Δακρυσμένος από την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, ο Σπύρος Γιαννιώτης τόνισε πως το ασημένιο μετάλλιο στο Ρίο ήταν το απωθημένο του.
Στην κούρσα της ζωής του, στην τελευταία του παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Σπύρος Γιαννιώτης έκανε αυτό που δεν κατάφερε πριν τέσσερα χρόνια στο Λονδίνο, πήρε ένα μετάλλιο. Κάνοντας τρομερή προσπάθεια κι ένα τελευταίο διακοσάρι που θα το ζήλευαν ακόμη και οι σπρίντερ της κολύμβησης, έφτασε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο.
Μετά το τέλος της κούρσας και τη στιγμή που κρέμασε το ασημένιο μετάλλιο στο στήθος του, ο 36χρονος ασημένιος ολυμπιονίκης μίλησε στην κάμερα της ΕΡΤ τονίζοντας πως “σήμερα, ιδίως στα τελευταία μέτρα είπα στον εαυτό μου “έμειναν εκατό μέτρα, δώσε αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς”. Πίεσα πολύ. Είχα κλείσει τα μάτια. Είπα όλα για όλα, είναι η τελευταία ευκαιρία. Έπρεπε να την αξιοποιήσω. Επειδή δεν ήμουν στην αναπνοή του Ολλανδού, είχα κλείσει και τα μάτια από τον πόνο. Δεν μου βγήκε η χεριά, αυτό συμβαίνει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πραγματοποίησα αυτό που ήθελα, στο 110%. Ήταν δύσκολα τα τελευταία χρόνια, η αλήθεια είναι. Δικαιώθηκα. Έχω κουραστεί πάρα πολύ αυτά τα χρόνια. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στο βάθρο πριν, τον φαντάστηκα στα τελευταία εκατό μέτρα”.
“Είχα κλείσει τα μάτια από τον πόνο”
Οι λέξεις του συγκλονίζουν: “Ο πόνος ήταν τόσο έντονος που δεν μπορώ να τον περιγράψω. Οι αθλητές το καταλαβαίνουν μόνο. Στα τελευταία μέτρα ήμουν στα κόκκινα, είχα θολώσει”, τόνισε και συνέχισε: “Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο φινάλε, άσχετα αν δεν μου βγήκε η χεριά. Δεν με απασχολεί αυτό τώρα. Μέσα μου ήταν το βάθρο στο μυαλό μου, ήταν το απωθημένο μου. Ξεκινώντας από το Σίδνεϊ. Μετά από πέντε συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το κατάφερα. Δεν μπορώ να το περιγράψω”.
Όσο για το φώτο φίνις, ανέφερε: “Ο Ολλανδός κέρδισε δίκαια. Η δεύτερη θέση για μένα είναι σαν πρώτη. Νιώθω μέσα μου απίστευτη χαρά”.
“Από παιδί ήμουν στη θάλασσα”
Ενώ εν συνεχεία αναφέρθηκε στην προσπάθεια που έκανε τα τέσσερα τελευταία χρόνια: “Μετά τη Βαρκελώνη το 2013, είχα πει ότι θα πάω για το Ρίο. Όταν προκρίθηκα και ήξερα ότι θα κολυμπήσω στη θάλασσα, όπου είμαι καλύτερος, η θέληση ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Όλα λειτούργησαν υπέρ μου. Οι άλλοι ήταν πιο νέοι, και όμως μπόρεσα στα τελευταία μέτρα να ξεφύγω. Έκανα άνοιγμα πιο νωρίς, ο Ολλανδός μπήκε στα νερά μου και με έφτασε. Δεν έχει σημασία”.
Ενώ επεσήμανε πως “αφιερώνω αυτό το μετάλλιο στον προπονητή μου. Έχουμε κάνει τόση προσπάθεια. Ένα μεγάλο μερίδιο είναι του Νίκου (σ. Γέμελου). Επίσης η γυναίκα μου που με στηρίζει, οι φίλοι και οι γνωστοί μου. Μου έδωσαν απίστευτη ώθηση και τους το αφιερώνω. Είναι δάκρυα χαράς, συγκίνησης. Σήμερα ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου”.
Οι λέξεις που χρησιμοποιούσε ήταν συγκλονιστικές, ενδεικτικές της δυναμης της στιγμής: “Από την ώρα που τελείωσα, δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Είναι φρέσκο, έντονο. Δεν έχω λόγια. Νομίζω ότι είναι πολύ όμορφο το αποτέλεσμα, ούτως ή άλλως. Ήθελα να είμαι στο βάθρο. Τα νεότερα παιδιά είναι πολύ δυνατοί αθλητές”, ενώ τόνισε:
“Είναι πολύ καλό για τους νέους γιατί δίνουμε ένα πρότυπο, για να συνεχίσουν την προσπάθεια και να φτάσουν όσο το δυνατόν ψηλότερα. Κι εγώ από την πλευρά μου θα βοηθάω όσο μπορώ τα νεά παιδιά, να τους δώσω την ώθηση και το κίνητρο. Υπάρχουν παιδιά που κολυμπάνε πολύ καλά και δίνουν την ψυχή τους. Δυσκολίες υπάρχουν, αλλά δεν τις σκέφτομαι. Νομίζω ότι από μικρό παιδί ήμουν στη θάλασσα, οι γονείς μου ήταν στον κάβο. Μπορεί να μην έκανα προπόνηση από μωρό, αλλά πως τα φέρνει η ζωή, να μπαίνω στη θάλασσα, να την ξέρω και να την κολυμπάω έτσι. Αυτό που μένει είναι τα τελευταία λεπτά της κούρσας, που ήμουν μαχητής και πήρα αυτό που ήθελα”.
