Ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στην ιστορία του συνδέσμου ανέβασαν οι Ιερολοχίτες στο σάιτ τους.
Αναλυτικά:
1964-1992 : Η ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
Η ιστορία των Ιερολοχιτών ξεκινάει στα μέσα της δεκατετίας του ’60. Την εποχή εκείνη , μια παρέα νέων και δυναμικών οπαδών του ΑΡΗ δημιούργησε έναν πυρήνα με βάση τα τσιμέντα της Θύρας 1. Το γήπεδο Χαριλάου, που την εποχή εκείνη δεν είχε την σημερινή του μορφή,είχε ως μοναδικό πέταλο τη Θύρα 1. Για το λόγο αυτό το δυναμικότερο τμήμα των οπαδών του ΑΡΗ μας συγκεντρώθηκε εκεί,απο όπου ξεπήδησε ο πρώτος πυρήνας.
Το όνομα του συνδέσμου,όντως πρωτότυπο, έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Παρά το γεγονός οτι οι <<Ιερολοχίτες>>με μπροστάρη το θρυλικό Σαράφο ξεκίνησαν τη δράση τους την δεκαετία του ’60, ως χρονιά ίδρυσής τους θεωρήθηκε το 1970 όταν και στεγάστηκε επισήμως ως <<Σ.Φ ΑΡΗ Αγίας Τριάδας>>. Ένα χρόνο αργότερα σε έναν αγώνα κυπέλλου στο Αγρίνιο με αντίπαλο τον Παναιτωλικό(νικήσαμε 0-3), 29 οπαδοί του ΑΡΗ απο τη Θύρα 1,βρέθηκαν στο πλευρό της αγαπημένης μας ομάδας. Ο γνωστός Αρειανός αθλητικογράφος Γιώργος Σερπετζής,στα <<Αθλητικά Νέα>> του Νίκου Καμπάνη,παρομοίασε τους εκδρομείς – οπαδούς με τους θρυλικούς στρατιώτες του Ιερού Λόχου και έτσι ουσιαστικά βάφτισε τον σύνδεσμο, οπότε και το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης ενέκρινε το καταστατικό με την αλλαγή ονομασίας σε <<Ιερολοχίται Θ1>>.
Ο σύνδεσμος των Ιερολοχιτών ήταν πάντα κοντά στην ομάδα και έχει δώσει την δική του μάχη,στις καλύτερες και χειρότερες στιγμές,για το καλό του ΑΡΗ μας. Η παρέα του Σαράφου με τα χρόνια γιγαντώθηκε και έκανε το όνομα <<Ιερολοχίτες>> γνωστό στα πέρατα της Ελλάδας και όπου υπάρχουν Αρειανοί. Ο σύνδεσμος έχει λαμπρές στιγμές στο ενεργητικό του, όπως οι διοργανώσεις μεγάλων ευρωπαικών εκδρομών στην Περούτζια,στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις, την οργάνωση της μεγάλης κερκίδας στον τελικό κυπέλλου το 1970, την εκδρομή στο μπαράζ του Βόλου και γενικά την αμέριστη συμπαράσταση σε κάθε μεγάλη ιστορική στιγμή της ΑΡΕΙΑΝΑΡΑΣ μας. Αναμφισβήτητα η καλύτερη στιγμή στου συνδέσμου σχετίζεται πάντως, με τα παιχνίδια με αντίπαλο την πανίσχυρη ,τότε,Σαιντ Ετιέν. Τότε λοιπόν και συγκεκριμένα στον επαναληπτικό αγώνα ,το κορυφαίο ίσως ποδοσφαιρικό περιοδικό του κόσμου,France Football ανακήρυξε τη Θ1 ως την καλύτερη κερκίδα της Ευρώπης,βραβεύοντας ουσιαστικά για αυτό το γεγονός τους Ιερολοχίτες.
Με τον ερχομό της δεκαετίας του ’80 ,ο σύνδεσμός μας,μαζί με την αγαπημένη μας ομάδα,άρχισε να εξασθενεί σε δυναμική. Με αφορμή τις υποχρεώσεις,στρατιωτικές και μη,των περισσότερων εκ των ηγετικών στελεχών,οι Ιερολοχίτες ανέστειλαν τη λειτουργία τους. Αλλά δεν είχαν πει τη τελευταία τους λέξη…
1992-1994 : Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
Τέλη 1992,στην Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης, σε ένα στενό λίγα μέτρα κάτω από το γήπεδο του αιωνίου μας αντιπάλου, στην οδό Κίμωνος, ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Δύο πυρήνες οπαδών (ο ένας αποτελούμενος από παιδιά των περιοχών της Αγίας Τριάδος και Παπάφη κι ο άλλος από Τούμπα,Τριανδρία,Άγιο Φανούριο (μην ξεχνάμε τον σύνδεσμο που υπήρχε στην περιοχή του Αγίου Φανουρίου)οργανώθηκαν. Ιστορικές συζητήσεις και οινοποσίες στο καπηλειό<< Τα κουβαράκια>>(επί της οδού Αγίας Τριάδας).
Με τα πολλά αποφασίζουν να προχωρήσουν στο άνοιγμα συνδέσμου. Τα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν ήταν πολλά και δυσεπίλυτα. Το πρώτο ήταν αυτό του ονόματος του καινούργιου συνδέσμου. Η λύση δεν άργησε να βρεθεί. Η πρόταση να ξαναζωντανέψουν τον θρύλο των Ιερολοχιτών,κάνοντας τον ενεργό ξανά,ενθουσίασε όλους όσους συμμετείχαν στην προσπάθεια εκείνη. Οι ενέργειες που έγιναν έτσι ώστε η παλιά γενιά των Ιερολοχιτών να δώσει τη συγκατάθεσή της για την επαναλειτουργία του συνδέσμου στέφθηκαν με επιτυχία προς μεγάλη ικανοποίηση όλων. Το γεγονός ότι το δημιούργημά τους επρόκειτο να αναστηθεί και να αποτελέσει ένα ισχυρό όπλο στις οποιεσδήποτε επιδιώξεις όλων των τμημάτων του συλλόγου, αποτέλεσε σημαντικό κίνητρο και σημείο αναφοράς ώστε το όνειρο και οι προσπάθειες αρκετών ετών,να πάρουν σάρκα και οστά.
Οι προσπάθειες για τη στέγαση του συνδέσμου στην παραδοσιακή έδρα των Ιερολοχιτών,στην Αγία Τριάδα,δεν απέδωσε καρπούς(σ.σ : έχει ο καιρός γυρίσματα). Έτσι,όσο και να φάνταζε δύσκολο ως αδύνατο για μερικούς,μέσα στη(θεωρητικά φυσικά) πιο <<αφιλόξενη>> για Αρειανούς περιοχή της ανατολικής Θεσσαλονίκης,τα παιδιά αυτά,πήραν τη μεγάλη απόφασηκαι ανοίξανε το νέο σύνδεσμο <<ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ>>. Ήταν έτοιμοι για όλα,έτοιμοι να δώσουν τα πάντα για το μεγαλείο αυτής της ομάδας και του θρυλικού συνδέσμου που αναγεννιόταν. Η Αρειανοσύνη τους,μεγάλη. Το θάρρος και η αποφασιστηκότητα τους,τεράστια. Πολλοί απο αυτούς ήταν παιδιά της Τούμπας,της (υποτίθεται) παοκτσήδικης – τούρκικης ! συνοικίας που στην πραγματικότητα έσφιζε απο Αρειανές ψυχές. Το μόνο που περίμεναν οι Αρειανοί της περιοχής ήταν κάποια παλικάρια που θα βγαίναν μπροστά και θα οργάνωναν και τους υπόλοιπους. Λοιπόν,αυτά τα παιδιά ήταν οι Ιερολοχίτες.
Η ανακοίνωση επαναλειτουργίας του συνδέσμου έγινε δεκτή με ενθουσιαμό από το σύνολο του λαού του ΑΡΗ. Γράμματα και τηλέφωνα από όλη την Ελλάδα κατέφθαναν σωρηδόν στο σύνδεσμο δίνοντας κουράγιο στα νέα μέλη. Παράλληλα, οι παλιοί Ιερολοχίτες στάθηκαν αρωγοί στη δύσκολη προσπάθεια που μόλις ξεκινούσε παρέχοντας οποιαδήποτε βοήθεια ήταν δυνατή και όντας πάντα στο πλευρό της νέας γενιάς,που ακολουθούσε το δρόμο που αυτοί είχαν χαράξει,μερικά χρόνια πριν. Λίγους μήνες μετά την επανίδρυση του συνδέσμου, οι Ιερολοχίτες έδωσαν το βροντερό παρόν στον αξέχαστο τελικό του Τορίνο. Πολλοί θα θυμούνται τη συγκίνηση που προκάλεσε η όψη ενός κιτρινόμαυρου γηπέδου στην Ιταλία,απέναντι στους τούρκους,όπως επίσης τους πανηγυρισμούς και τον καρεκλοχορό που ακολούθησαν τον αγώνα-θρίλερ.
Γρήγορα φάνηκε η ανάγκη μετεγκατάστασης της έδρας του συνδέσμου. Τα γραφεία στην Τούμπα δεν επαρκούσαν πλέον για να χωρέσουν τις φιλοδοξίες και τον μεγάλο αριθμό των μελών. Τόσο αυτό όσο και τα γνωστά προβλήματα με τις μισθώσεις χώρων στους συνδέσμους,ανάγκασαν τον σύνδεσμονα μεταφερθεί στην περιοχή της Ανάληψης. Στην οδό ΜΗΤΟΥΔΗ αριθμός 1 .
1994-2009 : ΜΗΤΟΥΔΗ 1
Ο σύνδεσμος σε μια συνεχώς ανοδική πορεία,συνεχίζει να οργανώνεται και να δέχεται καινούργια μέλη από όλες τις περιοχές της Θεσσαλονίκης αλλά και από την επαρχία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αυτή την περίοδο να δημιουργηθούν πολλές προσπάθειες οργάνωσης οπαδών του ΑΡΗ σε συνεργασία με τους Ιερολοχίτες. Άνοιξαν σύνδεσμοι των Ιερολοχιτών στην Καβάλα (1997),στην Έδεσσα (2000),στον Φοίνικα (1997),στο Ντεπό (2004), στην Τριανδρία (2003), στον Κολινδρό (2005), στα Τρίκαλα (2005),στις δυτικές συνοικίες (Σταυρούπολη,2007) & στο Πολύκαστρο (2005). Προσπάθεια αστείρευτη ,γούστα πολλά αλλά και λάθη στη διαχείρηση καταστάσεων από την <<κεφαλή>> του Συνδέσμου και όχι μόνο ,στοίχισαν όσο τίποτα,φέρνοντας στιγμές έντονης αυτοκριτικής για όλους.
Για όλα τα αδέλφια,που ήταν,είναι και θα είναι οργανωμένα κοντά στον σύνδεσμο,έχουμε να πούμε τα εξής : Είμαστε όλοι μας περήφανοι που μας κάνατε την τιμή να είστε δίπλα μας σε σκηνικά,εκδρομές,συνελεύσεις, κ.τ.λ .Ελπίζουμε όλοι εσείς να συνεχίζετε,ακόμα πιο δυναμικά από το δικό σας μετερίζι για την ιδέα του ΑΡΗ μας. Βοηθήσατε και βοηθάτε τον Σύνδεσμο και τα μέλη του να γίνουν <<σοφότεροι>> ,να συνεχίζει την ύπαρξη του και να γράφει το δικό του μέρος στην ιστορία του λαού του ΑΡΗ,που γράφεται ακατάπαυστα από το 1914.
Επίσης,ένα κομμάτι που δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε,είναι οι εκδρομές. Πολλές,μάχιμες και ιστορικές. Δε γίνεται να μην κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στις εκδρομές παρεάκι με το Σ.Φ ΑΡΗ Σταυρούπολης <<ΚΑΝΑΡΙΝΙΑ>> .Γούστα τρελά,χαβαλές και η κλασική ‘κόντρα’ για την ποσότητα των γούστων. Ιστορική στιγμή η μετάβαση στο Τρεβίζο το 1997 και οι διαξιφισμοί μες το πλοίο της γραμμής με ένα ολάκερο τσίρκο. Αυτή η τρέλα και η ταύτιση νοοτροπίας γέννησαν προσπάθειες καλύτερης οργάνωσης του λαού του ΑΡΗ,την Ε.Σ.Φ.Α( Ένωση Συνδέσμων Φίλων ΑΡΗ Θ1) Και τους Ιερολοχίτες Δυτικών Συνοικιών.
Και όπως σε κάθε εκδρομή οπαδών υπάρχουν και οι <<μορφές>> : εκδρομές με τον ΓΓ και την πουτίγκα του,τους παντελονάτους,τον αχόρταγο,τον<< ακόμα και το λεωφορείο στρίβει>>,το αξέχαστο και επαναλαμβανόμενο πάνω από 50 φορές σε κάθε εκδρομή <<οδηγέ αναψ’ το φως,έχασα τα κλειδιά μου>>,το γνωστό Άλιεν απο την Ακανία που έψαχνε σε όλη τη διαδρομή τον οδηγό στο διώροφο , τα φουντουνια του ‘τση,το 12’λεπτο γρήγορο κατούρημα,τον Αντωνάρα που στη Ρώμη έπαιζε μπάλα μόνος του,την οδηγάρα ΠΟΥ ΗΠΙΕ ΤΗ ΒΟΜΒΑ-COLA και ακόμα δεν ξέρουμε πως την σκαπουλάραμε,τον Στεφανάρα στις μαυρες χρονιές της β’ εθνικής με το : <<αμα σε δω θα εκνευριστώ,αν δεν σε δω θα τρελαθώ>>. Τον <<οδηγέ μην φρενάρεις γιατί ήδη χρωστάς >>,τον <<σταμάτα οδηγέ, με κλέψαν το μηχανάκι>>,(βλέπετε και το πούλμαν και ο σύνδεσμος της ΜΗΤΟΥΔΗ ήταν χώροι στενόμακροι). Αξέχαστη στιγμή το πούλμαντο κινητό πάρτι για την Πάτρα με την τούρτα για τα γενέθλια της ΑΡΕΙΑΝΑΡΑΣ μας.
Επίσης αξιοσημείωτες ήταν και οι συνθηματάρες που βγαίναν αυθόρμητα καθ’ οδόν : <<ΓΑΜΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ,ΓΑΜΙΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΡΟΥΜΑΝΟΙ..>>στην στενωπό της τυρούπολης <<Στα Τρίκαλα στα δυο στενά σκοτώσανε τον σακαφλιά ,καλά τον κάναν τον μπινέ,δεν φώναζε ΑΡΗ ολέ>>. <<Η βλακεία δεν έχει ηλικία,χψω>>( Κέρκυρα 2004),<<Πάμε όλοι μαζί σε παραλία,πάμε όλοι μαζί χωρίς μπατσαρία>>. Στιγμές απόλυτης αλλαφροσύνης.
Όπως φυσικά πολλές ήταν και οι ατάκες που γινόντουσαν σλόγκαν και κυκλοφορούσαν για καιρό με βάση πολλές φορές ασήμαντες ή άλλες σημαντικές αφορμές. Μερικές απ’ αυτές <<Παπουτσής εγγύηση>>( Πάτρα 2002) , <<Ασε, αυτούς δεν τους ξυπνάμε ,ψάχτε να τελειώνουμε>> (επικεφαλής Ε.Κ.Α.Μ διόδια Αφιδνών 2006), το αλήστου μνήμης <<ΛΑΜΟΓΙΟ>> που είπε γνωτός καταστροφέας του ΑΡΗ σε συνοπαδό μας στο Αιγάλεω), <<Η μπύρα πεθαίνει πάντα τελευταία>>(καθ’ οδόν προς Περούτζια 2003), <<Θα πάρω το Ταφ>> & δεκάδες άλλα άξια αναφοράς,που όμως για να καταγραφούν θα χρειαζόταν ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια..
Σκηνικά στους δρόμους πάμπολα με χανούμια,με τυριά(ακόμα ψαχνουν πόσοι είμαστε),με βάζελους (το διώροφο που έγινε μονώροφο).με γείτονες με γαύρους(στον τελικό της Πάτρας ..τετραπλάσιοι ήταν)κ.τ.λ. Δε συνεχίζουμε την εξιστόρηση,γιατί θα γίνουμε γραφικοί σαν τους fantastic 3+1 της Αγίας Βαρβάρας,που έχουν ξεχάσει να κατουρήσουν απο το 1926..
2009-2013 : ΤΕΛΜΑ και ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
Στα τέλη του 2009 όμως η κατάσταση του συνδέσμου έπεσε σε τέλμα. Οι λόγοι πολλοί.Η ουσία όμως μία.Οπότε…Στην ιστορική συνέλευση στο κέντρο νεότητας της Τριανδρίας,μετά από έντονη συναισθηματική φόρτιση κάναμε το αυτονόητο. Αποφασίσαμε οτι στην πιοδύσκολη συγκυρία ,λαβωμένοι όσο ΠΟΤΕ,δεν θα σκύψουμε το κεφάλι κι έτσι να απαρνηθούμε την ιδέα του ΑΡΗ. Ξανασηκωθήκαμε συμμαζέψαμε το τσαρδί μας και επιστρέψαμε για μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ στο <<οδοντιατρείο>>(καλο ε?) ,ανοίγοντας σύνδεσμο στην περιοχή που συνεχώς αναζυμώνονταν η ιδέα του ΑΡΗ και στο σημείο απαρχής του συνδέσμου,στην Αγία Τριάδα.Ο σύνδεσμος βρίσκεται στο σημείο του ιστορικού κιτρινόμαυρου καφενέ του Γιαννακού (Κωνσταντινουπόλεως 2 & Αγίας Τριάδος) και μαζί με το σύνδεσμο του ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟΥ ,συνεχίζουμε..
Σημείωση : τα παραπάνω γράφτηκαν βασισμένα σε κείμενα που είχε γράψει ο Γιάννης ο Άγγλος σχετικά με την ιστορία του Συνδέσμου. Με σεβασμό και τιμή στη μνήμη σου,φίλε..
ΑΡΗΣ-ΙΔΕΑ-ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ
Breaking The Rules Since 1970″
