Κατάθεση ψυχής έκανε σε ραδιοφωνικές του δηλώσεις ένας οπαδός του Άρη. Ο Πάνος, όπως είναι το μικρό του όνομα, αναφέρθηκε στην στο σπουδαίο έργο που έκαναν – πριν από μερικά χρόνια- δεκάδες εθελοντές, όταν ανέλαβαν να επισκευάσουν, το παρατημένο τότε «Κλεάνθης Βικελίδης».
Ο εν λόγω φίλος του Άρη, τόνισε ότι η αγάπη για τον «θεό του πολέμου» ήταν αυτή που τους έκανε να προχωρήσουν σε αυτή την εξαιρετική πρωτοβουλία. Αναλυτικά όσα είπε στο Yellow Radio 92,8
Πως έμαθες για αυτή την ενέργεια και πήρες μέρος;
Ήμουν στα 18-19 περίπου, ήταν πριν τρία χρόνια. Έλειπα από την Θεσσαλονίκη καθώς είχα περάσει σε άλλη πόλη, μου είχε λείψει πολύ ο Άρης. Ήταν εκείνη η δύσκολη πρώτη χρονιά στην β’εθνική, με πολλές πίκρες και το «κυνήγι» που βιώσαμε. Σε όσα εκτός έδρας παιχνίδια ειδικά κοντά στην Θράκη πήγαινα. Έρχομαι τον Σεπτέμβριο στην Θεσσαλονίκη, βλέπω μια δημοσίευση στα Social Media από ένα παιδί σχετικά με την βελτίωση του γηπέδου και αν θέλει κάποιος από εμάς να συμμετέχει σε αυτό, επειδή ήταν αρκετά παρατημένο. Να δημιουργήσουμε στην ουσία μια ομάδα που θα ασχοληθεί με αυτό. Και σκέφτηκα πραγματικά «Γιατί όχι;». Έγινε μια συνάντηση και κάποιες συνελεύσεις, σχηματίστηκε ένα γκρουπ ατόμων από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, μαθητές, φοιτητές, οικογενειάρχες που όλοι είχαμε κοινό σημείο την αγάπη προς το σύλλογο και κατ’επέκταση την θέληση να βελτιώσουμε το «σπίτι» μας, το Χαριλάου! Έτσι ξεκίνησε όλο αυτό…
Περιέγραψε μας την εικόνα του γηπέδου όταν το αντικρίσατε για πρώτη φορά…
Η αλήθεια είναι πως μου προκάλεσε ένα μούδιασμα στην αρχή. Σκεφτόμουν πριν πάω «εντάξει, πόσο να έχει αλλάξει το γήπεδο τα τελευταία 3-4 χρόνια;», η εικόνα ήταν σχεδόν απογοητευτική. Ήταν σχεδόν ένα «ερείπιο» τόσο ο εξωτερικός χώρος στις θύρες όσο και στα αποδυτήρια. Ήταν μια εικόνα που μας «πλήγωνε» γιατί εμείς είχαμε συνηθίσει ένα Χαριλάου από τις καλές εποχές, με μεγάλες Ευρωπαϊκές στιγμές και κανείς δεν περίμενε να το δει έτσι. Έπρεπε να αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να μην «λιγοψυχήσεις» και να μην κάνεις πίσω;
Κοιτάξτε, από την μία βλέπαμε μια κατάσταση όπου η διοίκηση της ομάδας όπως και οι προηγούμενες είχαν παρατήσει τελείως το θέμα «γήπεδο» γιατί είχαν άλλες προτεραιότητες. Από την άλλη όμως έλεγες πως το Χαριλάου είναι το σπίτι μου, έβλεπες πως υπήρχαν παράπονα από ανθρώπους που έρχονταν εδώ και στην ουσία με την συμπεριφορά της η ομάδα τους «έδιωχνε». Δηλαδή πήγαινε ένας άνθρωπος π.χ με τα δύο του παιδιά και στην θύρα δεν υπήρχαν τα στοιχειώδη όπως μια τουαλέτα ή ένα κυλικείου. Ήταν σαν να σου έλεγε «Φύγε!». Ήταν απαράδεκτη η κατάσταση. Νομίζω πως όλα τα παιδιά που ήμασταν στην εθελοντική, βλέπαμε το Χαριλάου σαν το σπίτι μας, εγώ π.χ δεν είχαμε καμία σχέση με εργασίες όπως το βάψιμο, το στοκάρισμα κτλ.
Έμαθες εκεί δηλαδή και να βάφεις;
Ναι, από κάποια παιδιά που ήδη το γνώριζαν. Έμαθα να βάφω, να στοκάρω. Μπήκαμε στα αποδυτήρια για να τα φτιάξουμε και ένιωσα δέος! Ήταν φανταστικό το συναίσθημα. Κάποιες μέρες να σκεφτείτε, για το «χαβαλέ», μπήκαμε στο γήπεδο να παίξουμε μπάλα και εγώ έπαθα πλάκα που έπαιζα μπάλα στο Χαριλάου!
Αληθεύει πως κάποιες στιγμές ενώ βάφατε, τραγουδούσατε ταυτόχρονα;
Ναι ισχύει αυτό, τραγουδούσαμε συνθήματα. Επίσης εννοείται πως μέσα από αυτό γνωρίσαμε πολύ κόσμο, εγώ προσωπικά έκανα φιλίες. Ακόμη βρισκόμαστε με τα παιδιά, οργανώνουμε εκδρομές, όποτε μας ζητούν να βοηθήσουμε π.χ με κουπόνια του Α.Σ, με το γήπεδο μπάσκετ, το κολυμβητήριο, εμείς είμαστε εκεί.
Μόνο καλό μας προσέφερε αυτή η δράση.
Άνθρωποι από τελείως διαφορετικές αφετηρίες, οργανώσαμε αυτό το γκρουπ, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και βοηθήσαμε ο καθένας όπως μπορούσε. Ήταν πραγματικά φανταστικό.
Υπάρχει κάτι από εκείνες τις μέρες που έχει μείνει στο μυαλό σου;
Το γεγονός ότι δουλεύαμε επί ώρες στον ήλιο γιατί ήταν Σεπτέμβριος, είχε πολλή ζέστη, ήταν ακόμη αρχή της χρονιάς για τον Άρη που τότε αγωνιζόταν στην β’ εθνική.
Κανείς μας όμως δεν παραπονέθηκε ποτέ.
Πως ξεκινήσατε τα συνθήματα;
Μας βγήκε και το οπαδικό στην πορεία όπως ήταν λογικό (γέλια). Ήταν φανταστικά, υπάρχουν ντοκουμέντα από τότε.
Εμείς ενθουσιαζόμαστε με τους ανθρώπους και ειδικά τα νέα παιδιά που βρίσκονται δίπλα στον Άρη, ειδικά σε εκείνα τα «πέτρινα χρόνια»..
Δεν συμβαίνει μόνο από παιδιά της ηλικίας μου αυτό, εμείς π.χ είχαμε και μια μικρή αφέλεια. Σκεφτείτε τότε υπήρχε κόσμος που ερχόταν μετά την δουλειά του, με τα παιδιά του και να βοηθήσει όπως μπορούσε ο καθένας. Άνθρωποι που ενώ είχαν κι’άλλες υποχρεώσεις, συμμετείχαν κανονικά σε όλο αυτό.
Ας περάσουμε στο παρόν, πως βλέπεις τον φετινό Άρη;
Θεωρώ πως η ομάδα την συγκεκριμένη περίοδο έχει μπει σε έναν σωστό δρόμο, βλέπω πως αγωνιστικά έχει «δέσει», διοικητικά από την στιγμή που ανεβήκαμε κατηγορία έχει βελτιωθεί επικοινωνιακά αν και δεχόμαστε συνεχώς «πόλεμο». Σχετικά με το γήπεδο, εγώ εντυπωσιάστηκα με το πόσο άλλαξε και θέλω να σημειώσω και να ευχαριστήσω την ΠΑΕ Άρης γιατί ζήτησε πρώτα από όσα παιδιά ήταν στην εθελοντική τότε, αν θέλει να συμμετέχει κάποιος στις εργασίες ως συνεργάτες. Υπήρχαν άνθρωποι άνεργοι τότε που έρχονταν στην εθελοντική για να βοηθήσουν και μετά δούλευαν κανονικά ως συνεργάτες της ΠΑΕ. Επιπλέον, η εθελοντική έχει και μια συνέχεια, μου άρεσε πολύ όπως έγινε. Μου αρέσει που φαίνεται φροντισμένο και ίσως στο μέλλον θα ήταν πολύ ωραίο να δούμε την μακέτα να παίρνει «σάρκα και οστά».
