Αν εξαιρέσεις τον ελληνικό… μικρόκοσμο, λίγοι φίλοι του ποδοσφαίρου θα ασχοληθούν με το ντέρμπι «αιωνίων» και αυτό δεν οφείλεται τόσο στο περιορισμένο βεληνεκές του εγχώριου προϊόντος.
Όπως και να το κάνουμε, το γεγονός της ημέρας δεν είναι άλλο από τη σύγκρουση Ρεάλ Μαδρίτης-Μπαρτσελόνα και είναι τέτοιο το μέγεθός του, που μοιραία οτιδήποτε άλλο συγκρινόμενο με αυτό περνά σε δεύτερη μοίρα.
Πώς όμως το «clasico» άγγιξε τα όρια του μύθου; Πώς έφτασε να σημαίνει τόσα πολλά; Σε ένα πρόσφατο αφιέρωμα της «Daily Mail» δόθηκαν πειστικές απαντήσεις τις οποίες σας μεταφέρει το sport-fm.gr μέσα από ματς με γηπεδούχους τους «μερένχες» που έγραψαν ιστορία.
«Απόψε θα χάσετε ή πεθάνετε»
Η αναμέτρησης της 13ης Ιουνίου 1943 αποτέλεσε την αρχή του… κακού. Το πρώτο παιχνίδι που άναψε τη σπίθα τους μίσους που παραμένει άσβεστο μέχρι τις μέρες μας. Πριν καν χτιστεί το «Σαντιάγο Μπερναμπέου», στην παλιά της έδρα η Ρεάλ Μαδρίτης υποδέχεται την Μπαρτσελόνα για τα ημιτελικά του Κυπέλλου του Αρχιστράτηγου, όπως λεγόταν τότε ο θεσμός προς τιμήν του δικτάτορα Φράνκο… Στη Βαρκελώνη είχε ηττηθεί 3-0, αλλά στη ρεβάνς θα καταγραφεί η μεγαλύτερη διαφορά που έχει υπάρξει ποτέ σε «clasico». Τελικό σκορ 11-1 υπέρ της «βασίλισσας»! Ο αστικός μύθος θέλει τους Καταλανούς να μπαίνουν στο γήπεδο σαν πρόβατα που οδεύουν στη σφαγή και αφού στα αποδυτήρια είχαν δεχτεί επίσκεψη από το δεξί χέρι του Φράνκο που τους μετέφερε το τελεσίγραφο «Απόψε θα χάσετε ή πεθάνετε». Το αποτέλεσμα μαρτυρά τι επέλεξαν. Πάντως, η αντίθετη πλευρά παραδέχεται πως το παιχνίδι μπορεί να μην διεξήχθη κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, αλλά αρνείται πως υπήρξαν ωμοί εκβιασμοί τέτοιου τύπου προτάσσοντας ως επιχείρημα πως τελικά η Ρεάλ ηττήθηκε στον τελικό από την επίσης μισητή Μπιλμπάο των με αποσχιστικές τάσεις Βάσκων, ενώ δεν κατέκτησε πρωτάθλημα μέχρι το 1954…
Η «κλοπή» του Ντι Στέφανο
Πολλά έχουν γραφτεί για το πώς θα είχε εξελιχθεί η ιστορία των δύο ομάδων αλλά και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου αν, όπως διαφαινόταν αρχικά, ο καλύτερος παίκτης της εποχής του ο Αλφρέδο Ντι Στέφανοερχόταν στην Ευρώπη για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα. Τελικά, κάτω από συνθήκες που αποτελούν ακόμη και στις μέρες μας πεδίο αέναης διαμάχης κι εμπλέκουν φυσικά τον δικτάτορα Φράνκο, φορά τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Στο πρώτο «clasico» που λαμβάνει μέρος είναι καθοριστικός και φανερώνει πως αυτός θα είναι ο καταλύτης που θα σμιλέψει τις εξελίξεις του αθλήματος στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Στις 25/10/1953, μόλις δύο εβδομάδες αφότου υπέγραψε στους «μερένχες», τους οδηγεί μετέσσερα δικά του γκολ στο εντυπωσιακό 5-0 επί των Καταλανών και γίνεται ο ήρωας της καλύτερης Ρεάλ όλων των εποχών.
Η απάντηση της Βαρκελώνης
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά (17/2/1974) η Βαρκελώνη βρήκε τη δική της απάντηση στον Ντι Στέφανο και στο πρόσωπο του Γιόχαν Κρόιφ τον άνθρωπο που θα σμίλευε την ιστορία της ακόμη και σήμερα. Μόνο και μόνο η ατάκα του πως ποτέ δεν θα μπορούσε να αγωνιστεί σε μια ομάδα που συνδέθηκε με το αιμοσταγές φασιστικό καθεστώς του Φράνκο αρκούσε για να μπει στην καρδιά των Καταλανών. Όταν μάλιστα οδήγησε το σύλλογο (με ένα γκολ και τρεις ασίστ) στο εμφατικό 5-0 μέσα στο «Μπερναμπέου»και μερικούς μήνες αργότερα στο πρώτο πρωτάθλημα μετά από 14 ολόκληρα χρόνια, ήταν ξεκάθαρο πως το «clasico» είχε βρει το νέο απόλυτο είδωλό.
Η υπόκλιση στον Ροναλντίνιο
Ήταν περίπου τέτοιες μέρες το 2005 (19 Νοεμβρίου) όταν συνέβη κάτι που δεν συνηθίζεται όταν συναντιούνται αυτές οι δύο ομάδες. Ένας αντίπαλος χειροκροτήθηκε από το φανατικό κοινό του «Μπερναμπέου» που παρά την κόντρα που κουβαλούν τέτοιου τύπου αναμετρήσεις, είχε τηποδοσφαιρική παιδεία να αναγνωρίσει πως παίκτες επιπέδου Ροναλντίνιο, όποια φανέλα κι αν φορούν, δεν δίνουν συχνά τέτοιες παραστάσεις όπως εκείνο στο εντυπωσιακό 3-0 των «μπλαουγκράνα» μπροστά στα μάτια σου…
Και να ‘ταν μόνο αυτά…
Φυσικά, το υλικό που μπορεί να αλιεύσει κανείς αναφορικά με τους θρύλους που έκαναν το «clasico» να είναι αυτό που είναι σήμερα, δεν εξαντλείται μόνο σε παιχνίδια που φιλοξενήθηκαν στη Μαδρίτη. Μέσα στο «Καμπ Νου» έχουν συμβεί πράγματα μοναδικά και απίθανα που διεξοδικά θα τα δούμε στο δεύτερο γύρο. Μια… πρόγευση για την ώρα πάντως, θα μπορούσε να είναι το απόλυτο ντέρμπι μίσους τη μέρα που η Βαρκελώνη… υποδέχθηκε τον «προδότη» Λουΐς Φίγκο (23/11/2002, 0-0) όταν ακόμη καιγουρουνοκεφαλές πετάχτηκαν προς το μέρος του…
ή όταν στις 10 Μαρτίου 2007 ο 19χρονος τότε Μέσι επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο πως αυτός ήταν το «next big thing» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αφού σ’ εκείνο το φανταστικό 3-3 έγινε ο πρώτος παίκτης μετά από 12 χρόνια που έβρισκε τρεις φορές δίχτυα σε «clasico».
