Ο Άρης προσγειώθηκε ανώμαλα στη Νέα Σμύρνη, μετρώντας σημαντικές αγωνιστικές αδυναμίες και παρουσιάζοντας έλλειψη συνοχής. Ο Τάσος Πακλατζής κάνει το “ταμείο” στο blog του και καταγράφει το τι χρειάζεται την επόμενη μέρα η ομάδα για να βρει τον δρόμο της.
Ο ενθουσιασμός από το διπλό της Κρήτης μετατράπηκε σε προβληματισμό και ανησυχία από το «ναυάγιο» της Νέας Σμύρνης. Όχι, δεν ήρθε η καταστροφή, αλλά ένα ακόμα στοιχείο το οποίο οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη της η διοίκηση.
Αγωνιστικά ο Άρης ήταν κατώτερος από τον αντίπαλο, έχασε μονομαχίες, δεν είχε προσανατολισμό και το κυριότερο για ακόμα μια φορά δεν είχε ταυτότητα σαν ομάδα. Ο φετινός Άρης δεν σου δίνει την εικόνα (πλην ελαχίστων περιπτώσεων φέτος) αυτού που λέγεται «παράσταση νίκης». Ξεκομμένος επιθετικά δείχνει ότι μπορεί να απειλήσει περισσότερο από ατομικές προσπάθειες, στημένα και όχι χάρη στην οργανωμένη ανάπτυξη.
Σωστά ο Πρόμπιερζ μίλησε για συνοχή, είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού και είναι αποφασισμένος να την αποκτήσει μέσα από επίσημα παιχνίδια και μάλιστα σύντομα. Η διαφορά του φετινού Άρη δεν είναι μόνο η δυσλειτουργία λόγω των πολλών αλλαγών σε πρόσωπα και θέσεις. Η έλλειψη παραγωγικότητας μεσοεπιθετικά, άλλαξε την εικόνα του ποδοσφαίρου κατοχής της μπάλας που είχε τα τελευταία χρόνια.
Ο Άρης και ο προπονητής του χρειάζονται χρόνο. Μέσα από τις δυσκολίες της εποχής αγωνιστικά, υπάρχουν ευκαιρίες κι αυτές είναι αποφασισμένοι να κυνηγήσουν οι διοικούντες. Το τεράστιο κίνητρο-φιλοδοξία του Πολωνού να πετύχει, δείχνει τη λύση συνολικά.
Κίνητρο, φιλοδοξία, εγωισμός. Το τρίπτυχο που μπορεί να δώσει στον Άρη παρόν και μέλλον, στοιχεία που διαθέτει ο προπονητής του, αλλά και αρκετοί παίκτες του, όχι απαραίτητα μόνο έλληνες. Μια ήττα, έστω με τον τρόπο αυτό από μια κατώτερη ομάδα δεν είναι ικανή να αποπροσανατολίσει παρά μόνο να προβληματίσει . Ο Άρης οφείλει να εκμεταλλευτεί το ταλέντο του. Επιβάλλεται να το πράξει όσο ποτέ.
