Ο Γιάννης Γιαννιώτας βρέθηκε, βρίσκεται και είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί σε διάφορα σενάρια μεταγραφικά. Ο νεαρός μεσοεπιθετικός μίλησε για τον ίδιο, τον Άρη και το μέλλον του σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη!
Όλο το κείμενο της συνέντευξης στην εφημερίδα Goal:
“Η Θεσσαλονίκη είχε ανοίξει τα μάτια της εκείνο το πρωί, για να υποδεχτεί στρατιές σύννεφων. Στην Αριστοτέλους ο κόσμος πήγαινε κι ερχόταν. Οι καταστηματάρχες των χώρων εστίασης, όμως, είχαν μαζέψει τα εξωτερικά καθίσματα. Εβρεχε.
Στο λόμπι του ξενοδοχείου, καθισμένος σε μία πολυθρόνα, διαβάζοντας με ενδιαφέρον ένα αδέσποτο περιοδικό ποικίλης ύλης. «Βρε τούτος είναι;» σκέφτηκα, αλλά η ενοχή λόγω της καθυστέρησης στο ραντεβού ξεπέρασε κάθε άλλη σκέψη. «Καλημέρα σας. Δεν πειράζει. Ετσι κι αλλιώς, κι εγώ άργησα να έρθω» ήταν η απάντηση στην ειλικρινή απολογία μου. Μετά από πέντε λεπτά βρισκόμασταν σε μία από τις ξακουστές καφετέριες της Αριστοτέλους. Καθίσαμε παράμερα, αλλά συνέβη και ο υπεύθυνος του καφέ να είναι Αρειανός.
«Ελα ρε παιχτούρα. Καλώς τον. Καθίστε όπου θέλετε» μας προσκάλεσε και στο διάστημα της συνομιλίας μας έβρισκε κάθε πιθανή κι απίθανη ευκαιρία να πλησιάσει το τραπέζι για να τον αποθεώσει. Μέχρι που μία κουβέντα του μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω τους συσχετισμούς και να ερμηνεύσω πολλά απ’ αυτά που είχα ακούσει ή θα άκουγα από τα χείλη του Γιάννη Γιαννιώτα. «Ρε μπαγάσα. Μικρούλης είσαι. Στο γήπεδο φαίνεσαι πολύ μεγαλύτερος. Τετραπέρατος».
Ο Γιάννης Γιαννιώτας, λοιπόν, αποκαλύπτεται, σε μία αυτοβιογραφική συνέντευξη-εξομολόγηση, με απόλυτα ειλικρινή διάθεση και αφιερωμένη εις το όνομα του πατρός. Του ανθρώπου στον οποίον οφείλει πολλά απ’ αυτά που έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα. Και είναι καμπόσα τούτα, αγαπητοί φίλοι. Μόλις σε ηλικία 19 ετών!
«Δεν κερδίζει η φανέλα μόνη της»
Η νέα γενιά του Αρη έχει κληθεί να κουβαλήσει πολλά, και πολλές φορές, ίσως, ξεπερνώντας τα όρια. Προφανώς κάτι σκέφτηκε και ο πρόεδρος του Ατρόμητου όταν έβγαλε την ανακοίνωση με το καυστικό υστερόγραφο για τα παιδαρέλια του Αρη και τη νοοτροπία τους.
«Ελάτε, ας μη γελιόμαστε. Παντού υπάρχει η νοοτροπία του `’παίζεις στην έδρα μου, θα σε συντρίψω”. Οποιος παίκτης αγωνίζεται μέσα στο σπίτι του, νομίζει ότι είναι δέκα φορές καλύτερος. Ο κόσμος σε απογειώνει. Δε νομίζω όμως ότι θα σκεφτεί κάποιος: `’Ελα ρε… Αρης είμαι. Θα σε κερδίσω με την φανέλα”. Το γήπεδό μας έχει δύο χαρακτήρες. Ή που θα σε κάνει Θεό ή θα σε κυνηγάει. Αυτήν τη στιγμή είμαστε στο ενδιάμεσο, διότι η ψυχολογία μας δεν είναι στα ύψη, για να μας έχουν σαν Θεούς, ούτε μας κυνηγάνε. Ο κόσμος έχει δείξει πολλή υπομονή».
«Mέσα στο ματς όλα γίνονται»
Εχει την άποψη ότι κατά τη διάρκεια του 90λεπτου μπορεί να συμβούν πολλά. «Από κλωτσιές και μπουνιές, που είναι σημαντικό όμως να τελειώνουν με τη λήξη του αγώνα» μέχρι και… «αυτό που συνέβη με τον Παναθηναϊκό. Χάναμε 1-0, ήμασταν στο 80′ κι εγώ είχα σκύψει το κεφάλι. `’Δεν γυρνάει” σκέφτηκα. Εκείνη τη στιγμή οι κόουτς, ο Πασιαλής και ο Μπουγιουκλής, μου λένε: `’Πάμε, θα γίνει ευκαιρία”. Ρε τι λένε; `’Δεν περνάμε το κέντρο” είπα μέσα μου. Και να που έγινε. Και μπήκε το γκολ. Ευτυχώς με έπιασε απροετοίμαστο κι εκτέλεσα μόλις είδα την μπάλα. Αν το σκεφτόμουν, θα είχα προσπαθήσει να τη σταματήσω και να κάνω διάφορα. Μάλλον στα πουλιά θα την είχα στείλει» λέει και γελάει.
Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ
«Βρήκα ανθρώπους που με βοήθησαν»
Ο Γιάννης Γιαννιώτας είναι το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο που διαθέτει ο Αρης, ενώ βρίσκεται στην αντίστοιχη εκλεκτή λίστα του ελληνικού ποδοσφαίρου, διανύοντας μία διαδρομή με εμπόδια, προβλήματα, μέχρι να φτάσει, όμως, στο ξέφωτο. Μην ξεχνάμε ότι είναι μόλις 19 ετών. «Μη μου τα λες. Ξέρω. Πολλές φορές, ειδικά στην αρχή της σεζόν έδειχνα να προσπαθώ να κάνω περισσότερα πράγματα απ’ αυτά που μπορώ. Το ξέρω.
Πίστεψέ με, όμως, είχα πολλά πράγματα στο μυαλό μου. Πάρα πολλά. μου έβγαιναν νεύρα ανεξήγητα. Ευτυχώς, βρέθηκαν σωστοί άνθρωποι δίπλα μου και τώρα μπορώ να πω ότι είμαι απελευθερωμένος, παίζω ποδόσφαιρο και διασκεδάζω. Ο Μάκης Μίχας και ο Πολ Κουτσολιάκος μου πρόσφεραν πολύ σημαντική βοήθεια, ώστε να ξαναγίνω ο εαυτός μου τον τελευταίο καιρό» είπε ο Γιάννης, πάντα έχοντας ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο (απελευθέρωσης) στα χείλη. Το κουβάρι είχε αρχίσει να ξετυλίγεται.
TA ΔΕΣΜΑ ΚΑΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ
«Ενιωθα να κουβαλάω τον πλανήτη πάνω μου»
Το καλοκαίρι, παίζοντας με την εθνική ομάδα, στον άθλο της δεύτερης θέσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματων Νέων, το όνομά του μπήκε ακόμα και στο πιο μακρινό σπιτικό της επικράτειας. Από τον βορρά μέχρι τον νότο. Ηταν όλα ξαφνικά… «Είχα πολλά στο μυαλό μου. Μου έβγαιναν νεύρα ανεξήγητα… Κολλούσε το μυαλό μου. Λες και είχε σταματήσει ο κόσμος να γυρίζει. Από πέρυσι, που ήμουν για όλους ο 18χρονος Γιαννιώτας, ξαφνικά φέτος όλοι περίμεναν πολλά πράγματα από εμένα. Και μάλλον όλο αυτό με φόρτωσε πολλές ευθύνες.
Βρέθηκαν, όμως, οι άνθρωποι που μου είπαν τα σωστά λόγια. Οτι δεν είμαι μόνος μου. Πως υπάρχουν κι άλλοι παίκτες στην ομάδα, δεν περιμένει κανείς από εμένα να πάρω όλη την ομάδα στην πλάτη μου. Νιώθω διαφορετικός άνθρωπος. Εχω πολλή όρεξη για προπόνηση, χωρίς το άγχος των πρώτων αγωνιστικών. Βεβαίως και όλοι πιεζόμαστε, διότι ο Αρης είναι στις τελευταίες θέσεις, αλλά έχω απελευθερωθεί από το προσωπικό άγχος».
O Γιαννάκης που έγινε Γιάννης
Το αίσθημα του βάρους ήταν έντονο. Αυτός ο μικροκαμωμένος δαίμονας, και εδώ έχει θέση η αλληγορία του συμπαθούς καταστηματάρχη του προλόγου μας, βρέθηκε μέσα σε κάποιες εβδομάδες σε μία διαφορετική θέση. Αυτή που δεν του πρόσφερε κανείς, δεν την απαίτησε κανείς από τον ίδιο, αλλά το αίσθημα ευθύνης που τον διακατέχει τη χρέωσε με 109 στον ίδιο τον εαυτό του. Το ξεπέρασε, όμως, ή τέλος πάντων δείχνει να το ξεπερνάει και πλέον να γίνεται σε ηλικία 19 ετών η αιχμή του δόρατος του Αρη. Οχι της ομάδας αλλά ολόκληρης της προσπάθειας που κάνει ο Αρης να παραμείνει στην κατηγορία.
«Είναι γεγονός ότι υπήρξαν στιγμές που φέρθηκα επιπόλαια. Ναι! Μέσα στην τρέλα μου να προσφέρω, όμως. Για παράδειγμα… Παίζαμε με τον ΟΦΗ και σε μία φάση ο Καπετάνος είναι ακριβώς δίπλα μου. Εγώ εκείνη τη στιγμή ξέρεις τι σκέφτομαι; Οτι σουτάρω, ότι σκοράρω και πανηγυρίζω! Δεν έχω δει καν τον Καπετάνο που είναι μόνος του.
Το διαπίστωσα όταν είδαμε με την υπόλοιπη ομάδα το βίντεο. Αν είχα δώσει την μπάλα, θα ανοίγαμε το σκορ, θα κάναμε το 1-0, θα είχαμε τρεις βαθμούς στο τσεπάκι μας. Και σκέφτομαι: `’Τι χαζός ήμουν που δεν τον είδα”. Ο πατέρας μου είναι ο πιο αυστηρός κριτής μου. Ακόμα και πέντε γκολ να βάλω, θα με βρίζει. Ξέρεις τι μου είπε; `’Μεγάλε…” μου λέει, `’δεν είσαι μόνος στο στο γήπεδο. Υπάρχουν κι άλλοι παίκτες δίπλα σου”. Γι’ αυτό σου λέω ότι πέρασα δύσκολα, πιστεύοντας ότι μπορώ να κάνω περισσότερα πράγματα από αυτά που στην πραγματικότητα μπορώ. Γι’ αυτό και τώρα είμαι ευτυχής. Εχω ηρεμήσει μέσα στο γήπεδο. Με νοιάζει μόνο το ποδόσφαιρο και τίποτα άλλο».
«ΣΤΗΝ ΕΞΕΔΡΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ»
Η σχέση λατρείας που έχει με τον Αρη και τον κόσμο είναι μοναδική. Ο,τι κι αν γίνει στο μέλλον, αυτή η ομάδα θα είναι για τον Γιαννιώτα ένα κομμάτι του εαυτού του. «Μεγάλωσα μέσα στον Αρη. Και ναι, ξέρω ότι μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά εγώ παίζω για τον κόσμο του Αρη». Μη σκαλώνετε. Το εννοεί. Διαβάστε αυτό: «Το γεγονός, όμως, ότι παίζεις πολύ με τον κόσμο στη διάρκεια του αγώνα, ότι κάνεις παραπάνω πράγματα, δεν φοβάσαι ότι μπορεί να σε καθιερώσει ως έναν παίκτη που τον νοιάζει η εξέδρα;» τον ρώτησα.
«Το ξέρω αυτό. Αλλά προσπαθώ να το χαλιναγωγήσω. Ισως βγάζω παραπάνω πάθος. Ωστόσο, όταν παίζω και βλέπω τα παιδιά στην εξέδρα να φωνάζουν, να αγωνιούν, στο πρόσωπό τους αντικρίζω το δικό μου. Ειλικρινά, αισθάνομαι ότι είμαι εγώ που βλέπω το ματς από την εξέδρα. Φέρνω τον εαυτό μου εκεί».
«Αρης ή εξωτερικό»
Από το καλοκαίρι κιόλας οι «Σειρήνες» ηχούν στα αυτιά. Οσο πλάνες κι αν είναι, όμως, ξέρει να τις διαχειρίζεται πια. Πέρασε τη φάση των διλημμάτων. Πιο δυνατός και πιο ώριμος βγαίνει έξω και δεν έχει δεύτερες σκέψεις να καταδυναστεύουν το μυαλό του… Αυτή η συζήτηση ξεκίνησε από μία ερώτηση που του έκανα, αν τον είχε πλησιάσει πέρυσι ο Παναθηναϊκός και φέτος η ΑΕΚ. Η απάντησή του είναι εντυπωσιακή, ειδικά για ένα παιδί μόλις 19 ετών.
«Ας ξεκινήσουμε από τα περσινά. Είχε ένα ενδιαφέρον ο Παναθηναϊκός αλλά τίποτα περισσότερο. Μείναμε εκεί». Εν συνεχεία έρχεται η ΑΕΚ και η ανοιχτή πρόσκληση (σε προσωπικό επίπεδο φυσικά) που του απηύθυνε ο Κατίδης, όταν ο ίδιος κατέβηκε στην Αθήνα για την ΑΕΚ. «Μου είπε ότι τον υποδέχτηκαν πολύ καλά και πως η ΑΕΚ έχει πολύ καλές εγκαταστάσεις. Μου είπε ότι θα δουλέψουμε σωστά. Και τότε με προέτρεψε: `’Αδελφέ, εγώ στα είπα ως όφειλα. Τώρα κάνε τη δική σου επιλογή, αν θες να συνεχίσεις στην ΑΕΚ ή τον Αρη. Σκέφτηκα και δεν δυσκολεύτηκα να πάρω μία απόφαση αρκετά εύκολη για εμένα. Διότι απλώς είμαι τέτοιου είδους άνθρωπος.
Παίζοντας έναν χρόνο στην ομάδα που με έβγαλε, δεν το θεώρησα σωστό να φύγω σχεδόν τσάμπα. Σκέφτηκα, όμως, να φύγω στο εξωτερικό. Δεν με ενδιέφερε άλλη ελληνική ομάδα. Αν ήταν ένα ποσό που θα εξασφάλιζε εμένα, την οικογένειά μου και θα βοηθούσε τον Αρη σημαντικά, μπορεί να το έκανα. Το καλοκαίρι, όμως, θα ήταν λίγο ακραίο, χωρίς να έχω παίξει στην ομάδα που με πίστεψε και με εμπιστεύτηκε και τη λατρεύω, να σηκωθώ να φύγω χωρίς καν να έχω παίξει σε αυτήν. Δεν το έβρισκα σωστό. Το σκεπτικό ήταν πάντα το ίδιο. Ή Αρης ή εξωτερικό. Δε θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες, αλλά στόχος μου είναι να παίξω στο εξωτερικό».
«Εχω φανταστεί τον εαυτό μου στη Γερμανία»
Η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό του αυτήν τη στιγμή περνάνε πολλά. Αλλά είναι, πλέον, όλα ξεκάθαρα. «Μπορεί να φύγω και τώρα, μπορεί και το καλοκαίρι. Δεν με ενδιαφέρει, όμως. Στο μυαλό μου είναι ο Αρης. Εξάλλου, ακόμη κι αύριο να μου πουν να πάω κάπου, έχω τον τρόπο να προσαρμοστώ εύκολα. Μέχρι τότε, όμως, το μυαλό μου είναι στον Αρη. Βουλιάζουμε και πρέπει να βρούμε ένα χέρι να μας τραβήξει. Και θα το βρούμε μόνοι μας.
Τον εαυτό μου, πάντως, τον έχω φανταστεί στη Γερμανία. Εγώ είμαι Ρεάλ. Ο πατέρας μου, όμως, αγαπάει τις γερμανικές ομάδες. Και του έχει μπει στο μυαλό ότι θέλω να παίξω εκεί. Είναι το όνειρό μου. Θα σου πω κάτι. Αυτό το ταλέντο που έχω, θέλω να το… τερματίσω. Κι όταν θα έρθει η ώρα να κάνω τον απολογισμό μου, να είμαι σίγουρος ότι έχω δώσει τα πάντα από τον εαυτό μου. Οτι συνέτριψα το ταβάνι μου. Να είμαι ήσυχος με τη συνείδησή μου».
H ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
«Δεν με καλούσαν και τρελαινόμουν»
Η απόσταση από τη Θεσσαλονίκη στο Νεοχώρι είναι περίπου μία ώρα και δέκα λεπτά. Χρόνος ικανός για τον καθένα να σκεφτεί, να συλλογιστεί, να «μαστιγώσει» τον εαυτό του ή να τον χαϊδέψει. Να τον αποθέωσει ή να τον καταρρακώσει. Αυτή η διαδρομή των 70 λεπτών ταξίδεψε τον Γιάννη Γιαννιώτα πολλά… έτη ωριμότητας μπροστά.
«Θυμάμαι που δεν με καλούσαν στις εθνικές ομάδες των μικρών. Επαιρναν άλλα παιδιά από τον Αρη και μ’ εμένα δεν είχε ασχοληθεί κανείς. Γυρνούσα στο χωριό με το αυτοκίνητο και σε όλη αυτήν την απόσταση δεν έβγαζα μιλιά. Σκεφτόμουν! Μόνο σκεφτόμουν! Τι πρέπει να κάνω. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Είχα πεισμώσει. Ηθελα να παίξω στην Εθνική. Και τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι μου βγήκε σε καλό, διότι αν είχα παίξει από πιο νωρίς, ίσως να μην είχα αυτό το πείσμα. Ακόμα και τώρα».
«Χρωστάω ένα αυτοκίνητο στον πατέρα μου»
Στις κουβέντες του θα ακούσει πολύ συχνά λέξεις όπως… σεβασμός, ανταπόδοση, δικαίωση. Αναφερόμενος, όμως, πάντα σε αυτούς, στους οποίους χρωστάει. Σε αυτούς που η επιταγή της έως τώρα ζωής του φέρει τα ονόματά τους, αφήνοντας το χρέος ανοιχτό να το ξεπληρώσει στο μέλλον.
«Ημουν 13 ετών και ακόμα το θυμάμαι. Μεγάλωσα σε ένα χωριό της Χαλκιδικής, το Νεοχώρι. Πήγα στον Αρη όταν ήμουν 13 ετών. Και επειδή δεν μπορούσα να μετακομίσω στη Θεσσαλονίκη, ο πατέρας μου με πήγαινε και με έφερνε. Κάθε μέρα… κάθε μέρα, για να κάνω προπόνηση με τις ακαδημίες, πληρώνοντας ο ίδιος, βεβαίως, το κόστος για τη βενζίνη και όλα τα έξοδα. Αυτή ήταν η μεγάλη θυσία του πατέρα μου. Και θέλω να τον δικαιώσω.
Μετά από κάποιο καιρό σκέφτηκα και του είπα: «Ρε πατέρα. Σου υπόσχομαι, σου δίνω τον λόγο μου. Οταν θα πάρω μεταγραφή, το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να σου πάρω ένα πολύ, μα πάρα πολύ καλό αυτοκίνητο. Του το έχω υποσχεθεί από τα 13 μου. Και θα το κάνω. Ολα αυτά τα χρόνια, ύστερα από τόση ταλαιπωρία, το αυτοκίνητό του μοιάζει να είναι 200 ετών. Σε αυτόν χρωστάω τα πάντα. Και θέλω να του το ανταποδώσω. Ηταν δύσκολα χρόνια. Ξέρεις τι λένε, όμως; Για να πετύχεις κάτι, πρέπει να περάσεις από δυσκολίες. Ε, νομίζω ότι αυτές πέρασα και περνάω τώρα, ώστε να έρθει η ώρα που θα πετύχω για να το επιστρέψω στους ανθρώπους που με πίστεψαν».
H AEK, o Κατίδης, ο Ντέμης και άλλα πολλά
Αφού αφιερώνετε χρόνο να διαβάσετε και τούτο τον χώρο, σας προειδοποιούμε ότι σε αυτές τις 350 λέξεις που ακολουθούν θα δείτε πράγματα που αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα του Γιάννη Γιαννιώτα αλλά και διάφορα άλλα, μα άκρως ενδιαφέροντα θέματα.
Η αφίσα του Ντέμη
«Ναι, δεν έχω λόγο να μην το παραδεχτώ… Στο δωμάτιό μου έχω δύο αφίσες κρεμασμένες. Μία με τον Κόκε μπροστά σε μία θύρα του γηπέδου, όπου γίνεται χαμός από πανηγυρισμούς, και μία του Ντέμη Νικολαΐδη. Τον λάτρευα ως παίκτη».
Η ΑΕΚ και ο πατέρας του
«Ο πατέρας μου είναι τρελός ΑΕΚτζής. Αρρωστος. Δύο όνειρα έχει: να με δει με τη φανέλα του Αρη και τώρα να με δει να φοράω τη φανέλα της ΑΕΚ. Το καλοκαίρι μου είπε: `’Εγώ θέλω να σε δω εκεί. Αλλά αποφασίζεις μόνος σου. Να αποφασίσεις αυτό που θα σε κάνει να νιώθεις όμορφα”. Του είπα ότι στον Αρη είμαι καλά, αισθάνομαι όμορφα και θέλω να συνεχίσω εκεί. Το σεβάστηκε και μου έδωσε να καταλάβω ότι έκανα το σωστό. Θυμάμαι πέρυσι, όταν ξεκίνησα να παίζω, έβγαζα την μπάλα μόνος μου έξω από το άγχος. Κι όμως, ο κόσμος με χειροκροτούσε και με στήριζε. Με αγκάλιασε. Πώς μπορώ να το ξεχάσω;».
Ο Γιάννης και ο Κατίδης
«Ο Κατίδης είναι παρεξηγημένο παιδί. Στη θέση του εγώ ίσως να έκανα και χειρότερα. Βγαίναμε έξω κι ενώ εμένα με σήκωνουν στα χέρια, τον Κατίδη τον κοιτούσαν με μισό μάτι. Μάλλον για τον εκρηκτικό χαρακτήρα του. Σε πολλά από αυτά που τον κατηγορούσαν δεν είχε καμία ευθύνη. Το είχαν βρει καραμέλα, όμως.
Ο,τι κι αν γινόταν, έφταιγε ο Κατίδης. Κάνουμε ζέσταμα στη θύρα 3 κι αυτός, πλησιάζοντας, σηκώνει τα χέρια του και χαμογελάει ειρωνικά για την κακή μας τύχη. Ε, τότε ανεβαίνουν στα κάγκελα κάποιοι και του βρίζουν ό,τι έχει και δεν έχει. Στην ΑΕΚ δεν ξέρω τι γίνεται, δεν το ζω. Αλλά επιμένω ότι είναι πολύ καλό παιδί και του έβγαζαν συνέχεια τα αρνητικά, για να λένε ότι φταίει ο Κατίδης. Εδώ πέρυσι έμπαινε αλλαγή και ο κόσμος τον γιούχαρε. Οι οπαδοί της ομάδας του! Είναι δυνατόν; Είναι 19 χρονών. Πώς να το αντιμετωπίσει; Είναι άδικο αυτό που συμβαίνει με τον Κατίδη».
Η… ειρωνία
«Εχω βάλει 7 γκολ κι από αυτά μόνο ένα είναι στο γήπεδό μας. Θα είμαι ο μοναδικός παίκτης που βάζει εκτός και δεν μπορεί να βάλει στο γήπεδό του. Μάλλον φταίει το άγχος, δεν ξέρω τι άλλο».
