Αφιέρωμα στον Γιάννη Ψηφίδη, που έφυγε χθες από τη ζωή, έκανε μέσο για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, καθώς ο εκλιπών πρόεδρος του Άρη, αγαπούσε πολύ εκτός από τον σύλλογο και τα αυτοκίνητα, συμμετέχοντας σε πολλούς αγώνες ράλι.
Αναλυτικά το αφιέρωμα στο “4troxoi.gr”: Έφυγε ο «Ξιφομάχος». Ο τεράστιος Γιάννης Ψηφίδης (στο κέντρο της φωτογραφίας, από το αρχείο του Σ.Χ.). Οδηγάρα, ψυχάρα σε κάθε δραστηριότητα, γεννημένος να δίνει, να ρισκάρει, να δημιουργεί σε ένα ατελείωτο πόκερ, ξεπερνώντας τον κόφτη βαθιά στο κόκκινο.
Ένας από τους τέσσερις σωματοφύλακες, πέντε με Ρώσο «Ντ’ Αρτανιάν», που πλέον έμειναν δύο. Θα τρελαίνει ήδη τώρα εκεί στον Όλυμπο τον Γάκη, τον οποίο παραδεχόταν, τον «Ρώσο» Αντώνη Παρταλιό, που σεβόταν, τον Τάσο Κυρλαγκίτση, που λάτρευε. Για πάντα θα στέλνει μηνύματα στον Βασίλη, στην Ηρώ, στον Νεκ, στα εγγόνια. Ήταν 74 ετών και πολεμούσε από κούνια. Εξαιρετικός στα σαλόνια, αλλά και στο πεζοδρόμιο. Οδηγός, κλασικός rallyman, λάτρευε το χώμα, πετούσε στην άσφαλτο, ενώ δε μασούσε. Ανηφόρισε αέρα στην Πάρνηθα, έχανε δύσκολα στο Ζαγκλιβέρι, ενώ οδήγησε και σε σιρκουί, όπως στο Βόλο αλλά και στην Κρήτη. Μαέστρος και στα Rallycross.
Ευαίσθητος με τα κοινά, ήταν δίπλα μας με προτάσεις στην ΕΛΟΑΜ, ενώ έλαμψε στο τιμόνι του ΑΟΘ, διδάσκοντας επικοινωνία σε πανελλήνιο επίπεδο. Γνήσιος ξιφομάχος, μισούσε την ντρίπλα, δεν του ταίριαζε η άμυνα, λάτρευε την επίθεση. Συνήθως τεκμηριωμένα, σχεδίαζε και πυροβολούσε κυρίως οδηγώντας, αλλά και όχι μόνο. Δε σήκωνε, λίγα φρένα, το μοτέρ στον κόφτη και με ρεαλισμό, που πρόδιδε την ειλικρίνεια που τον χαρακτήριζε. Μοντέλο που αντιμετωπίστηκε με σεβασμό στα δικά μας, στα αγωνιστικά, ενώ άγγιξε και σκληροτράχηλους στο ποδόσφαιρο, καταθέτοντας το καθαρό προφίλ, που λείπει.
Άρρωστος και με τον ΑΡΗ της καρδιάς του και η υπερβολή και το πάθος την πλήγωσε, αλλά όντας και αμετανόητος, δε μάσησε. Σκληρός και όταν τον σημάδεψε η αρρώστια που σκίζει τα σωθικά και αλλοιώνει χαρακτήρες. Ο Γιάννης έμεινε ίδιος. Δε φορούσε άλλωστε ποτέ παντόφλες, ούτε πιτζάμες και ακόμα και τη χημειοθεραπεία που κατεδαφίζει πύργους από ατσάλι την αντιμετώπιζε ως γρίπη. Με δημιουργική αγωνία για την οικογένεια, για τη δουλειά και ό,τι ενίοτε παράλογο, τον ευαισθητοποιούσε. 
Τον θυμούνται οι παλιοί με ΤΤ και Opel, τον ζήσαμε με το GTE, οδήγησε Cinquecento αλλά και 240RS, όπως και Silvia, αλλά και δεξιοτίμονο Micra. Τότε πλησιάσαμε πολύ και μείναμε πολύ ώρα αγκαλιά με κουβέντες παραδοχής, αποθηκευμένες για πάντα. Σημαντικό, γραμμένο στην ιστορία ό,τι υπέροχο έφτιαξε με την οικογένεια Κυρλαγκίτση, όπως και γενικότερα η διαδρομή του. Ατού το πάθος και η δημιουργική του ανησυχία. Κοινός παρονομαστής, η εντιμότητά του.
«Δεν τον λάτρεψες τον Γιάννη αδελφέ μου», αλλά χαλάλι, αφού ζούσες τη στιγμή όπως κανείς μας. Τώρα με τον Κώστα τον «μίτο» μας, τον Βασίλαρο τον «τσομπάνο» μας, τον Αποστόλη, τον “Coca Cola”, τον Τάκη και τον Σάκη με 2002 και, βέβαια, τον Γρηγοράκη σου, θα παρασύρουμε τον Μητσάρα και τον Στελάκο -που είναι πια Στελάρας- και θα πάμε να βρούμε τον Νεκτάριο για να πιούμε από ένα ποτήρι. Σκέτο, χωρίς πάγο, γιατί ποτέ δε σου άρεσαν οι αλλοιώσεις._ Στρατισίνο
