Ευτυχώς που δεν βγαίνει η εντεκάδα από… τάσεις! Δεν μιλάω για την μεγάλη πλειοψηφία, των απλών φιλάθλων ή οπαδών, οι οποίοι καταθέτουν σκέψεις, προβληματισμούς ή και προτείνουν, μέσω των social media, αλλά ακόμα και δημοσιογράφοι, με σεβαστή πορεία στον χώρο, βλέπουμε να αρθρογραφούν και να παρουσιάζουν 6-7 διαφορετικά σχήματα, είτε από ραδιοφώνου είτε σε αρθρογραφία, πριν από τα παιχνίδια.
Χαρακτηριστικό αυτό που πέρασε, στον Βόλο, με τον ΝουΠουΣού του Μπέου, αλλά και του συμπαθητικού και αγαπημένου Μπερτόλιο! Ένας ανακάτευε, κάποιος “έβλεπε” ή και όχι, τρεις παίχτες πίσω, ονοματολογία, ένας αχταρμάς σκέψεων.
Τα κέρδη και οι ακατάλληλοι
Ο Άκης Μάντζιος πήγε στην “ελάχιστο ρίσκο” παρέμβαση, βοηθούμενος από την απόφαση του Φεράρι να υπερβεί εαυτόν και να παίξει, με ένεση. Αυτό, ήταν το να γίνει μία μόνο προσθήκη στην αρχική ενδεκάδα, αυτή του νεαρού Φατόρε στα στόπερ. Με αυτό τον τρόπο δεν “χάλασε”, κατά το κοινώς λεγόμενο, δύο ή και παραπάνω θέσεις. Αν γυρνούσε χαφ να παίξει πίσω, θα έμπαινε αναπληρωματικός εκεί. Αν ο Μοντόγια έρχονταν πιο μέσα και πήγαινε ο μικρός δεξιά, θα συνέβαινε το ίδιο. Αν ο Αργεντίνος δεν μπορούσε… Ευτυχώς, υπάρχουν ποδοσφαιριστές που τιμούν το ψωμί που τρώνε, την φανέλα που φοράνε. Και μόνο για αυτό τον λόγο ο Φράνκο Φεράρι παίρνει τον τίτλο του MVP, πέρα από την ουσία που δίνει στους αγώνες.
Ο προπονητής και το τεχνικό του επιτελείο είναι αυτός που ξέρει. Άλλο οι ικασίες, οι κουβέντες πραγματικού ή ηλεκτρονικού καφενείου και άλλο η πραγματικότητα, η καθημερινότητα μίας ομάδας. Στα μάτια μου, η απόφαση χρησιμοποίησης του νεαρού είχε ληφθεί και δουλεύονταν από μέρες. Και ο ίδιος έδειξε ετοιμότητα. Συγκέντρωση. Πειθαρχία αγωνιστική. Άλλη μία επιλογή, έστω και τώρα. Μαζί με την εμπιστοσύνη στον Παναγίδη, προκύπτουν δύο σημαντικά κέρδη για τον Άρη, που τόσο πολύ έσφαλε, σε αγωνιστικό πλάνο, αλλά και ταλαιπωρείται από τραυματισμούς.
Επειδή το πρώτο ημίχρονο το άκουγα ραδιοφωνικά, οδηγώντας στην Εγνατία και είδα μόνο το δεύτερο, προέκυψαν θεματάκια. Κάποιοι, ίσως να πούνε για διαιτητικό δόλο. Στα μάτια μου, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι, αρχής γενομένης από τον Σιδηρόπουλο στο VAR. Έναν τύπο που διαφημίζουν, στην έρμη Σαλονίκη, σαν το παλιό τζόβενο, τον Κύρο! Δύο καραμπινάτες λάθος αποφάσεις. Το γκολ του Τσέχου μετράει, καθώς η μπάλα βρίσκει στο πόδι πρώτα και εν συνεχεία στο κολλημένο με το σώμα χέρι του, αλλά υπάρχει και παράβαση πέναλτι στο ενδιάμεσο. Φυσικά, καλείς τον διαιτητή να δει. Δεν είναι οφσάιντ για να υποδείξεις μέσω ενδοεπικοινωνίας. Το δε χέρι “πέναλτι”, στο σουτ του Μορόν, που εξελίχθηκε στο κόρνερ με το οποίο προέκυψε το επόμενο πέναλτι (ξεκάθαρο πάτημα στον Ισπανό, που πάει να παίξει στην φάση, όπως είδα ξανά) τους εκθέτει αμφότερους. Ευτυχώς η ομάδα αντέδρασε, κέρδισε και έτσι δεν έπεσε στην ανάγκη τους, αποφεύγοντας, φυσικά και όλο το δηλητήριο της εσωστρέφειας που πολλοί είναι έτοιμοι να ρίξουν. Ακατάλληλοι, πλήρως.
Οι γνώστες να αποφασίζουν
Κέρδος δεν είναι μόνο οι νίκες, οι βαθμοί. Αυτό είναι το προφανές. Πίσω από αυτό, η ανάδειξη μονάδων, η δημιουργία συνόλου, η δόμηση μίας ομάδας με νοοτροπία τέτοια, “ομάδας” με την κυριολεκτική σημασία του όρου, είναι η βάση. Είχε και έχει ανάγκη ο Άρης από αυτά τα “κρυφά χαρτιά” , καθώς παίχτες που ήρθαν με περγαμηνές κινούνται σε ρηχά νερά. Χαρακτηριστικά τα παράδειγμα των Κάρλσον και Πάρντο. Ο πρώτος δεν μπορεί, ακόμα, να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση, αυτή που απαιτείται για να πάρει πράγματα η ομάδα από αυτόν. Ο δεύτερος, με αδιαμφισβήτητη ποιότητα, δεν εμφανίζει αυτό το τσαγανό, που λέμε. Δεν βγάζει νεύρο. Ένταση. Το ακριβώς αντίθετο παράδειγμα είναι ο Σουλεϊμάνοφ. Μπήκε σαν έτοιμος στην εντεκάδα. Ηγείται. Συμβαίνει. Δεν είναι ίδιες προσωπικότητες όλοι οι ποδοσφαιριστές. Άλλος “φτιάχνει” την ομάδα, άλλος “φτιάχνεται” από αυτήν.
Είναι και οι περιπτώσεις όπως του Πάβισιτς. Θα φύγει, μοιραία και δεν θα ξέρουμε αν και τι έχει να δώσει. Θύμα μίας σχέσης προβληματικής. Της Π.Α.Ε. με τον Ρόμπερτ Παλίκουτσα. Αυτό βλέπω, αυτό λέω. Από εκεί και πέρα, Ζαν Ζουλ και Ντουκουρέ δείχνουν να μένουν πίσω στην επετηρίδα. Γράφτηκε, ξανά, εδώ. Τα δύο τελευταία καλοκαίρια πάρθηκαν βιαστικές και λάθος αποφάσεις. Και αυτό συμβαίνει, για όποιον έχει την ευθύνη τους. Το ζητούμενο είναι να διδάσκεται από τα λάθη, να τα διορθώνει, να αφήνει να τις λαμβάνουν οι γνώστες. Είπαμε. “Αυτός που ξέρει”!
Ποιος κυνηγάει ποιον
Εύκολα, η κουβέντα και το παράδειγμα πηγαίνει στο μπάσκετ. Κι εκεί, επέστρεψε ένας προπονητής, που ταιριάζει στην φιλοσοφία του Άρη, που δουλεύει, γνώστης του αντικειμένου. Στελεχώθηκε, από ειδικούς του αθλήματος, αλλά και προσωπικότητες, πρώην παίκτες, οι οποίοι αποκτούν γνώσεις, καθιερώνονται στον χώρο.
Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμώνω ή να χαίρομαι, βέβαια, κάποιες φορές. Έβλεπα τον αγώνα στην Γαλλία, χαιρόμουν με τα Αρειανάκια στην κερκίδα, πιστοί στο “δεν θα σε αφήσω ποτέ” δόγμα και έβλεπα ντεζαβού στο παρκέ. Πρώτη περίοδος και 23-4 (αν δεν κάνω λάθος) σε κάποιο σημείο και το κεφάλι να καπνίζει. Μεταφέρθηκα, νοητά, στο Τρεβίζο. Στο έτος 2007 και όχι στο έπος, στα τέλη των 90’s με την “ομάδα της Προύσσας”. Βρέθηκα τέσσερις μέρες Ιταλία. Δύο στο Μιλάνο με την “σκάλα” και το Ντουόμο της, δύο στην Βενετία, στο ενδιάμεσο Τρεβίζο με τρένο, για Μπενετόν – Άρης, σε όμιλο. Ο Άρης “του Μάσσεϊ”, έτσι για να ορίσουμε την ομάδα. Στον πάγκο ο συμπαθητικότατος Μαντσόν.
Σε εκείνο το ματς, που ήμαστε καμιά 20ριά Αρειανάκια σε μία γωνιά, εκεί που γνωριστήκαμε με τον Γιάννη τον Βρούσγο που τόσο λείπει, η ομάδα κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα ακατάρριπτο έως σήμερα ρεκόρ. Σε μία περίοδο, νομίζω ήταν η τρίτη, πέτυχε… 3 πόντους!!! Εξαιρώντας τα παιδικά και γυναικεία πρωταθλήματα, αλλά και ένα ματς του πρόσφατου Μουντομπάσκετ που μπήκαν 2(!!) πόντοι, αν δεν απατώμαι, που μου διαφεύγει τώρα, δεν έχω δει ομάδα να πλησιάζει καν αυτή την επίδοση. Κοντέψαμε, βέβαια, προχτές, που οι παίχτες για έξι λεπτά κινούνταν λίγο πιο αργά από τις γόνδολες, της Βενετίας που είπα παραπάνω. Απέναντι σε μία ομάδα, με έναν τύπο ίδιος ο Ανδρουλάκης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στον πάγκο, ίδιας δυναμικής και… αφέλειας, έδωσες δικαίωμα και βρέθηκες να κυνηγάς. Το σκορ. Στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο επίσης, στον πρωταθλητισμό, γενικά, ισχύει το αντίθετο δόγμα από ότι στην ζωή.
Αυτό λέει: “Να σε κυνηγάνε αυτοί και όχι εσύ”!
ΥΓ: Σοφία, γνωριζόμαστε μόνο εξ όψεως. Συμφωνώ μέχρι τελείας στο κείμενο που αναρτήθηκε στον λογαριασμό σου. Ο Άρης πρέπει να συμπορεύεται. Χωρίς παιδιά μπασκετικά και αποπαίδια ποδοσφαιρικά ή και το αντίστροφο.
Μόνο Άρης. Όλο Άρης.
Μια ζωή!
Σάββατο, 18 Νοεμβρίου 2023
“ο Χιούι”
