Ο πρωταθλητής “ξεχνάει”, εκεί που οι υπόλοιποι “θυμούνται”. Αυτή η ρήση ήρθε, ξανά, στο μυαλό μου παρακολουθώντας ένα συνονθύλευμα παιχτών του Άρη που, λες και τους μάζεψαν πρώτη φορά πριν το παιχνίδι, γνωρίστηκαν ενώ άλλαζαν και βρέθηκαν να περιφέρονται, χωρίς λόγο και σκοπό, στο γήπεδο της Α.Ε.Κ. μην κερδίζοντας ούτε μισή μονομαχία, μην βγάζοντας την παραμικρή ένταση, προσφέροντας δώρο, με μεγάλη ευκολία, γκολ και ευκαιρίες στην αντίπαλη ομάδα.
Μπορεί, άραγε, ο Άρης να “ξεχνάει” νίκες ή και ήττες και να συνεχίζει να προχωράει, κοιτάζοντας και σχεδιάζοντας όσα πρέπει να συμβούν για να επιτευχθεί ο στόχος του;
Καλεσμένος σε πάρτι άλλων
Δεν φτάνεις τυχαία σε βράδια όπως αυτό του Σαββάτου. Πάντα, συμβαίνει μια αφορμή, “ένας Σιδηρόπουλος στο VAR να κάνει τον τυφλό, προκλητικά”, “ένα Αγρίνιο”, που σου “χαλάει” το μυαλό και τις ισορροπίες. Ακολουθεί “ένας Βόλος”, που το χαλασμένο μυαλό γίνεται ασθένεια, καθώς μπολιάζει, στον περίγυρο και εντός της ομάδας, το να βρει τις αφορμές για να φωνάξει και όχι οι τρόποι για να απαντήσει.
Το παιχνίδι στην Νέα Φιλαδέλφεια ή και OPAP Arena ήταν το αποτέλεσμα ενός συνδυασμού. Ντεφορμαρίσματος και της “δικαιολογίας” που μπήκε και φώλιασε στα αποδυτήρια.
Τηρουμένων των αναλογιών, της εικόνας αγωνιστικού ναυαγίου δηλαδή, φαντάζει τιμητικό το 4-0 σε βάρος μας. Πήγαμε καλεσμένοι σε πάρτι αλλού, στο οποίο όχι μόνο μεθύσαμε νωρίς, αλλά ξετυλίγαμε και όλα τα δώρα του, με περισσή αφέλεια. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα από έναν αγώνα (ο Θεός να τον κάνει) απ’ τον οποίο θα έχω να θυμάμαι δώρο σε Μουκουντί να πηδάει μόνος, δώρο λάθος χωρίς πίεση στο κέντρο και ανατροπή παίχτη που επιτηρείται από τρεις δικούς μας, δώρο δύο παίχτες της γηπεδούχου να χορεύουν 5 δικούς μας και ο ένας τους να κερδίζει σε μονομαχία τον δικό μας σκοράροντας, δώρο το αντίπαλο φορ να σουλατσάρει μετά από πάσα δικού μας παίχτη, να φτάνει στην περιοχή μας και να σκοράρει λες και κάνει προπόνηση, δώρο κατοχή που ξεπερνούσε αυτή των Γερμανών το 40 (που είπε σε ιστορική ατάκα ο Αναστόπουλος, παλιότερα), δώρο ευκαιρίες με το τσουβάλι, αφύλαχτων αντιπάλων και ίσα ίσα δύο αποκρούσεις, τετ α τετ, του Κουέστα, που κράτησαν το σκορ στα πλαίσια της “βαριάς ήττας” και δεν περάσαμε στις όχθες φράσεων όπως “διασυρμός” (*)
Αυτοκριτική και δράση
Από τον εντός έδρας αγώνα με τον Λεβαδειακό ως και το περασμένο Σάββατο, σκάρτος 1 μήνας και κάτι, υπάρχει πτώση στην απόδοση παρά τις, αντικειμενικά, εις βάρος μας αποφάσεις διαιτητών ή VARιστών. Είναι δυο ξέχωρα πράγματα. Αν κάτι από τα δύο μπορείς, όμως, να ελέγξεις και να βελτιώσεις είναι μόνο το πρώτο από αυτά. Νιώθω πως δεν έγινε η απαραίτητη αυτοκριτική, σε αγωνιστικό επίπεδο και φυσικά δεν συνέβησαν δράσεις, που θα λειτουργούσαν ως καμπανάκια αφύπνισης. Για παράδειγμα, επισήμανση από διοίκηση και προπονητή της σημασίας των πιθανών νικών επί “αγωνιστικά” και “ονομαστικά”… κατώτερων ομάδων.
Φτάσαμε στο σημείο η δική μας ομάδα να πραγματοποιήσει την χειρότερη εμφάνιση των τελευταίων 6-7 ετών. Ένας Άρης εναρμονισμένος με τον καιρό, τις καταιγίδες και το χαμηλό, αγωνιστικό, βαρομετρικό. Και αυτό συνέβη στην έδρα μιας αντιπάλου με ισχυρό κίνητρο, που προέρχονταν από επίσης βαριά ήττα, η οποία έχει στο ρόστερ της αγωνιστικά υπερόπλα, μαζί με έναν προπονητή για τρίτη σερί σαιζόν, υπό αμφισβήτηση αλλά και στήριξη, παρά τις αποτυχίες του ειδικά φέτος το καλοκαίρι. Ο συνδυασμός αυτών αποδείχτηκε στο χορτάρι, εκεί που θα περίμενε κάποιος, απέναντι στην δεδομένη ποιότητα και στο “βάθος” των Αθηναίων να αντιπαρατάξουμε ενότητα, ομαδικό πνεύμα, πειθαρχία, αγωνιστική συννενόηση, πνευματική και ψυχική ετοιμότητα, αυτοσυγκέντρωση. Το παραμικρό ίχνος αυτών δεν έκανε την εμφάνισή του, ίσα ίσα συνέβη το ακριβώς ανάποδο και οι ευθύνες, στα δικά μου μάτια, ξεκινούν από την διοίκηση, πηγαίνουν στους παίχτες και καταλήγουν στο προπονητικό επιτελείο. Με αυτήν, ακριβώς, την σειρά. Υπάρχει λόγος που αναφέρω κάτι τέτοιο, φυσικά.
Οδηγός τα παλιά λάθη
Έχοντας ως αντιπαράδειγμα τα όσα αποφάσιζε η διοίκηση σε παρελθοντικό χρόνο, αλλά ακόμα και το περσινό, αντιπάλων όπως ο Παναθηναϊκός, είναι προφανές πως η οποία κουβέντα περί αλλαγής προπονητή, έλευσης καινούργιου και συνήθως χωρίς ομάδα, ελεύθερου, δηλαδή, με “δικούς του παίχτες στην μεταγραφική περίοδο” και “ξεκαθάρισμα του ρόστερ, περνώντας από μικροσκόπιο τους πάντες, στους οποίους θα δοθούν ευκαιρίες να αποδείξουν πράγματα”, ακούγονται ως ερασιτεχνισμοί στα αυτιά μου. Κάτι τέτοιες επιλογές, εν θερμώ και απλά προς ικανοποίηση του κοινού, συνεχίζουν έναν κύκλο που δεν κλείνει ποτέ.
Οι ομάδες σχεδιάζονται και αξιολογούνται, σε σχέση με το μέλλον τους, κάπου στον Φλεβάρη ή στον Μάρτη και πάντα σε συνάρτηση με την επίτευξη ή όχι των στόχων, τότε δρομολογούνται οι απαραίτητες ενέργειες για να αλλάξουν ή να συνεχίσουν την πρόοδό τους, με τους αντίστοιχους τεχνικούς. Η υλοποίηση συμβαίνει αρχές καλοκαιριού. Τελεία.
Επιπρόσθετα, δεν γίνεται να απονέμονται τα εύσημα στους παίχτες, σε νίκες ή όταν φτάνουν τον Σύλλογο σε υψηλές θέσεις και να πέφτει το ανάθεμα στον προπονητή όταν παρουσιάζει “κοιλιά” ή και εικόνα όπως η πρόσφατη, το σύνολο. Ακόμα και 24+ ώρες μετά είμαι εξοργισμένος με την αγωνιστική συμπεριφορά της πλειοψηφίας, αν όχι, όλων όσοι αγωνίστηκαν. Η τετραπλή αλλαγή, με δύο παίχτες στο ημίχρονο και άλλων δύο στο 5λεπτο της επανάληψης, ήταν δείγμα της αγωνιστικής τρικυμίας, αλλά και όλων των συναισθημάτων που δείχνουν να κυριαρχούν στον πάγκο. Πρώτο αυτών, δείχνει να, είναι η ανασφάλεια. Ένα κακό σημάδι, υπεύθυνοι για το οποίο είναι όσοι προαναφέρθηκαν. Παρόλα αυτά, μόνο η ψυχραιμία και η εσωτερική επίλυση των ζητημάτων, οι καθαρές κουβέντες από όλους και η ανάληψη ευθυνών που θα συνοδεύεται με πράξεις, θα δώσει απαντήσεις και λύσεις και όχι το ανάθεμα.
Μαραθώνιοι και κατοστάρια
Όλα αυτά, καλό είναι να συμβούν σε άμεσο χρόνο, καθώς ακολουθεί την Τρίτη η ρεβάνς του 1-0, που συνέβη απέναντι στην ίδια αντίπαλο και στο ίδιο γήπεδο που παίξαμε πριν 2 μέρες. Βγαίνει ο Σιδηρόπουλος και κάνει δηλώσεις που αναπαράγονται, μάλιστα, με αφορμή εκείνη την εμετική διαιτησία και ανακατεύομαι παραπάνω. Πέραν αυτών, όμως, με το φτωχό μυαλό μου, δεν βλέπω τον τρόπο που θα προκριθούμε, στην παρούσα στιγμή, αν και ο Άρης είναι φτιαγμένος για να μας εκπλήσσει. Είτε θετικά, είτε αρνητικά. Εύχομαι να συμβεί το πρώτο. Φαίνεται πως, παρά τα δείγματα περί αντιθέτου σε πολλές περιπτώσεις, δεν έχει βρεθεί ακόμα η ισορροπία. Τόσο στην αγωνιστική συμπεριφορά όσο και στην διαχείριση των καταστάσεων και των συναισθημάτων, είτε αυτά αφορούν σε καλές είτε σε κακές στιγμές. Επικρατεί η υπερβολή και στα δύο. Είναι ζήτημα προς επίλυση, κάτι τέτοιο.
Μέχρι ενός σημείου, μου είναι εύκολα κατανοητό αυτό, αφού δεν εκπαιδευτήκαμε στην νοοτροπία του πρωταθλητισμού, όλοι μας. Ομάδα και κόσμος. Γίνονται βήματα προς τα εκεί, με επιτυχίες και αποτυχίες, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς ακόμα. Το ίδιο ισχύει και για το πρωτάθλημα, σήμερα 2 Δεκεμβρίου, που μιλάνε.
Αυτό είναι μαραθώνιος και όχι αγώνας 100 μέτρων. Πάνω σε αυτή την βάση πιστεύω πως πρέπει να γίνει η, εσωτερική, κουβέντα των ανθρώπων του ποδοσφαιρικού Άρη. Και πάνω σε αυτό να αποφασιστούν οι δράσεις. Έγραψα, σε κάποιους κοντινούς μου ανθρώπους, που ανταλλάσσουμε άμεσες απόψεις μετά τα παιχνίδια πως:
“Αν μας έλεγαν το καλοκαίρι πως με το τέλος του πρώτου γύρου θα είμαστε 6 βαθμούς από την κορυφή και 2-3 από τις ενδιάμεσες θέσεις, πιθανώς, θα “αγοράζαμε” το σενάριο”.
Αν σε αυτά τα δεδομένα προσθέσουμε τις, αντικειμενικά, άσχημες διαιτησίες που στέρησαν ενδεχομένως βαθμούς από εμάς, τότε ξέρουμε την συνταγή. Του πώς φτάσαμε να είμαστε εδώ. Και του πού πρέπει να επικεντρωθούμε για το μετά.
Άμεσοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι
Κρίνω πως, τα παιχνίδια με την Α.Ε.Κ. σε πρωτάθλημα και κύπελλο δεν έρχονται σε καλή στιγμή. Μακάρι να διαψευστώ και να προκριθούμε. Η πρόοδος του Άρη είναι πάνω απ’ την αισιόδοξη ή απαισιόδοξη οπτική του καθένα και φυσικά της δικής μου.
Ακριβώς μετά, ξεκινάει ο δεύτερος γύρος του πρωταθλήματος. Εκεί, η προοπτική μάτια, “δείχνει” πως έχουμε 3/4 εντός έδρας παιχνίδια στις πρώτες τέσσερις αγωνιστικές. Δυο συνεχόμενα, με Ατρόμητο και Πανσερραϊκό και ένα με τον Ο.Φ.Η. στις αρχές του 2025, κλείνοντας το 2024 στην Τρίπολη, με το εκτός απέναντι στον Αστέρα.
Η ομάδα καλείται να στοχεύσει εκεί ακριβώς. Σε μια, αντίστοιχη, δύσκολη περίοδο του πρώτου γύρου, ήρθε μία συνεχόμενη συγκομιδή βαθμών που διατήρησε ακέραιο το βλέμμα στον στόχο και επιπρόσθετα έφερε ενθουσιασμό. Συνεχίζω να είμαι φανατικός λάτρης της “μόνο το επόμενο παιχνίδι” θεωρίας. Παρόλα αυτά, όποιος επιθυμεί να ανελιχθεί στο πιο πάνω επίπεδο, βάζει και μεσοπρόθεσμους στόχους. Επίσης, διδάσκεται παρακολουθώντας. Το βράδυ της Κυριακής, χτες δηλαδή, δύο ανταγωνιστές είχαν απώλειες βαθμών σε εντός έδρας παιχνίδια, απέναντι σε τέτοιας δυναμικής ομάδες. Καλείται, συνεπώς, ο Άρης να “δει” τον περίγυρο όσο και τον εαυτό του. Από το πρώτο, διδάσκεται. Το δεύτερο είναι το μόνο που μπορεί να επηρεάσει.
Επί του πιεστηρίου
Πάντα, για όσους πήραμε μια μυρωδιά της αξίας εκείνων των παλιών παιχνιδιών, μια νίκη απέναντι στον “αιώνιο”, στο Παλέ, θα είναι κάτι σημαντικό. Πήγε να στραβώσει λίγο το στόμα, φυσικά, καθώς το 85-68 κάνα τρίλεπτο πριν την λήξη έγινε 85-80 με 1 λεπτό να μένει. Απίστευτα πράγματα. Κρατάμε την αντίδραση και την συνοχή, με δεδομένα τα αλλεπάλληλα προβλήματα που προκύπτουν, πριν και κατά την διάρκεια των αγώνων μας, όμως καλό είναι αυτά σαν τα παραπάνω να εκλείψουν.
Σε ένα μπάσκετ που αποδομείται, με κύρια ευθύνη των δύο της Αθήνας και του Πειραιά, αλλά και γραφικά επικίνδυνων που έκατσαν στην κιτρινόμαυρη διοίκηση πριν (και για) χρόνια, η μόνη χαρά θα είναι τέτοιες νίκες, μαζί με κάποιες ευρωπαϊκές, που απλά θα φέρνουν λίγη μυρωδιά απ’ το πριν. Όμως, ο Άρης, είναι φτιαγμένος απ’ το μέταλλο του.. μετά.
(*) Γύρισα πολλά χρόνια πίσω. Πέρα από ένα εντός έδρας βαρύ, αντίστοιχο σκορ, με ένα γκολ του Σκόκο κάπου απ’ το κέντρο, βυθίστηκε το μυαλό σε αναμνήσεις των 90’s. Συνεχείς, τέτοιας έκτασης και μεγαλύτερης ακόμα, ήττες. Ήμουν στο λεωφορείο για Διδυμότειχο, όταν άκουγα απ’ το ραδιόφωνο τα 6 γκολ στο, τότε, Νίκος Γκούμας. Ήταν το τελευταίο παιχνίδι της αντιπάλου στην έδρα της, μέχρι να την ξαναφτιάξει.
Συμβαίνουν, ιστορικά, οι κακές στιγμές, όμως. Οι “μαύρες” βραδιές. Μόνο αυτός που “ξεχνάει”, τέτοιες ή και τις ανάποδες, τους θριάμβους, προχωράει μπροστά. Μιλώντας για θριάμβους, ένα τέτοιο βράδυ, 1 Δεκεμβρίου του 2010, 14 χρόνια πριν, ο Άρης άλωσε την Μαδρίτη. Απ’ το μεθύσι δεν έβλεπα μπροστά μου. Λίγες μέρες μετά, πήρα την κατάσταση στα χέρια μου και την άλλαξα.
Άλλαξε και η ζωή μου. Καιρός είναι να πάψουμε να ζούμε με τις αναμνήσεις. Να σχεδιαστεί το πώς θα έρθουν οι επόμενες μέρες επιτυχιών. Όχι στιγμιαίας χαράς, αλλά σταθερής πορείας, εξέλιξης, καθιέρωσης.
Δευτέρα, 2 Δεκεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
