Είναι πολύ νωρίς να πει κανείς πολλά για την χθεσινή κλήρωση του Άρη στο Γιούροκαπ σε αγωνιστικό επίπεδο. Πρώτος στόχος είναι σαφώς να διεκδικήσει η ομάδα την πρόκρισή της στην επόμενη φάση και για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να βρει δύο ομάδες να βάλει από κάτω. Υπάρχουν όμως πολλά περισσότερα που μπορούν να φέρουν “κέρδος” από την επιστροφή στην Ευρώπη.
Αρχικά, σε αγωνιστικό επίπεδο υπάρχουν ομάδες τριών ταχυτήτων στον όμιλο του Άρη. Η Ούνιξ Καζάν είναι μια κατηγορία μόνη της. Έχει… άπειρα χρήματα για να φτιάξει μια ομάδα ικανή να διεκδικήσει τον τίτλο. Οι δύο τουρκικές, Μπάνβιτ και Τράμπζονσπορ είναι τάξη μεγέθους 3-5 εκατ. ευρώ, είναι φαβορί να ακολουθήσουν την Ούνιξ στην επόμενη φάση, αλλά δεν είναι “μεγάλες” ομάδες και αυτό παίζει ρόλο, κυρίως γιατί σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει υπερτιμολόγηση παικτών που πηγαίνουν να παίξουν εκεί.
Στη τρίτη ταχύτητα είναι οι υπόλοιπες τρεις ομάδες. Η Μπούντουτσνοστ, ο Άρης και η Στεάουα Βουκουρεστίου. Οι Μαυροβούνιοι είναι ομάδα με σταθερή παρουσία στην Ευρώπη, στοιχείο που έχασε ο Άρης την τελευταία τριετία, όμως επιστρέφει και έχει την αύρα να επιστρέψει ηχηρά, έστω κι αν έχει ίσως και το πιο μικρό μπάτζετ από όλες τις ομάδες του ομίλου του, ακόμα κι από τους Ρουμάνους, που είναι πρωτάρηδες, αλλά έχουν την δυνατότητα να πάρουν καλούς παίκτες.
Δύο ομάδες ψάχνει να βρει ο Άρης να βάλει από κάτω και σε μια πρώτη ανάλυση αυτές είναι οι ομάδες από την ίδια ταχύτητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλύτερο.
Από εκεί και πέρα, η έλευση της οικογένειας Λάσκαρη δεν περιορίζεται μόνο σε μια απλή επιστροφή στην Ευρώπη. Υπάρχουν σκέψεις και πλάνα που αφορούν την διαρκή διείσδυση των κίτρινων στην Ευρώπη με στόχο την επιστροφή στην ελίτ. Αυτό θα γίνει με σταθερά βήματα, όπως είπε ο ίδιος ο Λάσκαρης.
Υπάρχουν πράγματα που θέλει να κάνει η νέα τάξη πραγμάτων στον Άρη σε επίπεδο μάρκετινγκ, κάτι που δεν έκαναν οι τελευταίες διοικήσεις (συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Λευτέρη Αρβανίτη). Καταρχήν να χρησιμοποιήσει όλα τα “εργαλεία” που προσφέρει η Ευρωλίγκα, να είναι παρών ο Άρης σε όλα τα μίτινγκ, σε όλα τα σεμινάρια, σε όλες τις συσκέψεις. Να μπει επιτέλους ένα πλάνο που θα προσελκύει χορηγούς όχι μέσω φιλικών σχέσεων, αλλά πιο τεχνοκρατικά. Να μπορέσει να παρουσιάσει σωστά το brand name του συλλόγου, όχι απλά με παρελθοντολογία, αλλά και με χειροπιαστές προτάσεις για το μέλλον, να διαμορφώσει συγκεκριμένη τιμολογιακή πολιτική στα εισιτήρια, διαρκείας και μη, έχοντας πλάνο και στόχους.
Ο Άρης οφείλει να εξυγιανθεί οικονομικά και παράλληλα οφείλει να εκσυγχρονιστεί σαν κλαμπ, να βάλει καινούριες ιδέες, να αποβάλλει λογικές, συμπεριφορές και νοοτροπίες από το παρελθόν. Ο Λάσκαρης τα γνωρίζει όλα αυτά άριστα, γιατί για περισσότερο από τρεις μήνες παρακολουθεί τα πάντα κι ας μη τον βλέπει κανείς.
Είναι ανάγκη ο Άρης να διατηρήσει στο ακέραιο την ιστορία του, την παράδοσή του στο μπάσκετ, την αύρα του Αυτοκράτορα που έχτισε για δεκαετίες και πάνω σε αυτά τα θεμέλια να αποβάλλει στερεότυπα ετών και να γίνει ένα μοντέρνο ευρωπαϊκό κλαμπ. Αυτό θα είναι το πρώτο βήμα για την επιστροφή στην ελίτ.
Το μεγάλο αρνητικό για την προσπάθεια που ήδη έχει ξεκινήσει η οικογένεια Λάσκαρη είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο υπάρχει ο Άρης. Οι δραματικές εξελίξεις στην Ελλάδα θα έχουν αντίκτυπο, δεν υπάρχει αμφιβολία, για τον πολύ απλό λόγο ότι στις τσέπες των χιλιάδων φίλων του – όπως και σε όλους τους Έλληνες – θα υπάρχουν πλέον (ακόμα) λιγότερα χρήματα. Είναι μια συγκυρία που σαφώς δεν ευνοεί και σαφώς θα πρέπει (αν δεν έχει ήδη) προσμετρηθεί στον τρόπο με τον οποίο θέλει η οικογένεια Λάσκαρη να λειτουργήσει ο μπασκετικός Άρης.
