Για την παρουσία του στον Άρη στα τέλη της δεκαετίας του 80′ και τους Νίκο Γκάλη και Παναγιώτη Γιαννάκη μίλησε ο Στόγιαν Βράνκοβιτς.
Αναλυτικά ο Στόγιαν Βράνκοβιτς είπε:
Γιατί επέλεξε τον Άρη:
«Είχα προτάσεις από διάφορες ομάδες, αλλά θα έλεγα ότι ο Άρης ήταν πιο επιθετικός στο ενδιαφέρον του. Ο κόουτς του Άρη είχε ταξιδέψει στο Ζάγκρεμπ προκειμένου να παρακολουθήσει τους αγώνες που παίζαμε στο Ευρωπαϊκό. Ενδιαφέρθηκε έντονα ο Άρης και πλησίασε τον πρόεδρο της τότε ομάδας μου. Ήρθαν στη συνέχεια στη Ζάνταρ, υπογράψαμε τα συμβόλαια και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα».
Για το αν η διοίκηση του Άρη ρώτησε τον Γκάλη ποιον παίκτη θα ήθελε να φέρουν στην ομάδα κι εκείνος διάλεξε εσάς;
«Είχαμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε λίγο γι’ αυτό κατά τη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ. Ήξερα ότι ο Άρης είχε τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και ήθελαν να πάρουν και πεντάρι».
Για το τι έλειψε από τον μεγάλο Άρη και δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει ως το τέλος της διαδρομής σε ένα Final Four; Εν προκειμένω, στη Σαραγόσα το 1990 έγινε η πρώτη ομάδα με τρεις διαδοχικές παρουσίες σε Final Four.
«Είχαμε καλή ομάδα. Το ελληνικό μπάσκετ εκείνη την εποχή με τον Γιαννάκη, τον Γκάλη, τον Φασούλα είχε αρχίσει να λάμπει. Αν αυτή η ομάδα του Άρη είχε τη δυνατότητα να μείνει περισσότερο καιρό μαζί, πιστεύω ότι θα έφτανε στην κορυφή».
Μπορούμε να πούμε πως εκείνο το Final Four στη Σαραγόσα σήμανε το τέλος εποχής για την αυτοκρατορία του Άρη;
«Μπορούμε να το πούμε ναι. Στη συνέχεια ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ άρχισαν να μεγαλώνουν. Μετά από εκείνη τη σεζόν έφυγα από τον Άρη και υπέγραψα συμβόλαιο δύο ετών στους Σέλτικς».
Μετά το Final Four της Σαραγόσα οι οπαδοί του Άρη ήταν εκνευρισμένοι. Το ίδιο κι εσείς με τους οπαδούς για τις αντιδράσεις τους.
«Χάσαμε στο πρώτο παιχνίδι και δεν μπορούσα να είμαι χαρούμενος. Το ίδιο και οι οπαδοί. Κάποιες φορές κερδίζεις, κάποιες χάνεις. Πιστεύω όμως αυτό που σου είπα. Ότι αν αυτοί οι παίκτες μέναμε περισσότερο καιρό μαζί, θα κατακτούσαμε την κορυφή».
Πώς θυμάστε εκείνο το πέρασμά σας από τον Άρη; Με Γκάλη, Γιαννάκη, Ρωμανίδη. Στην πρώτη χρονιά μακριά από την πατρίδα (1989-90), λίγο πριν από τον πόλεμο.
«Πέρασα πολύ καλά στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν τυχερός που είχα τον Λευτέρη Σούμποτιτς δίπλα μου. Αυτός έκανε πιο εύκολη τη ζωή μου γιατί δεν μιλούσα ελληνικά, ήμουν πολύ νέος. Με βοήθησε πολύ, περνούσαμε πολλές ώρες της ημέρας μαζί».
Γιατί δεν μείνατε περισσότερο στον Άρη και αποχωρήσατε;
«Μου προέκυψε η πρόταση από τους Σέλτικς. Οι περισσότεροι μπασκετμπολίστες έχουν όνειρο να αγωνιστούν κάποια στιγμή στο NBA. Έτσι κι εγώ. Εκείνη την εποχή ειδικά ήμουν νέος και η ομάδα που με ήθελε ήταν οι Σέλτικς, όχι κάποια άλλη ομάδα. Όταν σκέφτεσαι ότι σου δίνεται η δυνατότητα να προπονείσαι καθημερινά δίπλα στον Λάρι Μπερντ, τον Κέβιν ΜακΧέιλ, τον Ρόμπερτ Πάρις, δεν μπορείς να προσπεράσεις εύκολα αυτήν την προοπτική».
Είναι αλήθεια ότι εσείς και ο κ. Σούμποτιτς ήσασταν οι παίκτες που λειτουργούσατε ως «πυροσβέστες» στον Άρη, όταν οι σχέσεις των υπολοίπων παικτών δεν ήταν ιδιαίτερα καλές;
«Στη ζωή, ανεξάρτητα από την ενασχόληση του καθενός, ειδικά στην περίπτωσή μας που ήμασταν επαγγελματίες παίκτες του μπάσκετ, μερικές φορές υπάρχουν νεύρα. Άλλη φορά συνέβαινε σε εμένα, άλλη φορά σε άλλο. Ο καθένας διεκδικούσε τη θέση του, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μας συνέβη κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο. Δεν θα ξεχάσω όμως τι έγινε όταν παίξαμε απέναντι στο Μιλάνο. Ο Ντίνο Μενεγκίν χτύπησε πολύ άσχημα τον Γιαννάκη. Πολύ άσχημα. Τότε τρελάθηκα. Κι εγώ και οι συμπαίκτες μου».
Σας ρώτησα για τις σχέσεις των παικτών του Άρη, διότι υπήρξαν κάποιοι που υποστήριξαν ότι ένας από τους λόγους που δεν κατάφερε ο Άρης να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης, ήταν οι κακές σχέσεις που υπήρχαν.
«Όχι, ποτέ. Δεν μπορώ να συμφωνήσω με αυτό».
Η συνέντευξη δόθηκε στον δημοσιογράφο Δημήτρη Σαμόλη.
