Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης είναι ένας από τους πλέον αγαπητούς ηθοποιούς της γενιάς του και στο παλμαρέ του συγκαταλέγονται πολλές επιτυχημένες θεατρικές, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές δουλειές. Τα τελευταία χρόνια… σκίζει με την ερμηνεία του στο “Μην αρχίζεις την μουρμούρα”…
Γνωστή και η σχέση του με τον Άρη, που χρονολογείται, μάλιστα, από την παιδική του ηλικία! Φίλος αναγνώστης ανέσυρε από το αρχείο μια συνέντευξή του στο PRESSARIS, την οποία αξίζει να θυμηθούμε…
Διαβάστε σχετικά:
Δηλώνει φίλαθλος της ομάδας (έναν… «ρόλο» που παραδέχεται δεν θα απαρνηθεί ποτέ) ενώ αποκαλύπτει την άγνωστη… σχέση του με τον Κώστα Χαριτωνίδη. Απόφοιτος της δραματικής σχολής της Ρ. Πατεράκη, ο πετυχημένος ηθοποιός γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην περιοχή της Χαριλάου, όπου «κόλλησε» το «μικρόβιο» του Άρη. Ξεκίνησε από το παιδικό τμήμα μπάσκετ των «κίτρινων», πριν ασχοληθεί για κάποια χρόνια επαγγελματικά με το βόλεϊ, και εν συνεχεία μεταπήδησε στην υποκριτική, όπου μέχρι και σήμερα, παραμένει η μεγάλη του αγάπη!
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στέλνει από την Αθήνα, όπου βρίσκεται, την ευχή του στο PRESSARIS: «Εύχομαι το PRESSARIS να συνεχίσει να ενημερώνει το κοινό του και να προάγει την ιδέα του αθλητισμού γενικώς και την… Αρειανή ιδέα ειδικότερα! Ο κόσμος να μείνει κοντά στον αθλητισμό, γιατί είναι υπέροχος και τα γήπεδα να σταματήσουν ν΄ αποτελούν χώρους συγκέντρωσης κάποιων χούλιγκαν…».
Οι αναμνήσεις από τη Χαριλάου και η κάθοδος στην Αθήνα
Ποιες είναι οι εικόνες των παιδικών σας χρόνων στην περιοχή της Χαριλάου, όπου γεννηθήκατε και μεγαλώσατε;
«Θυμάμαι πολύ έντονα το γήπεδο Χαριλάου, το κλειστό γυμναστήριο του Άρη, όπου κάναμε προπονήσεις, τα ατέλειωτα παιχνίδια μας στην αλάνα μπροστά από το γήπεδο, τον χωματόδρομο μπροστά από την Οσία Ξένη, το 15ο δημοτικό σχολείο, όπου πήγαινα και το οποίο είναι δίπλα στο γήπεδο του Άρη και πολλά άλλα φυσικά. Ωραία παιδικά χρόνια…».
Το ν΄ ασχοληθείτε με την υποκριτική, ήταν όνειρό σας από εκείνη την ηλικία;
«Όχι! Προέκυψε αρκετά χρόνια αργότερα. Λόγω της έντονης ενασχόλησής μου με τον αθλητισμό, ήθελα να γίνω γυμναστής. Στη συνέχεια, βέβαια, άλλαξαν οι προσανατολισμοί μου και βρέθηκα στο θέατρο!».
Θα σκεφτόσασταν το ενδεχόμενο να επιστρέψετε κάποια στιγμή στη Θεσσαλονίκη για μόνιμη εγκατάσταση;
«Θα το έκανα με μεγάλη μου χαρά, αλλά δυστυχώς μία θεατρική σεζόν στη Θεσσαλονίκη δεν μπορεί ν΄ αντέξει για έξι μήνες. Μέσα σε ενάμιση, δηλαδή, δύο μήνες ένα θεατρικό έργο ‘κατεβαίνει’. Κάποια στιγμή, λοιπόν, η συμπρωτεύουσα θα πρέπει να κάνει βήματα παραπάνω…».
Στην Αθήνα ζείτε τα τελευταία 27 χρόνια. Σας γοήτευε από πάντα η πρωτεύουσα ή απλά έτυχε;
«Η αλήθεια είναι πως είχα πάει να δω έναν φίλο μου και θα έμενα στην Αθήνα μία εβδομάδα. Τελικά, κάθισα δυόμιση χρόνια, για να επιστρέψω μία χρονιά στο Κρατικό Θέατρο και αισίως πλέον να συμπληρώνω 26-27 χρόνια, που βρίσκομαι μακριά από την πόλη μου».
H σχέση του με τον αθλητισμό και η κάθοδος στην Αθήνα
Ποια είναι η σχέση σας με τον αθλητισμό;
«Σήμερα, καμία! Εγώ φροντίζω για την προσωπική μου εκγύμναση, όμως, από εκεί και πέρα, λόγω του πολύ φόρτου εργασίας, δεν μου δίνεται η ευκαιρία συχνά να παρακολουθώ στενά τα αθλητικά γεγονότα».
Συγκαταλέγεστε στους διάσημους φιλάθλους του Άρη. Πώς προέκυψε αυτή η σχέση;
«Καταρχήν, έγινα Αρειανός χάρη στο γεγονός ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στην περιοχή της Χαριλάου. Από εκεί και μετά, όμως, ξεκίνησα ν΄ αθλούμαι στο παιδικό τμήμα μπάσκετ του Άρη τη δεκαετία του ΄70 και κάναμε, μάλιστα, προπονήσεις στο Παλέ…. Αυτές τις σκάλες στις κερκίδες του Αλεξανδρείου τις έχω ανεβοκατέβει άπειρες φορές! Τότε φανταστείτε ότι έπαιζαν στον Άρη ο Γιάννης Ιωαννίδης και ο Χάρης Παπαγεωργίου! Η ενασχόλησή μου, όμως, με το μπάσκετ δεν κράτησε πολύ, αφού γρήγορα με κέρδισε το βόλεϊ!».
Από το μπάσκετ στο βόλεϊ, λοιπόν, όπου φτάσατε μέχρι την ανδρική ομάδα!
«Πράγματι! Ξεκίνησα και στο βόλεϊ από τα τμήματα υποδομής, αλλά γρήγορα ανήλθα στην ανδρική ομάδα, όπου συμπαίκτες μου ήταν ο Κώστας ο Χαριτωνίδης και ο Σάκης Μουστακίδης (σ.σ. νυν τεχνικός του Εθνικού Αλεξανδρούπολης, που είναι ο πρώτος αντίπαλος του Άρη στο φετινό πρωτάθλημα της Volleyleague!). Μάλιστα, έχω παίξει ως αντίπαλος με μεγάλους παίκτες της εποχής εκείνης, όπως ο Γόντικας και ο Τεντζέρης!».
Διατηρείτε κάποιους δεσμούς φιλίας από εκείνη την εποχή, που να σας θυμίζουν και τον Άρη;
«Φυσικά! Διατηρώ σχέσεις με τον Κώστα τον Χαριτωνίδη, ο οποίος μ΄ ενημέρωσε και προσφάτως για την αναγέννηση, που επιχειρείται αυτό το διάστημα στο τμήμα βόλεϊ του συλλόγου και χάρηκα πολύ. Το καλοκαίρι, που βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, είχαμε την ευκαιρία για μία ακόμα φορά να θυμηθούμε τα παλιά, αλλά και να παρακολουθήσουμε μαζί έναν αγώνα μπιτς βόλεϊ».
Μετανιώσατε κάποια στιγμή στη ζωή σας, που δεν ασχοληθήκατε επαγγελματικά με το βόλεϊ, αλλά αντ΄ αυτού με το θέατρο;
«Όχι, καμία στιγμή και το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια αυτό! Και τα δύο, το θέατρο και ο αθλητισμός, δηλαδή, χρειάζονται αφοσίωση. Συνεπώς, θα κάνεις είτε το ένα είτε το άλλο. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται…».
Παρ΄ όλα αυτά, υπάρχουν στοιχεία, που ‘αποκτήσατε’ όντας αθλητής και τα οποία ‘κουβαλάτε’ μαζί σας και στο θέατρο;
«Το γεγονός ότι σαν αθλητής ήμουν εξοικειωμένος με το κοινό, με τους φιλάθλους και με ό,τι αυτό συνεπάγονταν, με βοήθησε πολύ στην καριέρα μου στο θέατρο. Έβγαινα, δηλαδή, στο σανίδι και δεν είχα τρακ! Δεν φοβόμουν την έκθεση στο κοινό. Επίσης, κρατάω σαν ‘φυλαχτό’ την πειθαρχία, που μου έμαθε ο αθλητισμός. Το να προσπαθώ πολύ και να δουλεύω σκληρά για ένα αποτέλεσμα…».
