Τα… σώψυχά του έβγαλε στην συνέντευξή του στην εφημερίδα του Super3, Super Aris ο Κώστας Καζναφέρης! Μίλησε για τους λόγους εκείνους που τον κρατούν στον Άρη και δεν τον “έδιωξαν”, για τις ταλαιπωρίες που υπόκειται ο λαός της ομάδας, που αξίζει πολλά περισσότερα, αλλά και για τον ρόλο που θα έχει ο ίδιος και οι υπόλοιποι “παλιοί” στην δημιουργίας ενός συνόλου που θα είναι “ομάδα” μέσα και έξω από το γήπεδο.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Κώστα Καζναφέρη στον Super Aris:
Δε χρειάζονται πολλά λόγια και πρέπει, επιτέλους, κάποτε, σ’ αυτόν το Σύλλογο, ν’ αρχίσουν να λέγονται τα πράγματα με τ’ όνομα τους. Ο Κώστας Καζναφέρης, ΑΡΕΙΑΝΕ οπαδέ είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και δε προέρχεται απ’ την οικογένεια του Συλλόγου μας. Πριν δυο καλοκαίρια ήρθε στην ομάδα μας και παρά τα όσα τράβηξε, (… και δεν ήταν και λίγα), έμεινε, πάλεψε κι αποτέλεσε έναν απ’ τους πιο σταθερούς ποδοσφαιριστές μας, τη προηγούμενη περίοδο. Όπως θα διαβάσεις και παρακάτω κι όπως φάνηκε, καλύτερα, απ’ τη γενικότερη στάση που επέδειξε όλο το προηγούμενο διάστημα, όχι μόνο, τίμησε πολύ περισσότερο τη φανέλα με το Θεό του Πολέμου, από πολλούς, κατ’ όνομα «αρειανάρχες-αρειανοπατέρες», αλλά είναι διατεθειμένος, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας, να βάλει και πάλι πλάτη στα επόμενα κι ίσως πιο μεγάλα «…δύσκολα» που έρχονται. Μετά απ’ όσα διαβάσεις, ΑΡΕΙΑΝΕ οπαδέ, κάνε την αυτοκριτική σου και σκέψου, αν είσαι διατεθειμένος ν’ αφήσεις αυτά τα παιδιά, ολομόναχα, να βγάλουν το κάρο απ’ τη λάσπη.
Κώστα, όλοι μας, τόσο εσείς οι παίκτες, όσο κι εμείς οι οπαδοί, περάσαμε ένα δραματικό καλοκαίρι.
«Ήταν απόλυτα φυσιολογικό, για όλους, όσους αγαπάνε, πραγματικά, τον ΆΡΗ, το καλοκαίρι αυτό να περάσει μέσα στο άγχος και τη στεναχώρια, μ’ όλα όσα συνέβαιναν με τις προσφυγές και τη γενικότερη αβεβαιότητα που επικρατούσε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Τουλάχιστον, για μας, τους παίκτες, μπορώ να πω ότι περιμέναμε πως και πώς να μαζευτούμε και να ξεκινήσουμε, μπας κι αποφορτιστούμε κάπως απ’ το άγχος που μας περιέβαλε».
Πάντως, η αλήθεια είναι, ότι, σ’ όλους εσάς, τους εναπομείναντες ποδοσφαιριστές μας, ανήκει ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ και μπράβο για την υπομονή που κάνατε και τη γενικότερη στάση που κρατήσατε απέναντι στον ΆΡΗ.
«Ο ΆΡΗΣ είναι ένας τεράστιος Σύλλογος κι όλοι μας οφείλουμε να γνωρίζουμε και να εκτιμούμε, που μας αξίωσε ο Θεός, να βρισκόμαστε. Πολλοί είναι αυτοί που, ακόμη και σήμερα, πραγματικά, παρακαλάνε να βρίσκονται στη θέση μας και να παίξουν σ’ αυτή την ομάδα. Απ’ τη στιγμή που μας δίνεται η ευκαιρία να ‘μαστε μέλη της, δε μπορούμε παρά να το εκτιμούμε, μην αφήνοντας την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τουλάχιστον, εγώ, έτσι το βλέπω…»
Δεχτήκατε πιέσεις, αυτό το διάστημα, ν’ αφήσετε την ομάδα, ή να κάνετε προσφυγή;
«Πιέσεις όχι, προσωπικά, δε δέχτηκα, αλλά, υπήρξε ενδιαφέρον και προτάσεις απ’ άλλες ομάδες. Όπως προείπα, όμως, δε φεύγεις, τόσο εύκολα, από μια ομάδα σαν τον ΆΡΗ. Δεν φεύγεις… Η αλήθεια είναι αυτή… Αυτή η ομάδα, έχει μια δυναμική κι ένα κόσμο, που σε κάνει να «δεθείς» εύκολα μαζί της και να την «πονέσεις», σα να’ σουν χρόνια, οπαδός της. Είναι ελάχιστες οι ομάδες που καταφέρνουν να γεννούν τέτοια συναισθήματα».
Λες, δηλαδή, χαλάλι, όλα αυτά που τραβάω…
«Ακριβώς. Όποιος δεν το έχει ζήσει, ίσως να μη μπορεί ν’ αντιληφθεί απόλυτα, αυτό που θα σας πω, αλλά τα συναισθήματα που σε διακατέχουν, κάθε φορά που βγαίνεις απ’ τη καταπακτή για να μπεις στον αγωνιστικό χώρο του «Βικελίδης» είναι ξεχωριστά. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει… Ξεχνάς, με τη μια, ότι κι αν σε ταλαιπωρεί και σε βασανίζει κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ημερών ή και μηνών. Δε σκέφτεσαι τίποτε άλλο…Ούτε, αν είσαι απλήρωτος 6-7 ή και περισσότερους μήνες, ούτε κι αν οι υποσχέσεις που σε έχουν δοθεί, θα ‘ναι και αυτή τη φορά ψεύτικες. Ξεχνάς τα πάντα κι απλά παρασύρεσαι, στη γοητεία της μοναδικής εμπειρίας της συμμετοχής σου σε μια τέτοια ατμόσφαιρα».
Το θέμα, όμως, ξέρεις ποιο είναι; Ότι εκτός, όλων αυτών, που έχετε τραβήξει μέχρι σήμερα, κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος και να σας εγγυηθεί και για όλα όσα, πρόκειται, να τραβήξετε στο μέλλον.
«Πλέον, όλοι εμείς που έχουμε απομείνει, είμαστε άριστοι γνώστες της κατάστασης που επικρατεί και νομίζω η απόφαση μας αυτή, να μείνουμε και να συνεχίσουμε, ήταν απόλυτα συνειδητή. Κάποιος έπρεπε να μείνει και να βοηθήσει την ομάδα σ’ αυτή τη πολύ δύσκολη φάση που περνά. Θεωρώ, ότι αν φεύγαμε κι εμείς, τα προβλήματα της ομάδας θα πολλαπλασιάζονταν και θα γίνονταν τόσο μεγάλα, που θ’ άγγιζαν ακόμη και τα επίπεδα της διάλυσης. Το θέμα είναι, φέτος, ο αγώνας που θα γίνει να ‘χει τη προοπτική της εξυγίανσης. Να γίνουν όλες οι κατάλληλες κινήσεις, που θα βοηθήσουν τον ΆΡΗ, τα αμέσως, επόμενα χρόνια να μπορέσει να σταθεί, ακόμα, πιο δυνατός στα πόδια του, διεκδικώντας επιτέλους αυτά που του αναλογούν. Είναι, πραγματικά, κρίμα για έναν κόσμο, όπως αυτός του ΆΡΗ, να βιώνει τέτοιες καταστάσεις…»
Υπάρχει, δηλαδή, θέληση, από πλευράς σας, γι ακόμη, περισσότερη, υπομονή, ανοχή και κατανόηση, σ’ όλα αυτά που έρχονται.
«Νομίζω ότι έχει αποδειχθεί αυτό με το πιο ξεκάθαρο τρόπο. Απ’ τη στιγμή μάλιστα που θα έχουμε την εμπιστοσύνη και τη στήριξη του κόσμου, πιστεύω ότι αξίζει να κάνουμε για έναν, ακόμη, χρόνο υπομονή».
Ο λαός του ΆΡΗ, αν και, πικραμένος και προδομένος, όσο ποτέ, θα’ ναι και φέτος, στο πλευρό σας. Πάρτε το, σα δική μας δέσμευση, αυτό…
«Ακόμα κι εγώ που, φέτος θα διανύσω το τρίτο μου χρόνο στην ομάδα και θεωρώ ότι… ξέρω, εκπλήσσομαι απ’ την αγάπη με την οποία περιβάλλει ο κόσμος την ομάδα. Το λέω αυτό, γιατί, πραγματικά, δε περίμενα μ’ όλα αυτά τα προβλήματα, όλη αυτή τη κατάσταση που βίωσε όλο το καλοκαίρι, και με την εικόνα που θα παρουσιάζαμε εκείνη την ημέρα, ότι ο κόσμος του ΆΡΗ θα ‘ρχονταν τόσο μαζικά, στη «πρώτη» της ομάδας. Ήταν κάτι εξαιρετικό, αυτό που συνέβη…».
Ξαφνιάστηκες, δηλαδή;
«Δεδομένων όλων αυτών που προανέφερα, ναι. Ήταν το καλύτερο τονωτικό, η δραστικότερη ένεση ψυχολογίας που μπορούσε να μας δοθεί, για όλα αυτά που έπονται. Κι ειδικά, φέτος, που, οι πάντες, γνωρίζουν, ότι η βοήθεια του κόσμου είναι πιο σημαντική από ποτέ. Το «Βικελίδης», πρέπει να μετατραπεί σε απόρθητο φρούριο. Να μην περάσει καμιά ομάδα… Και μόνο μ’ ένα κόσμο που θα κρέμεται σαν τσαμπιά, πάνω στα κάγκελα, θα μπορέσουμε να το πετύχουμε».
Στο Χαριλάου, φέτος, οπαδικά, πρέπει να επικρατούν καταστάσεις και στρατιωτική πειθαρχία… Βόρειας Κορέας. Δε νοείται να υπάρχει άνθρωπος που θα ‘ρχεται και δεν θα φωνάζει ή πολύ περισσότερο θα γκρινιάζει. Αφήστε το πάνω μας αυτό… Εσείς, οι παλιοί της ομάδας, απλά, «ψήσετε» τους νέους στη ιδέα του ΆΡΗ. Ποιάς ομάδας, τη φανέλα, θα έχουν τη τιμή να φορέσουν…
«Εκτός του ότι, όλοι γνωρίζουν, που έρχονται, νομίζω, ότι έχουν αρχίσει να το αντιλαμβάνονται και να το νοιώθουν από πρώτο χέρι. Σ’ ότι αφορά εμάς και μόνο με την ιδέα ότι οι υπόλοιποι συμπαίκτες είναι μικρότεροι, μας δημιουργείται η υποχρέωση να τους καθοδηγήσουμε με το καλύτερο δυνατό τρόπο, αποτελώντας, γι αυτούς, παράδειγμα προς μίμηση. Γνωρίζουμε ότι είναι βαριά η ευθύνη μας, αφού, εμείς είμαστε αυτοί που θα τους εμψυχώσουμε, δίνοντας τους κουράγιο, τις δύσκολες στιγμές που θα ‘ρθουν. Επιπλέον, εμείς θα είμαστε κι αυτοί που θα κρατήσουμε το κλίμα μέσα στ’ αποδυτήρια. Αν και γι αυτό, είμαι πεπεισμένος ότι δε θα υπάρξει, φέτος, το παραμικρό πρόβλημα. Όχι μόνο γιατί απουσιάζουν οι λεγόμενες «βεντέτες»,αλλά και γιατί, όλοι μας, είμαστε μια μεγάλη παρέα που βάζουμε πρώτα και πάνω απ’ το προσωπικό μας συμφέρον, το καλό του ΆΡΗ. Κι αυτό γιατί το ροστερ αποτελείτε εξ ολοκλήρου από παιδιά που, είτε προέρχονται απ’ τις υποδομές του συλλόγου κι αγαπάν την ομάδα, είτε βρίσκονται χρόνια σ’ αυτήν κι έχουν «δεθεί» μαζί της».
Ο κ. Κατσαβάκης, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε τη προηγούμενη εβδομάδα, μιλώντας για την εικόνα της ομάδας, μας υποσχέθηκε τη δημιουργία ενός συνόλου που θα βασίζετε στο τρέξιμο και θα παλεύει, σε κάθε παιχνίδι, μ’ ότι δυνάμεις διαθέτει.
«Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του. Είναι ένας πολύ έμπειρος προπονητής και ,παράλληλα, ένας πολύ λογικός άνθρωπος, που γνωρίζει πολύ καλά, ποια είναι η κατάσταση. Ο φετινός ΆΡΗΣ, μπορεί, ίσως, να υστερεί σε ποιότητα και να’ χει ελλείψεις σε πολλές γραμμές, αλλά, θα προσπαθήσει να καλύψει αυτά τα κενά, με την ομοψυχία, τα ατέλειωτα τρεξίματα και το πάθος που θα δείχνει σε κάθε παιχνίδι. Προσωπικά, βλέποντας τους νεαρούς ποδοσφαιριστές μας, είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος. Στο μόνο που υστερούν αυτά τα παιδιά είναι η πείρα και πραγματικά, πιστεύω ότι αν προσεχθούν και στηριχθούν, μπορούν να κάνουν θαύματα. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, είναι μια χρυσή ευκαιρία, να επενδύσει ο ΆΡΗΣ, στα δικά του παιδιά».
Ολοκληρώνοντας, τη συζήτηση μας αυτή, υπάρχει κάτι που θα ‘θελες να ζητήσεις, ως επιτακτική ανάγκη, απ’ τον κόσμο του ΆΡΗ, εν όψει της νέας περιόδου;
«Ναι, υπάρχει ένα πράγμα. Θα ‘θελα να του ζητούσα να ξαναγεμίσει το γήπεδο, κάνοντας και πάλι, αυτό που ξέρει, καλύτερα, από κάθε άλλον οπαδό. Τη μια και μοναδική, δική του ατμόσφαιρα…Την ατμόσφαιρα του «La Bombonera» της Ευρώπης…»
