Με την απόδοση του στο χθεσινό φιλικό φιλικό, κόντρα στην ΑΕΛ, σίγουρα ο Άρης έδειξε έτοιμος για την πρεμιέρα του πρωταθλήματος, με αντίπαλο μία ομάδα επιπέδου Αιγινιακού, στο “Κλάνθης Βικελίδης”.
Έχουν σημασία οι λεπτομέρειες του αντιπάλου και της έδρας. Κι αυτό διότι σίγουρα η ομάδα δεν βρίσκεται στο επίπεδο ετοιμότητας, που θα είναι μόλις περάσουν οι 3-4 πρώτες αγωνιστικές. Αυτό θεωρείται δεδομένο.
Υπό άλλες συνθήκες, εφόσον ο Άρης κληρωνόταν με ένα πιο “δυνατό” αντίπαλο και μακριά από την έδρα του, όλα θα ήταν διαφορετικά. Και πάλι θα είχε τον πρώτο λόγο, αλλά θα αυξανόταν σημαντικά ο δείκτης δυσκολίας.
Τι λείπει από τον Άρη και είναι λογικό να μην τον έχει; Ρυθμός, τον οποίο αποκτάει μία ομάδα, μόνο από τα συνεχόμενα επίσημα ματς. Οι “κιτρινόμαυροι” δεν το έχουν, αλλά θα το αποκτήσουν σύντομα, καθώς πλησιάζει η ώρα να μπουν -επιτέλους- μετά από 3 μήνες προετοιμασίας, στη “μάχη” του πρωταθλήματος.
Εκεί θα δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό, όποιος κι αν είναι. Είτε καλύτερος από πέρσι, είτε όχι…
Μέχρι στιγμής στο γήπεδο φαίνεται μία ομάδα σταθερή, που έχει όμως πολλά περιθώρια βελτίωσης. Με αργά και σταθερά βήματα, η βελτίωση σε ορισμένους τομείς έχει επέλθει, όχι όμως σε όλους, αν και έχουν μπει οι βάσεις.
Είναι νωρίς για να κρίνει κανείς αν ο φετινός Άρης θα είναι… δυσκοίλιος στο γκολ, στηριζόμενος στην εικόνα που αποκόμισε από τα φιλικά. Εκ πρώτης όψεως, ίσως και να είναι. Ο ρυθμός, όμως, ίσως διαφοροποιήσει ακόμα και αυτό. Ισως δώσει την ευκαιρία να υπάρξει η απαραίτητη χημεία μεσοεπιθετικά και να αποδειχθεί πιο δημιουργική και αποτελεσματική ομάδα.
Το σημαντικότερο, μέχρι στιγμής, ωστόσο είναι πως η ομάδα είναι έτοιμη για την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η πρώτη σοβαρή κριτική, θα ασκηθεί μόλις κυλήσουν οι πρώτες αγωνιστικές, εκεί θα υπάρξουν τα πρώτα απτά δείγματα γραφής…
