους παίκτες μιας ομάδας να συζητάνε δίπλα μου και να λένε πως αν δεν κερδίσουν θα τους υποδεχθούν με… ανοιχτές αγκάλες για να τους σαπίσουν στο ξύλο.
Όλα αυτά είναι προϊόντα της αρρωστημένης νοοτροπίας που έχει καλλιεργηθεί στον κόσμο ότι πρέπει οπωσδήποτε η ομάδα μας να κερδίζει ανεξαρτήτως τιμήματος.
Σε ό,τι αφορά τα κτυπήματα κατά διαιτητών. Αν εξαιρέσουμε το κτύπημα στον Κύρο Βασσάρα, που είναι απίστευτο και δεν έχει καμία λογική, διότι ποιος θα έβαζε στο στόχαστρό του έναν άνθρωπο που έχει τιμήσει την Ελλάδα όσο κανείς και πλέον δεν σφυρίζει ώστε να μπορεί να καθορίζει αποτελέσματα, τα υπόλοιπα είναι υποκινούμενα από έναν τυφλό οπαδισμό. Και κάτι πρέπει να γίνει. Αλλά αυτό δεν είναι στο δικό μας χέρι. Ούτε μπορεί κάθε φορά που έχουμε ένα κρούσμα να μπαίνουμε με 10 λεπτά καθυστέρηση στο γήπεδο. Δηλαδή, αν έχουμε τέσσερα μαζεμένα κρούσματα θα μπούμε με 40 λεπτά καθυστέρηση; Στο τέλος θα γίνουμε γραφικοί.
Το θέμα είναι αυτοί που έχουν και τα γένια και τα χτένια (πολιτεία, ΕΠΟ, παράγοντες ομάδων) να καθίσουν στο τραπέζι και να πάρουν δραστικά μέτρα. Διότι μέχρι τώρα τα χαϊδεύουν τα καλόπαιδα. Αν, όμως, αύριο το πρωί, βγουν και πουν οι αρμόδιοι αλά Αγγλία «δεν αντέχουμε άλλο να μας κάνετε ξευτίλα. Κομμένη η Ευρώπη για τις ελληνικές ομάδες, καθίστε στο… χωριό να παίζετε μεταξύ σας και δεν θα πάρετε φράγκο από τηλεοπτικά συμβόλαια και χορηγίες αν δεν γίνετε αρνάκια», οι ίδιοι οι παράγοντες των ομάδων θα βγουν με τα χατζάρια και θα κόβουν τα χέρια όποιου πάει να πετάξει πέτρα, μπουκάλι ή καπνογόνο. Όπως, δηλαδή, είναι οι οπαδοί τώρα στην Ευρώπη. Εκεί γιατί κάθονται σούζα; Είναι μήπως οπαδοί εκ μεταγραφής;
-Για να κρατηθεί ένας διαιτητής σε υψηλό επίπεδο πόσες θυσίες απαιτούνται;
Πολλές. Ουσιαστικά έχει τις ίδιες υποχρεώσεις με έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Πρέπει να γυμνάζεται αναλόγως, αν και δεν μπορεί να είναι και ο ίδιος επαγγελματίας, να αφιερώνει πολλές ώρες στη διαιτησία, τις οποίες στερεί από την οικογένειά του και ταυτόχρονα να έχει γερό στομάχι για να μπορεί να αντέξει τα όσα άσχημα και μειωτικά ακούει γι’ αυτόν και την οικογένειά του.
-Ο Κώστας Ιωαννίδης ποιος είναι στην καθημερινότητά του;
Δουλεύω εδώ και κάποιον καιρό στην ασφάλεια ενός από τα μεγαλύτερα γυναικολογικά κέντρα. Πριν ήμουν μαζί με τον πεθερό μου, ο οποίος είναι εργολάβος στις Σπέτσες. Είμαι παντρεμένος, έχω ήδη έναν γιο και έρχεται και το δεύτερο παιδί, το οποίο επίσης θα είναι γιος. Και επειδή με ρωτούν πολλοί έχω να πως εξής… Δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να ασχοληθούν με τη διαιτησία. Διότι ναι μεν παίρνεις κάποιες χαρές, γνωρίζεις κόσμο, ταξιδεύεις πολύ, αλλά το άγχος, οι πίκρες και οι δύσκολες στιγμές είναι πολλές.
-Ως νέος άνθρωπος και οικογενειάρχης πώς βιώνετε τη σημερινή κρίση και πώς βλέπετε το μέλλον για τα παιδιά σας;
Υπάρχει όντως μεγάλο πρόβλημα. Και είναι κάτι για το οποίο κανείς μας δεν είναι αμέτοχος. Η κρίση δεν ήρθε ουρανοκατέβατη. Απλά ήμασταν καλομαθημένοι και θέλαμε να περνάμε καλά, ξοδεύοντας και περισσότερα απ΄ όσα ήταν οι ανάγκες μας. Πιστεύω ότι θα συνέλθουμε, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται υπομονή. Ο Ελληνας έχει περάσει κατοχή, εμφύλιο, πείνα και έχει κατορθώσει να επιβιώσει. Είναι η ράτσα μας τέτοια, στα δύσκολα να ανακάμπτουμε. Δεν είναι λύση, όμως, να γίνονται πορείες και να καταστρέφουν κάποιοι ό,τι βρίσκουν μπροστά τους, ούτε να καταλαμβάνουν τα διόδια και να ανοίγουν τις μπάρες.
