Δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες για να εξηγήσουμε ότι η σημερινή διοίκηση της ΠΑΕ Άρης απέτυχε, οδήγησε το «καράβι στα βράχια» και πρέπει να αποχωρήσει. Είναι αυτονόητο, ότι πρέπει να φύγουν οι παράγοντες που έφτασαν την ομάδα στο σημείο «μηδέν». Το ζητάει ο πικραμένος κόσμος, το επιβάλλει η ψυχρή λογική, το υπαγορεύει το συμφέρον του ίδιου του συλλόγου.
Η ομάδα απέτυχε αγωνιστικά με τη χειρότερη θέση στη βαθμολογία της (9η) στα τελευταία έξι χρόνια. Η διοίκηση απέτυχε οικονομικά αυξάνοντας το άνοιγμα κατά πέντε εκατομμύρια ευρώ. Απέτυχε διαχειριστικά, αφήνοντας την ομάδα στη δίνη ενός κυκλώνα δέκα προσφυγών, ρεκόρ που γύρισε τον σύλλογο πολλά χρόνια πίσω. Και το αποκορύφωμα; Η μη εξασφάλιση της αδειοδότησης, κάτι το αυτονόητο για το μέγεθος, την ιστορία και τους κόπους ενός συλλόγου, όπως είναι ο Άρης. Η αδειοδότηση ήταν ένα γεγονός αδιαπραγμάτευτο στη συνείδηση, στο DNA των φιλάθλων…
Κι αν η αγωνιστική, διοικητική και οικονομική αποτυχία είναι πράγματα που μπορεί να… χωνεύονται, έστω και δύσκολα, υπό το βάρος των γεγονότων, των συγκυριών, του γενικότερου οικονομικοπολιτικού περιβάλλοντος, η αποτυχία εξασφάλισης της αδειοδότησης δεν… χωνεύεται με τίποτα!
Ακόμη κι αν «χρυσώσει» το… χάπι η ΕΠΟ και «περάσει» το δικαίωμα να κάνουν μεταγραφές οι ομάδες που δεν πήραν την άδεια, η ουσία δεν αλλάζει. Μπορεί να είναι μια τεχνητή αναπνοή, μια φιάλη οξυγόνου για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Το πρόβλημα υπάρχει…
Το αυτονόητο είναι να αποχωρήσει, να αντικατασταθεί, να αλλάξει η παρούσα διοίκηση, -όπως θέλετε πείτε το- μια και απώλεσε πλέον και το τελευταίο έρεισμα στον κόσμο. Απώλεσε το τελευταίο οχυρό αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης.
Τα χρήματα που υποσχέθηκε ότι θα μπουν, έστω και την τελευταία στιγμή για σώσει την παρτίδα (από τα δικά της λάθη), δεν μπήκαν, ο χρόνος πέρασε, η πρόταση που έμοιαζε ως η μόνη ρεαλιστική δεν παρουσιάστηκε στην πράξη, ο «χρόνος τελείωσε». Με τον Άρη στο καναβάτσο, με το καράβι να πέφτει στα βράχια…
Αυτονόητη, λοιπόν, η αποχώρηση της διοίκησης, των ανθρώπων που προκάλεσαν την μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων ετών.
Αυτονόητη, όμως, και η επανεκκίνηση του Άρη. Με θυσίες και τόλμη από όλους. Θυσίες για να βάλουν όλοι το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Θυσίες για να λειτουργήσει η Λέσχη, ο ερασιτέχνης, η οικογένεια του Άρη, δημιουργώντας μηχανισμούς που θα φέρουν άμεσα έσοδα. Να μπουν χρήματα, με κάθε τρόπο, άμεσα και αποτελεσματικά.
Χρειάζεται και τόλμη, όμως. Τόλμη για να συσπειρωθούν παράγοντες που θα έχουν όραμα και θα το μεταδώσουν σε όλη την οικογένεια του Άρη και μαζεύοντας το καράβι από τα βράχια να το επαναφέρουν σε μια ομαλή ρότα. Έστω και τραυματισμένο, έστω και πληγωμένο. Κάποιοι πρέπει να τολμήσουν να βγουν μπροστά. Όχι τώρα, αλλά χθες…
Η επόμενη μέρα, μετά την κορύφωση της κρίσης, μπορεί να βγάλει κέρδη, να γεννήσει ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα αρχή. Αρκεί να είναι οι Αρειανοί κοντά, γύρω και μέσα στην ομάδα. Και όχι απόντες από τις εξελίξεις.
