«Μάζευε κι ας είναι και ρόγες», λέει ο θυμόσοφος λαός μας, κάτι το οποίο έχει μεγάλη αξία στη φετινή… περιπέτεια του ποδοσφαιρικού Άρη. Αντίξοες (μην πούμε ακατάλληλες) συνθήκες, εχθρικές διαιτησίες, ποδοσφαιρική αφέλεια και κυρίως αυτοκαταστροφικές τάσεις, έχουν φέρει την ομάδα στο… χείλος του γκρεμού. Η ισοπαλία στη Λειβαδιά ήταν άδικη, άφησε για τους περισσότερους το ποτήρι… μισοάδειο, όμως ακόμη δεν έφερε την καταστροφή. Διότι καταστροφή θεωρείται για τους «κιτρινόμαυρους», το να «τελειώσει» ουσιαστικά η χρονιά από τα μέσα Γενάρη και να είναι ο Άρης βαθμολογικά αδιάφορος. Μαθηματικά και ουσιαστικά με την εικόνα που έδειξε στα δυο τελευταία παιχνίδια, ο Άρης μόνο αδιάφορος δεν είναι ακόμη.
Αυτή τη στιγμή, η ομάδα του Μανουέλ Μασάδο –έχοντας δώσει και τα δύο εξ αναβολής παιχνίδια- βρίσκεται στη δέκατη θέση, οκτώ βαθμούς μακριά από τον Ατρόμητο και την πέμπτη θέση, έχοντας μπροστά του ακόμη 13 αγώνες πρωταθλήματος, με την ομάδα του Περιστερίου να έχει ένα ματς λιγότερο. Η διαπίστωση αυτή γίνεται με τη λογική, πως οι «κίτρινοι» κοιτούν προς τα πάνω κι όχι προς τα κάτω (ο Άρης απέχει οκτώ βαθμούς από τη ζώνη του υποβιβασμού, όπου βρίσκεται με δύο ματς λιγότερα η Κέρκυρα).
Το να κάνει ακόμη ο Άρης όνειρα για είσοδο στα πλέι οφ είναι αρκετά αισιόδοξο, όμως όχι απαγορευτικό. Με τις εμφανίσεις των τελευταίων ημερών, οι φίλοι της ομάδας έχουν το δικαίωμα να ελπίζουν, τουλάχιστον σε ένα ντεμαράζ νικών, στο οποίο συνηγορεί το αρκετά… βατό πρόγραμμα, των επόμενων τεσσάρων αγωνιστικών. Ο Άρης αντιμετωπίζει διαδοχικά κι αρχής γενομένης από το κυριακάτικο παιχνίδι κόντρα στη Δόξα Δράμας στο «Καυταντζόγλειο», το Λεβαδειακό εντός έδρας, την Ξάνθη εκτός και τον Εργοτέλη στο Χαριλάου. Εν συνεχεία μπαίνει στο… σκληρό γκρουπ αγώνων, με τα ντέρμπι, ξεκινώντας από την Τούμπα. Μέχρι τότε όμως ο χθεσινός Άρης, οφείλει και μπορεί να πετύχει τέσσερις νίκες, στην τελευταία του ευκαιρία. Στο τελευταίο του χαρτί…
Είναι γεγονός ότι στη θεωρία όλα είναι εύκολα, αλλά στην πράξη δυσκολεύουν. Για να επιτευχθούν λοιπόν οι τέσσερις νίκες, προπονητής και παίκτες θα πρέπει να δώσουν τα πάντα και να αντιληφθούν (κυρίως οι δεύτεροι) σε ποια ομάδα τους δόθηκε η δυνατότητα να αγωνιστούν. Σαφώς και ο Άρης φέτος αδικήθηκε (7 αποβολές, 57 κίτρινες και 0 πέναλτι υπέρ του) από τη διαιτησία, σαφώς και ήταν πολύ άτυχος σε ορισμένα ματς (Λειβαδιά, Κρήτη, Γιάννινα, Ολυμπιακό, Ατρόμητο εκτός), όμως το μεγαλύτερο μερίδιο στην αποτυχία της ομάδας, μάλλον βαραίνει τους ποδοσφαιριστές.
Αυτοί έδειξαν αδυναμία και σε ορισμένα ματς… ξέχασαν την μπάλα, φτάνοντας τον Άρη στο σημείο «μηδέν». Αυτοί είναι τώρα που θα πρέπει να επαναφέρουν την ομάδα ξανά. Γιατί πραγματικά, όπως φάνηκε μπορούν. Έχοντας –κάποιοι από αυτούς- το περυσινό παράδειγμα για οδηγό, όπου από εκεί που θα… πάλευαν για την παραμονή, άγγιξαν τα πλέι οφ, θα πρέπει από την Κυριακή να ψάξουν πέρα από την αγωνιστική και τη βαθμολογική «Ανάσταση» του Άρη.
Πολλοί σπεύδουν να πουν ότι είναι καλύτερο να ψάξει ο Άρης τον τρόπο, ώστε να μην κινδυνεύσει ως το τέλος. Υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο, όμως αν η ομάδα συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο, ακόμη και τη διαιτησία θα μπορεί να κερδίσει και μάλλον όταν θα έρθουν τα δύσκολα παιχνίδια, θα έχει βρει το ρυθμό και κυρίως τον εαυτό της.
Πολύτιμος χρόνος χάθηκε, όμως η παρτίδα δεν τελείωσε ακόμα. Το ταμείο θα γίνει στο τέλος της χρονιάς κι όσο ακόμη υπάρχει… σφυγμός, κανείς δεν έχει δικαίωμα να «πηδήξει από το καράβι».
