Το μεγάλο πρόβλημα στο ελληνικό μπάσκετ είναι το μακρινό σουτ. Ο Λευτέρης Σούμποτιτς απάντησε στο ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό και πως μπορεί να διορθωθεί.
Αναλυτικά όσα δήλωσε στο sportbubble.gr
Δυο εύστοχα τρίποντα του Γιάννη Αθηναίου στο παιχνίδι της Εθνικής μας ομάδας με την Βουλγαρία, αποδείχθηκαν αρκετά για να φέρουν…τούμπα το παιχνίδι για την προκριματική φάση του Eurobasket που φιλοξενήθηκε στην φούσκα του Σαράγεβο. Το μακρινό σουτ στο σύγχρονο μπάσκετ αποτελεί στοιχείο απαραίτητο για κάθε ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει. Η Εθνική μας , μέχρι και την στιγμή που ο Αθηναίου γύρισε τον… διακόπτη, εκτελούσε με τραγικά ποσοστά. Το αιώνιο… ερώτημα επιστρέφει: Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να παράγει σουτέρ υψηλού επιπέδου;
Ο Λευτέρης Σούμποτιτς, ένας από τους σπουδαιότερους σουτέρ που έχουν αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα απαντάει στο σημερινό μας ερώτημα:
“Γεια σας από την Τύνιδα, την πρωτεύουσα της Τυνησίας. Μια πόλη που είναι χτισμένη μπροστά σε ένα μεγάλο κόλπο που βρίσκεται στην Μεσόγειο. Βρίσκομαι εδώ τους τελευταίους μήνες καθώς εργάζομαι για την Κλαμπ Αφρικέν. Αυτό το διάστημα έχουμε διακοπή εξαιτίας των υποχρεώσεων των Εθνικών ομάδων. Υπάρχει φυσικά κι εδώ κορονοϊός, υπάρχουν κρούσματα και κάποιες απαγορεύσεις. Προσέχουμε…”
Θα πρέπει να σας πω πως αυτό το ερώτημα μου το κάνουν και στην Σλοβενία. Το θέμα με την έλλειψη σουτέρ υψηλού επίπεδου δεν το αντιμετωπίζει μόνο η Ελλάδα. Ακόμη και μεγάλες σχολές μπάσκετ όπως η Σερβία έχουν τα θέματα τους.
Θα κάνω μια διαπίστωση: Βλέπω κάθε καλοκαίρι στα social media νέα παιδιά, μέλη εθνικών ομάδων να αναρτούν βίντεο της προπόνησης τους. Το μεγαλύτερο μέρος ξέρετε με τι έχει να κάνει; Με σχοινιά , με αλυσίδες, με βάρη, με μηχανήματα… Τι είναι αυτά ρε παιδιά; Δεν λέω. Η δύναμη είναι πλέον απαραίτητη στο σύγχρονο μπάσκετ αλλά εδώ χάσαμε τον στόχο.
Μπάσκετ είναι να βάζεις την μπάλα στο καλάθι. Το ματς το κερδίζει αυτός που βάζει περισσότερα όχι αυτός που πηδάει πιο ψηλά ή σηκώνει περισσότερα κιλά. Φτάσαμε στο σημείο οι γυμναστές στο μπάσκετ να έχουν μεγαλύτερη ζήτηση από τον προπονητή. Μη παρεξηγηθώ. Οι γυμναστές είναι απαραίτητοι αλλά μη χάσουμε το στόχο. Αυτά δεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα. Έβλεπα τις προάλλες κάποιον δεμένο με αλυσίδες να εκτελεί λέει άσκηση. Κάτσε ρε φίλε, μπάσκετ παίζεις…
Για το θέμα των σουτέρ είναι θέμα φιλοσοφίας μιας ομάδας, μιας ομοσπονδίας, ενός οργανισμού. Αυτός που είναι στην κεφαλή βάζει τους κανόνες. Στις μικρές ηλικίες για παράδειγμα ο προπονητής πρέπει να λάβει την εντολή πως το αποτέλεσμα δεν είναι ο νούμερο ένα στόχος. Αν δει ο κόουτς 2-3 παιδιά που έχουν την έφεση στο σουτ, το καλλιεργεί, τους βοηθάει να εξελιχθούν.
Καλή η εκμάθηση του spacing του close out του pick and roll όμως πάνω από όλα μη ξεχνάμε τα βασικά. Αυτά για τα οποία φώναζε κάποτε ο Νίκολιτς. Πώς λέτε να έγινε η μεγάλη σχολή της Σερβίας; Υπήρχε όμως από πάνω προς τα κάτω η οδηγία για το πώς θα δουλέψουν οι προπονητές. Δεν βλέπω ούτε στις μικρές ούτε στις μεγάλες κατηγορίες μια προσποίηση , καλά τζαμπ στοπ. Μιλάμε για τα βασικά του μπάσκετ.
Σχετικά με το ερώτημα αν το σουτ είναι θέμα ταλέντου ή δουλειάς λέει: “Δεν πιστεύω καθόλου αυτά που λένε “είναι γεννημένος σουτέρ” . Γελάω. Πάνω από όλα είναι η δουλειά. Όταν πρωτοήρθα Θεσσαλονίκη θυμάμαι θύμωνα που μου έλεγαν “δεν μπορείς να κάνεις το πρωί σουτ στο Παλέ γιατί είναι πιασμένο”. Πήγα στο μικρό κλειστό κάτω από το Χαριλάου. Δεν έφευγα αν δεν έκανε 500- 600 εύστοχα σουτ. Πια μυστικά ; Δουλειά. Το θέμα είναι να έχεις πρόγραμμα, στόχο, να έχεις συντονισμό και προπονητές που να έχουν ξεκάθαρες οδηγίες.
Ευθύνες υπάρχουν στους κόουτς ωστόσο τι να κάνει ένας προπονητής μιας εφηβικής ή μιας μικρής ομάδας τοπικής κατηγορίας όταν ξέρει πως ο παράγοντας θα τον κρίνει από το αποτέλεσμα; Εκεί ποιο σουτ; Σιγά μη ρισκάρει. Είναι και θέμα νοοτροπίας. Αν όμως η εκάστοτε Ομοσπονδία πάρει απόφαση να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, τότε σε βάθος χρόνου θα δούμε αποτέλεσμα”.
