Κερδίζει ο Άρης και η επόμενη στιγμή, η επόμενη μέρα, είναι πάντα γεμάτη χαμόγελο. Νόμος, απαράβατος, οποιουδήποτε και οποιασδήποτε νιώθει το κιτρινόμαυρο στην ζωή του.
Κάπως έτσι, εν αναμονή του βραδινού αγώνα με την Καλλιθέα την Άθενς (sic!) βγήκε ο ήλιος, με λίγη από την ψύχρα της εποχής, σήμερα Κυριακή. Η, γνωστή και ως, “ναυαρχίδα” του Συλλόγου, το μπασκετικό τμήμα κέρδισε τον Προμηθέα το απόγευμα του Σαββάτου. Έναν Προμηθέα που, όπως ξέρουμε απ’ την μυθολογία, δεμένο στα βράχια του έτρωγε τα συκώτια ένα πτηνό κάθε ξημέρωμα, γιατί πήγε την φωτιά στους ανθρώπους.
Την “φωτιά”, σε εμάς τους τότε πρωτόγονους, την έφερε αυτό το τμήμα. Βέβαια, κάποιοι, μειοψηφία μεν αλλά συνοπαδοί δε, συνεχίζουν να τρώγονται με τα έντερά τους και να ξεχωρίζουν τα παιδιά σε καλό και κακό, από χρονιά σε χρονιά, με το μπάσκετ να “τα ακούει”, στο ξεκίνημα της φετινής. Εδώ, δεν υπάρχουν τέτοια ζητήματα. Ίσα ίσα, ο Άρης, που οραματίζομαι και το έχω γράψει πολλές φορές, είναι “υποχρεωμένος” να εξελίσσεται συνολικά, να προοδεύει και αν κάπου πρέπει να δείχνει κατανόηση και λίγη παραπάνω στήριξη ο οπαδός, θα πρέπει να, είναι στο τμήμα που έχει περισσότερη ανάγκη.
Ιστορία μου, αμαρτία μου
Δεν παίζει το παρελθόν κανενός, μέσα στα γήπεδα, αλλά “το τώρα”, το παρόν. Αυτό, όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, δεν είναι πρόβλημα του χρόνου, αλλά του ίδιου και κατ’ επέκταση του οργανισμού που πρεσβεύει, που αντιπροσωπεύει. Κάπως έτσι, πέρασε πολύς καιρός, είκοσι χρόνια πια, που το Παλέ σταμάτησε να κατεβάζει το ταβάνι για να προσθέτει. Μάλιστα, τα τελευταία δεκατέσσερα φλερτάρει με την αφαίρεση. Αίγλης και δυναμικής.
Περιττό να αναφερθούν ονόματα και να ανακατευτούν τα μέσα μας. Είναι γνωστά αυτά, όπως και οι μπαταχτσήδες που πλεύρισαν ως σωτήρες, τον Αυτοκράτορα και αμάρτησαν μπρος στο μεγαλείο της ιστορίας του. Αυτό, με έκανε να αραιώσω επικίνδυνα τις παρουσίες μου στο Παλέ, μέχρι την στιγμή του ιού. Σε εκείνη την εποχή, πες από ενοχές, τύψεις, πόνο ψυχής για ό,τι μας έκανε να δακρύζουμε από χαρά και να κλαίμε από περηφάνια, αποφάσισα να βάλω το χέρι στην τσέπη και να ενισχύσω με σεβαστό ποσό , μέσω ηλεκτρονικών αγορών, τον μπασκετικό Άρη. Φυσικά και τον ποδοσφαιρικό, αλλά η κουβέντα έχει χρώμα πορτοκαλί, σε αυτό το σημείο.
Ο σκόπελος έδειξε να ξεπερνιέται και έτσι είναι. Βήμα το βήμα, άρχισαν να παίρνονται ορθολογικές αποφάσεις και κάπως έτσι ήρθε η περσινή χρονιά. Η υπέρβαση. Πάντα, σε σχέση με την αγοραστική δυναμική του ρόστερ μας, η ομάδα υπερέβη εαυτόν και κατέληξε στην 3η θέση, σκαλίζοντας τις στάχτες και βγάζοντας φλόγα, από τις μνήμες μας.
Το επικίνδυνο σημείο είναι αυτό ακριβώς. Η τροφή για λαϊκισμό, η επικοινωνία “ειδικών” πως έρχονται πίσω τα χρόνια. “Πού ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια”, λέω εγώ, επηρεασμένος καλλιτεχνικά και συμπληρώνω πως “για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά. Πολλή!”, με λίγες στροφές απ’ τα πολιτικά μεγαλεία του παρελθόντος, που σε άλλα πεδία αναζητούν κάποιοι ρομαντικοί.
Ο Άρης, του Καστρίτη που ορθώς έμεινε και πρέπει να ριζώσει εδώ κατ’ εμέ, μοιραία θα κινείται στο όριο, καθώς οι επιλογές του, στην παρούσα φάση, είναι κολλεγιακού επιπέδου, ακόμα. Αυτό, μαζί με το γεγονός του σύγχρονου μπάσκετ, που θέλει τα ρόστερ να γίνονται μπάχαλο από την μία σαιζόν στην άλλη, ακόμα και στην ίδια, δημιουργεί δυσκολία. Συν το γεγονός της δημιουργίας δεινοσαύρων, στην πρωτεύουσα. Ομάδων που, με την καβάντζα των κλειστών συμβολαίων, επικοινωνούν τάχα μου πρόοδο.
Μιλώντας για πρόοδο, με την άνοδο δυο-τριών ξένων παιχτών, μαζί με την αρχηγική παρουσία των “Τολιό” και “Μπόχω” η ομάδα κέρδισε χτες. Οι νίκες και ο χρόνος θα φέρουν ηρεμία. Η ηρεμία δουλειά. Η δουλειά ισορροπία. Αγωνιστική και πνευματική. Με την τελευταία, ίσως κατανοήσουν κάποιοι πως θα επανέλθει η εδραίωση, ως πρώτο βήμα. Μετά, στο επόμενο σκαλί της καθιέρωσης στα ψηλά πατώματα, ακολουθεί η διεκδίκηση.
Παρακαλώ, ποτέ να ‘ρχεται το βράδυ
Συνήθως, οι ποδοσφαιρικοί αγώνες γίνονται βράδυ, στην μοντέρνα εποχή, με λίγες απογευματινές εξαιρέσεις. Αναπολώντας τα Κυριακάτικα μεσημέρια και τα ραδιοφωνάκια, λέω πως, τώρα είναι καλύτερα. Τότε, στον ποδοσφαιρικό εκείνον Άρη, δεν υπήρχαν πολλά πράγματα να περιμένεις, πέρα από ψήγματα ρομαντισμού.
Μετά από επιλογές που συμβαδίζουν με την ποδοσφαιρική λογική, χωρίς υπερβολές και φωνές, ουρλιαχτά υπέρ ή κατά, απόλυτα σωστά και σιωπηλά, φτάνουμε το βράδυ σε ένα κομβικό παιχνίδι. Η νίκη είναι το πρώτο απαιτούμενο. Η εύκολη νίκη το ιδανικό. Απέναντι σε ομάδα που, αν δεν είσαι 100 % συγκεντρωμένος και αποφασισμένος, είναι έτοιμη για ζημιές. Δεύτερη τέτοια, σε δεύτερο συνεχόμενο εντός έδρας. Στο προηγούμενο, η Λαμία ηττήθηκε σχετικά εύκολα, όμως υπήρξαν οι μικρές στιγμές της. Κομβικό το μηδέν πίσω, σήμερα. Αν αυτό συμβεί, θεωρώ πως μπροστά ο γρίφος θα λυθεί, έτσι η αλλιώς. Το βράδυ της Κυριακής ο Άρης καλό είναι να μας μεγαλώσει το χαμόγελο και την αγωνία για τα προσεχώς.
Εκεί, μεσοβδόμαδα, έχει το πρώτο από τα δύο παιχνίδια απέναντι στην Α.Ε.Κ. στους 16 του κυπέλλου. Αυτό το κεφάλαιο είναι διαφορετικό και κάθε πράγμα στον καιρό του, που λέει και ο λαός. Την ημέρα εκείνη, καλά να είμαστε, θα ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο παιχνίδι.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο αποκλεισμός από την αποστολή των Σαβέριο, Ζαμόρα σε πρώτο επίπεδο αλλά και Ζουλ, Φατόρε σε δεύτερο, έχει σχέση με ένα, ίσως επιβαλλόμενο, rotation. Αυτό που συμπεραίνω είναι το ότι το σύνολο μου δείχνει πως απαιτείται προσπάθεια από παίχτες που θεωρούσαν δεδομένη την παρουσία τους, ως και στο βασικό σχήμα, για να γίνουν κομμάτι του. Κάτι τέτοιο, εκτός από ποιοτική αναβάθμιση, δείχνει και μια σωστή νοοτροπία σε ομαδικό επίπεδο. Κοινώς:
“Η ομάδα φτιάχνει τους παίχτες και όχι το ανάποδο”!
Αντί επιλόγου, θέλω να εκφράσω τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια του νέου αυτού ανθρώπου, του Μπάλντοκ. Οι μόνοι που θα μείνουν με την πληγή είναι αυτοί, παρά τις πομπώδεις δηλώσεις και τα πύρινα άρθρα για νίκες ψυχής. Και φυσικά, κόντρα στο σκουπιδαριό της εποχής από τηλεοπτικούς γύπες των “κλικ”, των “likes” και των σχολίων στο όνομά τους, που παλεύουν να κρατούν στην επικαιρότητα της κοινωνίας, λερώνοντάς την.
Όντως, η αντίδραση των παιχτών και προφανώς φίλων του, της Εθνικής υπήρξε μνημειώδης, όμως εδώ μιλάμε για πρωταθλητισμό, για ποδόσφαιρο συγκεκριμένα. Η “ψυχή” και το “πάθος” δεν κάνουν τίποτα αν δεν εφαρμόζεται πλάνο, αν δεν δουλεύονται και δεν ακολουθούνται βασικές αρχές. Αυτές που ο προπονητής και οι συνεργάτες του ορίζουν.
Με την σωστή και πίστη εφαρμογή των δικών μας πλάνων, υπάρχει η αισιοδοξία πως ο Άρης θα βρίσκεται ένα σκαλί παραπάνω σήμερα το βράδυ. Εμείς να χαμογελάμε, αυτοί να (ρωτάνε και να) ανησυχούν. Μακάρι!
Ως τότε, όλοι μας κοντά στα τμήματα του Συλλόγου. Στα χρώματα, στο σήμα, στα γήπεδα, όπου παίζει. Χωρίς περισπασμούς.
“Όλο Άρης. Μόνο Άρης”!
Κυριακή, 20 Οκτωβρίου 2024
“ο Χιούι”
