Σε ένα συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα, ο Ηλίας Λάκκης, ένας από τους βραβευμένους φίλους του Άρη από την ΚΑΕ, μίλησε συγκινημένος, στο Yellow Radio 92.8, για το πώς ένιωσε στη βράβευση με το Ρέθυμνο και για τις αναμνήσεις του από τον «Αυτοκράτορα».
Αναλυτικά όσα είπε:
Αρχικά ανέφερε:
«Ζήσαμε πολύ καλές στιγμές στο Παλέ, αλλά και άσχημες, αυτά έχει ο αθλητισμός. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Καρδίτσα, αλλά όταν αρχίσουν ξανά τα πρωταθλήματα θα δώσουμε φυσικά το «παρών».
Για το πώς ένιωσε που βραβεύτηκε ως ένας από τους πιο πιστούς φίλους της ομάδας:
«Ένιωσα ανατριχίλα, πήρα φανταστική δύναμη, ένιωσα συγκίνηση. Ένιωσα πολλά πράγματα. Ειδικά η ευκαιρία που μου δόθηκε να μπω μέσα στο μουσείο, όταν μπήκα εκεί, ένιωσα ένα δέος. Έβλεπα όλον τον Άρη μπροστά μου. Αν μπορούσα θα έπιανα ένα-ένα τα κύπελλα να τα φιλήσω. Πρέπει να είσαι μέσα στο Παλέ για να καταλάβεις αυτήν την ατμόσφαιρα».
Για το πώς έζησε την Αυτοκρατορία του Άρη:
«Θα έλεγα πως όχι, δεν την έζησα. Από μικρός παρακολουθούσα τον Άρη στις δόξες του από την τηλεόραση, όχι από κοντά. Από το 1994 είμαι στο Παλέ ντε Σπορ. Μέχρι και χθες έδινα το «παρών» στο γήπεδο».
Για το τι σημαίνει ο Άρης για τον ίδιο:
«Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Όταν δεν παρακολουθώ τον Άρη, νιώθω ένα κενό.
Για το αν είναι «μπασκετικός» ή «ποδοσφαιρικός» φίλος:
«Παρακολουθώ τον Άρη και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο αλλά να με συγχωρέσουν οι ποδοσφαιρόφιλοι της ομάδας, αν με ρωτήσουν σε ποιο παιχνίδι θέλω να πάω, όταν παίζει ο ποδοσφαιρικός και ο μπασκετικός Άρης ταυτοχρόνως, θα πάω στο μπάσκετ».
Για τις αγαπημένες του στιγμές στον Άρη:
«Δύο παιχνίδια δεν θα ξεχάσω στη ζωή μου. Το ένα ήταν ο τελικός του 1997-98 με την ΑΕΚ. Εκείνη η απλήρωτη ομάδα… Ήταν ο πιο παλικαρίσιος τίτλος που έχει πάρει ο Άρης στην ιστορία του. Θυμάμαι… κλαίγαμε μαζί στο γήπεδο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ και τον αγώνα με την Πρόκομ. Σε εκείνο το παιχνίδι γινόταν «σεισμός» πραγματικά. 3,5 χιλιάδες κόσμος, ο ένας πάνω στον άλλον! Είτε χάνει η ομάδα, είτε κερδίζει, η περηφάνια μένει».
Για αγαπημένους του παίκτες:
«Από τους παλιούς θα ξεχώρισα τον Γιάννη Γκαγκαλούδη, τη ψυχάρα και τον Γιάννη Λάππα. Από τους τωρινούς θα ξεχώρισα τον Δημήτρη Βεργίνη. Πιστεύω όταν μπαίνει στο παρκέ δίνει αυτά που μπορεί».
Για ένα μήνυμα που θέλει να δώσει στον κόσμο:
«Έχω πάει και με πυρετό στο γήπεδο… Ο Άρης είναι η πρώτη ομάδα στην Ελλάδα, ίσως και στην Ευρώπη, που την δεκαετία του ’80 είχε πάει ΑμΕΑ σε παιχνίδι εκτός έδρας. Στο Μόναχο, στην Ισπανία και στο Τορίνο».
